تحقیق درمورد تأثیر ماندگار رسانه های دیجیتالی بر جامعۀ مدنی با فرمتword

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 14

تأثیر ماندگار رسانه های دیجیتالی بر جامعۀ مدنی

فیلیپ ان هاورد دانشیار گروه آموزشی ارتباطات و استاد دانشکدۀ مطالعات بین الملل جکسون دانشگاه واشنگتن، واقع در سیاتل است. او نویسندۀ آثاری چون مبارزه های رسانه ای جدید و شهروند هدایت شده (2006) و منشأ دیجیتالی دیکتاتوری و دموکراسی است که در سال 2010 و از سوی انتشارات دانشگاه آکسفورد منتشر خواهد شد.

رسانه ها و شبکه های اجتماعی دیجیتالی، ابزار ارتباط و آماده سازی را در اختیار شهروندان و نهادهای جامعۀ مدنی قرار می دهند. این ابزار، میدانی برای مطرح ساختن آرا و ابراز مخالفت ایجاد می کنند که گرایش به سوی دموکراسی سیاسی را تقویت می کند.

فن آوری های نوین اطلاعاتی، شکل تازه ای به فرهنگ سیاسی داده اند. زیرساخت های جامعۀ مدنی قرن بیست و یکم و موجودیت "مأمن" گفتگوهای مدنی دیجیتالی، در گرو اینترنت و دیگر وسایل ارتباطی است. این موضوع به ویژه در کشورهایی صادق است که مطبوعات و نشریات، و رسانه های صوتی و تصویری به شدت سانسور می شوند. به طور خلاصه فن آوری موجب تقویت ابزار تازۀ ارتباطات سیاسی شده و شهروندان را با فکر و عمل دموکراتیک آشنا کرده است.  

جامعۀ مدنی غالبا این گونه تعریف می شود، جامعه ای خود جوش که حمایت از خود را به عهده دارد و متشکل از افرادی است که در اصلی ترین ارزش ها مشترک بوده و فعالیت های سیاسی، اقتصادی، و فرهنگی را مستقل از دولت سازمان می دهد. گروه های جامعۀ مدنی دارای ابعاد مختلفی هستند، از سازمان عفو بین الملل تا مسابقه های بولینگ در ایالات متحده و جوامع اینترنتی در سراسر جهان.

گروه های مدنی به ویژه در طی انتخابات اهمیت زیادی پیدا می کنند زیرا معرف دیدگاه های متفاوت هستند و به انتشار وسیع آن از طریق رسانه های ارتباطی می پردازند. گستردگی دیدگاه ها، به شهروندان اطمینان می دهد که در یک جامعۀ دموکرات، هیچ گروه واحدی نمی تواند ادعای نمایندگی کل جامعه را داشته باشد. بلکه، گروه های متعددی در تعیین اهداف ملی و تدوین خط مشی ها مشارکت  می کنند.

ایجاد جوامع مجازی

گروه های جامعۀ مدنی، از اینترنت به منزلۀ ابزار تدارکاتی جهت سازماندهی و ارتباطات استفاده می کنند. شبکۀ جهانی اینترنت، زیرساخت های اطلاعاتی مستقل از دولت را برای آنان تأمین می کند، که محلی برای رشد حرکت های اجتماعی است. برای مثال، آن دسته از شهروندان تونس که متوجه وجود فساد در دستگاه  دولت شده بودند، موفق به تهیۀ تصاویر ویدیویی از همسر رئیس جمهوری تونس شدند که از هواپیمای دولتی برای خرید از میلان و پاریس استفاده می کرد، و اسناد آن را از طریق یوتیوب پخش کردند. به این ترتیب، اینترنت موجب تغییر فرایند ارتباطات سیاسی در بسیاری از کشورها شده. فضای مجازی، محل به چالش کشیدن دولت از سوی جامعۀ مدنی است. در برخی کشورها، محل رقابت بین سکولاریسم و اسلام گرایی است، و در برخی دیگر، میدان انواع بحث های سیاسی.

بعد از انتخابات، معمولا جوامع مجازی مستقل از دولت هستند، حتی اگر از سوی دولت بازرسی شده و یا محتوایشان تحریف گردد.هر چند نخبگان سیاسی تلاش می کنند با ایجاد برخی جوامع مجازی، به کنترل گفتگو های اینترنتی بپردازند، اما عموما موفقیتی نصیب آنها نمی شود. در کشورهایی مانند استرالیا، کانادا، ایالات متحده، و بریتانیا، گاهی به آن، جنبش های "تشکیلاتی" اطلاق می شود. این ها عموما مصنوعی بوده و ریشه نمی گیرند و کمی بعد از روز رأی گیری نیز  از بین می روند.

آن چه ماندگار است، پیوندهای میان گروه های مدنی داخل کشور، ومیان سازمان های غیردولتی بین المللی و انجمن های همفکر داخل کشور است. این جوامع مجازی به ویژه در کشورهایی که دولت و نخبگان اجتماعی دست به سانسور شدید می زنند، بسیار مؤثر هستند. در کشورهایی که مخالفت های سیاسی با محدودیت مواجه است، فضای مجازی، جایگزین میدان بحث و گفتگومی شود. حتا تابلوهای اعلانات اینترنتی و فضاهای گفتگویی که برای خرید انواع معروف ساعت ایجاد شده، عملا تبدیل به  تارنماهایی می شوند که می توان در آن ها آزادانه به اظهار عقیده پرداخت و صحبت از خرید ساعت جای خود را به دفاع از آزادی بیان می دهد. اینترنت این امکان را می دهد که جنبش های مخالف مستقر در خارج از کشورهایی که به شیوۀ دیکتاتوری اداره می شوند، با داخل کشور ارتباط برقرار کنند و تبدیل به جزئی از سیستم ارتباط سیاسی گردند. ممنوع اعلام کردن احزاب