تحقیق در مورد اعجاز قرآن از نظر علوم روز 9 ص

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

دسته بندی : وورد

نوع فایل :  .doc ( قابل ویرایش و آماده پرینت )

تعداد صفحه : 9 صفحه

 قسمتی از متن .doc : 

«اعجاز قرآن از نظر علوم روز»

تهیه کننده : پژمان داعی

کد کلاس:11619

استاد: عدالت خواه

شماره شناسایی: 34803110

با آنکه مردم عرب در زمان «پیامبر اسلام» صلی الله علیه و اله و سلم حتّی از علوم زمان خودبیبهره بودند و دانشمندان آن زمان نیز در اثر نداشتن وسائل علمی امروز بهخرافات عجیبی مبتلا بودند، مثلاً اعتقاد آنها درباره کره زمین این بود که زمیندر مرکز معیّنی ایستاده و افلاک هفتگانه گرد او میچرخند. و یا زمین غیرکروی است و هیچ گونه حرکت وضعی و انتقالی ندارد، در چنین شرائطی اگر«پیامبر اسلام» صلی الله علیه و اله و سلم میخواست قرآن را از جانب خود تدوین کند طبعاً باید طبقآنچه در میان مردم معمولی یا نهایت دانشمندان آن زمان شایع بوده بنویسد،نه آنکه مطالبی برخلاف دانشمندان آن روز و موافق علم امروز در کلمات وعبارات قرآن بیاورد که دانشمندان امروز انگشت حیرت به دهان بگیرند.

ما در اینجا نمی خواهیم کتابهای «قرآن و اکتشافات جدید» یا «قرآن از نظرعلومروز» و یا «علم روز و قرآن» و یا «قرآن برفراز اعصار» و یا کتاب «عذرتقصیر بهپیشگاهمحمّد صلی الله علیه و اله و سلم و قرآن» و دهها کتاب دیگر از این قبیل رارونویس کنیم، زیرا بهقول معروف در این صورت «مثنوی هفتاد من کاغذشود».

ولی به یاری پروردگار میخواهیم چند نمونه از آنچه در بین مردم آنزمان شایع بوده و قرآن برخلاف آنها و طبق علم روز سخن گفته است، برایاثبات اعجاز قرآن بیان نمائیم.

اوّل:

«مسأله آهن»

در روزگاری که مردم از آهن جز برای شمشیر و چاقو و نهایت چند آلتدیگر استفاده نمیکردند، در زمانی که از نظر مردم آهن بیشتر از مواد دیگرمورد استفاده نبود بلکه طلا و نقره از نظر اقتصادی در آن زمان اهمیّتزیادتری داشت، در عین حال قرآن آنچنان به مسأله آهن و استفاده عجیبی کهاز آن در این زمانها میشود توجّه داشته که یک سوره به نام حدید (آهن) درقرآن دیده میشود و در آیه 24 همین سوره میگوید: «وَ اَنْزَلْنَا الْحَدیِدَ فیِهِ بَأْسٌشَدیِدٌ وَ مَنَافِعُ لِلنَّاسِ» «و ما آهن را که در آن صلابت و محکمی شدید و منافعیبرای مردمان در آن است نازل نمودیم».

دانشمند معروف آقای «نوفل» در کتاب «القرآن و العلم الحدیث» میگوید:

«تا قرن هیجدهم یعنی دوازده قرن پس از نزولقرآن هنوز کارهای فلزی در نهایت ضعف بود و نه تنهاارزش آن شناخته نشده بود بلکه اساساً مهمّ و قابلتوجّه تلقّی نمیشد تا آنکه ناگهان چشم دنیا به آهندوخته شد و رقابت عجیبی در میان دانشمندان برایاستخراج و استفاده بهتر از آن بوجود آمد تا آنجا که بهاین دو قرن دوران نهضت و پیشرفت و عصر فلز اطلاقشده و دنیا حقّاً منافع آن را آنچنانکه باید دریافته وصدق یکی دیگر از حقایق قرآن، نقاب از صورت بهیکسو زده است. امروز منافع آهن آنچنان برای مردم دنیاروشن شده که احتیاج بهتوضیحندارد».

و قرآن تقریباً در هزار و چهارصد سال قبل برخلاف نظریّه مردم آن روز وموافق علم امروز سخن در اهمیّت «آهن» گفته و از این راه اعجاز خود رااثبات کرده است.

دوّم:

«مسأله حرکت زمین»

در روزگاری که نظریّه «بطلمیوس» به عنوان بهترین فرضیّه در موضوعافلاک شناخته شده بود، در زمانی که جز سکون زمین و حرکت افلاک به دورآن چیز دیگری برای افراد بشر مفهوم نداشت، در عهدی که وسائل علمی بههیچ وجه در اختیار بشر قرار نگرفته بود تا به غیر محسوسات خود بهحقیقت دیگری متوجّه شوند، قرآن با لطافت خاصّی که نه با نظرات مردم آنزمان صریحاً مبارزه کرده باشد که آنها از اسلام دوری کنند و نه حقیقت رابیان نکرده باشد، در چند مورد به حرکت وضعی و انتقالی زمین اشارهفرموده و میگوید:

«اَلَمْ نَجْعَلِ الاَْرْضَ کِفَاتاً اَحْیَائاً وَ اَمْوَاتاً وَ جَعَلْنَا فیِهَا رَوَاسِیَشَامِخَاتٍ وَ اَسْقَیْنَاکُمْ مَاءً فُرَاتاً».

یعنی: آیا ما برای شما زمین را مرورکننده سریع و زنده و مرده قرار ندادهایم؟ بلکه در آن کوههای ثابت وبلندی قرار دادیم و برای شما از آن آبهای پاک و گواراآفریدیم.

در گذشته مفسّرین در تفسیر این آیه شریفه دچار اشکالاتی شده بودند،زیرا کلمه «کفات» در لغت عرب به معنی «موجودی که با سرعتپروازمیکند»، میباشد. و آنها به عناوینی این جمله را تأویل میکردند ولیپس از کشف حرکت انتقالی زمین، معنی آیه شریفه کاملاً واضح شد و نیزمعلوم گردید که چرا پروردگار پس از جمله «کفات» که در آیه شریفه ذکر شده،زنده شدن و مردن زمین که بوسیله جمله «احیاءً و امواتاً» گفته شده که مسلّم باضمیمه آیات دیگر مراد تابستان و زمستان است و بوجود آمدن تابستان وزمستان در اثر حرکت انتقالی زمین است.

تحقیق در مورد اعجاز قرآن از نظر علوم روز 9 ص

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

دسته بندی : وورد

نوع فایل :  .doc ( قابل ویرایش و آماده پرینت )

تعداد صفحه : 9 صفحه

 قسمتی از متن .doc : 

«اعجاز قرآن از نظر علوم روز»

تهیه کننده : پژمان داعی

کد کلاس:11619

استاد: عدالت خواه

شماره شناسایی: 34803110

با آنکه مردم عرب در زمان «پیامبر اسلام» صلی الله علیه و اله و سلم حتّی از علوم زمان خودبیبهره بودند و دانشمندان آن زمان نیز در اثر نداشتن وسائل علمی امروز بهخرافات عجیبی مبتلا بودند، مثلاً اعتقاد آنها درباره کره زمین این بود که زمیندر مرکز معیّنی ایستاده و افلاک هفتگانه گرد او میچرخند. و یا زمین غیرکروی است و هیچ گونه حرکت وضعی و انتقالی ندارد، در چنین شرائطی اگر«پیامبر اسلام» صلی الله علیه و اله و سلم میخواست قرآن را از جانب خود تدوین کند طبعاً باید طبقآنچه در میان مردم معمولی یا نهایت دانشمندان آن زمان شایع بوده بنویسد،نه آنکه مطالبی برخلاف دانشمندان آن روز و موافق علم امروز در کلمات وعبارات قرآن بیاورد که دانشمندان امروز انگشت حیرت به دهان بگیرند.

ما در اینجا نمی خواهیم کتابهای «قرآن و اکتشافات جدید» یا «قرآن از نظرعلومروز» و یا «علم روز و قرآن» و یا «قرآن برفراز اعصار» و یا کتاب «عذرتقصیر بهپیشگاهمحمّد صلی الله علیه و اله و سلم و قرآن» و دهها کتاب دیگر از این قبیل رارونویس کنیم، زیرا بهقول معروف در این صورت «مثنوی هفتاد من کاغذشود».

ولی به یاری پروردگار میخواهیم چند نمونه از آنچه در بین مردم آنزمان شایع بوده و قرآن برخلاف آنها و طبق علم روز سخن گفته است، برایاثبات اعجاز قرآن بیان نمائیم.

اوّل:

«مسأله آهن»

در روزگاری که مردم از آهن جز برای شمشیر و چاقو و نهایت چند آلتدیگر استفاده نمیکردند، در زمانی که از نظر مردم آهن بیشتر از مواد دیگرمورد استفاده نبود بلکه طلا و نقره از نظر اقتصادی در آن زمان اهمیّتزیادتری داشت، در عین حال قرآن آنچنان به مسأله آهن و استفاده عجیبی کهاز آن در این زمانها میشود توجّه داشته که یک سوره به نام حدید (آهن) درقرآن دیده میشود و در آیه 24 همین سوره میگوید: «وَ اَنْزَلْنَا الْحَدیِدَ فیِهِ بَأْسٌشَدیِدٌ وَ مَنَافِعُ لِلنَّاسِ» «و ما آهن را که در آن صلابت و محکمی شدید و منافعیبرای مردمان در آن است نازل نمودیم».

دانشمند معروف آقای «نوفل» در کتاب «القرآن و العلم الحدیث» میگوید:

«تا قرن هیجدهم یعنی دوازده قرن پس از نزولقرآن هنوز کارهای فلزی در نهایت ضعف بود و نه تنهاارزش آن شناخته نشده بود بلکه اساساً مهمّ و قابلتوجّه تلقّی نمیشد تا آنکه ناگهان چشم دنیا به آهندوخته شد و رقابت عجیبی در میان دانشمندان برایاستخراج و استفاده بهتر از آن بوجود آمد تا آنجا که بهاین دو قرن دوران نهضت و پیشرفت و عصر فلز اطلاقشده و دنیا حقّاً منافع آن را آنچنانکه باید دریافته وصدق یکی دیگر از حقایق قرآن، نقاب از صورت بهیکسو زده است. امروز منافع آهن آنچنان برای مردم دنیاروشن شده که احتیاج بهتوضیحندارد».

و قرآن تقریباً در هزار و چهارصد سال قبل برخلاف نظریّه مردم آن روز وموافق علم امروز سخن در اهمیّت «آهن» گفته و از این راه اعجاز خود رااثبات کرده است.

دوّم:

«مسأله حرکت زمین»

در روزگاری که نظریّه «بطلمیوس» به عنوان بهترین فرضیّه در موضوعافلاک شناخته شده بود، در زمانی که جز سکون زمین و حرکت افلاک به دورآن چیز دیگری برای افراد بشر مفهوم نداشت، در عهدی که وسائل علمی بههیچ وجه در اختیار بشر قرار نگرفته بود تا به غیر محسوسات خود بهحقیقت دیگری متوجّه شوند، قرآن با لطافت خاصّی که نه با نظرات مردم آنزمان صریحاً مبارزه کرده باشد که آنها از اسلام دوری کنند و نه حقیقت رابیان نکرده باشد، در چند مورد به حرکت وضعی و انتقالی زمین اشارهفرموده و میگوید:

«اَلَمْ نَجْعَلِ الاَْرْضَ کِفَاتاً اَحْیَائاً وَ اَمْوَاتاً وَ جَعَلْنَا فیِهَا رَوَاسِیَشَامِخَاتٍ وَ اَسْقَیْنَاکُمْ مَاءً فُرَاتاً».

یعنی: آیا ما برای شما زمین را مرورکننده سریع و زنده و مرده قرار ندادهایم؟ بلکه در آن کوههای ثابت وبلندی قرار دادیم و برای شما از آن آبهای پاک و گواراآفریدیم.

در گذشته مفسّرین در تفسیر این آیه شریفه دچار اشکالاتی شده بودند،زیرا کلمه «کفات» در لغت عرب به معنی «موجودی که با سرعتپروازمیکند»، میباشد. و آنها به عناوینی این جمله را تأویل میکردند ولیپس از کشف حرکت انتقالی زمین، معنی آیه شریفه کاملاً واضح شد و نیزمعلوم گردید که چرا پروردگار پس از جمله «کفات» که در آیه شریفه ذکر شده،زنده شدن و مردن زمین که بوسیله جمله «احیاءً و امواتاً» گفته شده که مسلّم باضمیمه آیات دیگر مراد تابستان و زمستان است و بوجود آمدن تابستان وزمستان در اثر حرکت انتقالی زمین است.

تحقیق در مورد اقلاب قرآن

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

دسته بندی : وورد

نوع فایل :  .doc ( قابل ویرایش و آماده پرینت )

تعداد صفحه : 11 صفحه

 قسمتی از متن .doc : 

قواعد تجوید

در این فصل از تعریف تجوید، پیشینه آن و قواعد تجوید; مانند: اشمام، ادغام و مد سخن به میان مى‌آید.برخى مى‌گویند: تجوید، یک طرح استعمارى است و تنها براى مشغول کردن مسلمانان به ظاهر قرآن به وجود آمده است. آیا این سخن صحیح است؟علم تجوید، یکى از علوم اسلامى است و سابقه دیرین دارد. تجوید قرآن، موضوع جدیدى نیست تا گفته شود، طرح استعمارى براى مشغول داشتن مسلمانان به ظاهر قرآن و بازداشتن آنان از تأمّل و تدبّر در محتواى قرآن است. تجوید به معناى نیکو ادا‌کردن الفاظ قرآن است و مجموعه قوانینى است که چگونگى قرائت صحیح و زیبا را به ما مى‌آموزد.از زمان پیامبر اکرم(ص) قرآن با تجوید قرائت مى‌شده است، گرچه علم تجوید به‌معناى مجموعه قوانینى که چگونگى قرائت صحیح و زیبا را به ما مى‌آموزد، در قرن چهارم تدوین گردید. نخستین کسى که فنّ تجوید را تدوین کرد، ابومزاحم موسى بن عبیدالله خاقانى بغدادى، (م. 325 ق.) است.[1]خداوند در آیه 4 سوره مزمل، در مورد تلاوت قرآن مى‌فرماید: (...وَ‌رَتِّلِ الْقُرْءَانَ تَرْتِیلاً); ... قرآن را شمرده و با تأنى بخوان.ترتیل در اصل به معناى تنظیم و ترتیب موزون است و در آیه به معناى خواندن آیات قرآن با تأنّى و نظم لازم، اداى صحیح حروف، تبیین کلمات، دقّت و تأمّل در مفاهیم و تفکر در نتایج آن است.[2]از آیه یاد شده رعایت تجوید در قرائت قرآن استفاده مى‌شود.در روایتى امام صادق(ع) مى‌فرماید: «ترتیل یعنى در آیات قرآن مکث کنى و آن را با صداى خوب بخوانى.»[3] و تا تجوید را فرا نگیریم، نمى‌توانیم قرآن را با صداى خوب بخوانیم.بنابراین، اصل تجوید از آغاز اسلام بوده و طرح استعمارى نیست. قرائت زیبا و درست قرآن نه تنها با اندیشه و تدبّر در قرآن منافات ندارد، بلکه خود راهى براى اندیشه و تدبّر در آیات قرآن است.یادآورى این نکته ضرورى است. همان‌گونه که نباید در کارهاى دیگر افراط کرد، در تجوید هم نباید افراط کرد. اعتدال باید در هر کارى رعایت شود. متأسّفانه امروزه بسیارى از مسلمانان از این واقعیت فاصله گرفته، از قرآن تنها به الفاظى اکتفا نموده‌اند و تلاش‌شان تنها ختم سوره و قرآن است، بى آن‌که بدانند این آیات براى چه نازل شده و چه پیامى را ابلاغ مى‌کند. درست است که الفاظ قرآن نیز محترم و خواندنش فضیلت دارد، ولى نباید فراموش کرد که این الفاظ و تلاوت، مقدمه فهم محتوا و عمل به آن است.[4]

لطفاً در مورد واژه «تجوید» توضیح دهید.فنّ صحیح خواندن قرآن را تجوید گویند. «تجوید» مصدر باب تفعیل و در لغت به‌معناى نیکى و به خوبى انجام دادن کارى است و در اصطلاح: «صحیح خواندن قرآن و خوب ادا کردن حروف و شناختن وقف‌هاست».«تجوید» زاییده «علم قرائت» است که براى تسهیل تلاوت، قواعدى از قرائت‌هاى هفت‌گانه یا ده‌گانه را استنباط کرده و به نشر و تدوین آن پرداخته‌اند.سابقه و قدمت تجوید به زمان رسول اکرم(ص) و حضرت على(ع) باز مى‌گردد و آن بزرگواران هر یک در اهمیت و اهتمام صحیح‌خوانى قرآن و به ویژه حضرت‌على(ع)، که از تجوید اسم آورده‌اند، سخنانى فرموده‌اند.مباحث تجوید عبارت است از: مخارج حروف و صفات حروف، احکام تنوین و نون ساکن، شامل مباحثى از قبیل ادغام، اخفا، اظهار، ابدال و‌...‌.[5]اگر حدیث یا آیه‌اى درباره لزوم رعایت تجوید در قرآن و نماز موجود است، لطفاً ذکر‌کنید.آیه شریفه (و رتّلِ القرءَان ترتیلا)[6] در روایات، ترتیل به خواندن قرآن با صداى خوب، همراه با آرامش، روشن بیان کردن آیات، توقّف در آیات بهشت و جهنم و به‌یاد آخرت بودن و‌... تفسیر شده است.[7]تجوید، عبارت است از صحیح ادا کردن هر حرف از نظر مخرج، صفات و احکام آن حرف،[8] پس اگر کسى به جاى «ض»، «ظ» بگوید یا جایى که بدون زیر و زبر خوانده شود، زیر و زبر دهد یا تشدید را نگوید، نماز او باطل است.[9]فقها رعایت جزئیات و دقایق تجویدى را در نماز واجب نمى‌دانند، گرچه مطلوب و پسندیده مى‌شمارند.[10]امام على(ع) مى‌فرماید: انه حفظ الوقوف و اداء الحروف; به درستى که ترتیل [کهطبق معناى آیه و آن‌چه امام(ع) در این حدیث بیان فرموده همان تجوید اصطلاحى است[رعایت وقف‌ها و ادا کردن حروف است.[11] در حدیث به بخشى از مفهوم ترتیل که،رعایت قواعد تجویدى است اشاره شده، در حالى که مفهوم کامل ترتیل، فراتر از رعایت قواعد تجویدى است و شامل توجه به معانى و حتى عمل و متابعت از آیات‌قرآنى مى‌شود.کلمه «اشمام» یعنى چه؟ (در حاشیه بعضى کلمات قرآن در رسم‌الخط عثمان طه نوشته شده است).«اشمام» به معناى بوییدن، بویانیدن و در اصطلاح قاریان و نحویان عبارت است از اشاره کردن به حرکت بدون این‌که آوازى از دهان بیرون آید; مثل آماده کردن لب‌ها براى تلفظ «ضمّه»، در حالى که تلفظ نشود.[12] مانند کلمه «لاتأمنّا» در آیه‌11 سوره یوسف، که قبل از تلفظ نون مشدّد یک لحظه لب‌ها به حالت تلفظ ضمه جمع و گرد مى‌گردد.علتش این است که این کلمه در اصل «لاتأمنُنا» بوده و فعل نفى است. همه قاریان دو نون را در یک‌دیگر ادغام کرده‌اند. براى تمایز این کلمه از فعل نهى، اشاره به حرکت ضمه محذوفه لازم است.

تحقیق در مورد اقلاب قرآن

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

دسته بندی : وورد

نوع فایل :  .doc ( قابل ویرایش و آماده پرینت )

تعداد صفحه : 11 صفحه

 قسمتی از متن .doc : 

قواعد تجوید

در این فصل از تعریف تجوید، پیشینه آن و قواعد تجوید; مانند: اشمام، ادغام و مد سخن به میان مى‌آید.برخى مى‌گویند: تجوید، یک طرح استعمارى است و تنها براى مشغول کردن مسلمانان به ظاهر قرآن به وجود آمده است. آیا این سخن صحیح است؟علم تجوید، یکى از علوم اسلامى است و سابقه دیرین دارد. تجوید قرآن، موضوع جدیدى نیست تا گفته شود، طرح استعمارى براى مشغول داشتن مسلمانان به ظاهر قرآن و بازداشتن آنان از تأمّل و تدبّر در محتواى قرآن است. تجوید به معناى نیکو ادا‌کردن الفاظ قرآن است و مجموعه قوانینى است که چگونگى قرائت صحیح و زیبا را به ما مى‌آموزد.از زمان پیامبر اکرم(ص) قرآن با تجوید قرائت مى‌شده است، گرچه علم تجوید به‌معناى مجموعه قوانینى که چگونگى قرائت صحیح و زیبا را به ما مى‌آموزد، در قرن چهارم تدوین گردید. نخستین کسى که فنّ تجوید را تدوین کرد، ابومزاحم موسى بن عبیدالله خاقانى بغدادى، (م. 325 ق.) است.[1]خداوند در آیه 4 سوره مزمل، در مورد تلاوت قرآن مى‌فرماید: (...وَ‌رَتِّلِ الْقُرْءَانَ تَرْتِیلاً); ... قرآن را شمرده و با تأنى بخوان.ترتیل در اصل به معناى تنظیم و ترتیب موزون است و در آیه به معناى خواندن آیات قرآن با تأنّى و نظم لازم، اداى صحیح حروف، تبیین کلمات، دقّت و تأمّل در مفاهیم و تفکر در نتایج آن است.[2]از آیه یاد شده رعایت تجوید در قرائت قرآن استفاده مى‌شود.در روایتى امام صادق(ع) مى‌فرماید: «ترتیل یعنى در آیات قرآن مکث کنى و آن را با صداى خوب بخوانى.»[3] و تا تجوید را فرا نگیریم، نمى‌توانیم قرآن را با صداى خوب بخوانیم.بنابراین، اصل تجوید از آغاز اسلام بوده و طرح استعمارى نیست. قرائت زیبا و درست قرآن نه تنها با اندیشه و تدبّر در قرآن منافات ندارد، بلکه خود راهى براى اندیشه و تدبّر در آیات قرآن است.یادآورى این نکته ضرورى است. همان‌گونه که نباید در کارهاى دیگر افراط کرد، در تجوید هم نباید افراط کرد. اعتدال باید در هر کارى رعایت شود. متأسّفانه امروزه بسیارى از مسلمانان از این واقعیت فاصله گرفته، از قرآن تنها به الفاظى اکتفا نموده‌اند و تلاش‌شان تنها ختم سوره و قرآن است، بى آن‌که بدانند این آیات براى چه نازل شده و چه پیامى را ابلاغ مى‌کند. درست است که الفاظ قرآن نیز محترم و خواندنش فضیلت دارد، ولى نباید فراموش کرد که این الفاظ و تلاوت، مقدمه فهم محتوا و عمل به آن است.[4]

لطفاً در مورد واژه «تجوید» توضیح دهید.فنّ صحیح خواندن قرآن را تجوید گویند. «تجوید» مصدر باب تفعیل و در لغت به‌معناى نیکى و به خوبى انجام دادن کارى است و در اصطلاح: «صحیح خواندن قرآن و خوب ادا کردن حروف و شناختن وقف‌هاست».«تجوید» زاییده «علم قرائت» است که براى تسهیل تلاوت، قواعدى از قرائت‌هاى هفت‌گانه یا ده‌گانه را استنباط کرده و به نشر و تدوین آن پرداخته‌اند.سابقه و قدمت تجوید به زمان رسول اکرم(ص) و حضرت على(ع) باز مى‌گردد و آن بزرگواران هر یک در اهمیت و اهتمام صحیح‌خوانى قرآن و به ویژه حضرت‌على(ع)، که از تجوید اسم آورده‌اند، سخنانى فرموده‌اند.مباحث تجوید عبارت است از: مخارج حروف و صفات حروف، احکام تنوین و نون ساکن، شامل مباحثى از قبیل ادغام، اخفا، اظهار، ابدال و‌...‌.[5]اگر حدیث یا آیه‌اى درباره لزوم رعایت تجوید در قرآن و نماز موجود است، لطفاً ذکر‌کنید.آیه شریفه (و رتّلِ القرءَان ترتیلا)[6] در روایات، ترتیل به خواندن قرآن با صداى خوب، همراه با آرامش، روشن بیان کردن آیات، توقّف در آیات بهشت و جهنم و به‌یاد آخرت بودن و‌... تفسیر شده است.[7]تجوید، عبارت است از صحیح ادا کردن هر حرف از نظر مخرج، صفات و احکام آن حرف،[8] پس اگر کسى به جاى «ض»، «ظ» بگوید یا جایى که بدون زیر و زبر خوانده شود، زیر و زبر دهد یا تشدید را نگوید، نماز او باطل است.[9]فقها رعایت جزئیات و دقایق تجویدى را در نماز واجب نمى‌دانند، گرچه مطلوب و پسندیده مى‌شمارند.[10]امام على(ع) مى‌فرماید: انه حفظ الوقوف و اداء الحروف; به درستى که ترتیل [کهطبق معناى آیه و آن‌چه امام(ع) در این حدیث بیان فرموده همان تجوید اصطلاحى است[رعایت وقف‌ها و ادا کردن حروف است.[11] در حدیث به بخشى از مفهوم ترتیل که،رعایت قواعد تجویدى است اشاره شده، در حالى که مفهوم کامل ترتیل، فراتر از رعایت قواعد تجویدى است و شامل توجه به معانى و حتى عمل و متابعت از آیات‌قرآنى مى‌شود.کلمه «اشمام» یعنى چه؟ (در حاشیه بعضى کلمات قرآن در رسم‌الخط عثمان طه نوشته شده است).«اشمام» به معناى بوییدن، بویانیدن و در اصطلاح قاریان و نحویان عبارت است از اشاره کردن به حرکت بدون این‌که آوازى از دهان بیرون آید; مثل آماده کردن لب‌ها براى تلفظ «ضمّه»، در حالى که تلفظ نشود.[12] مانند کلمه «لاتأمنّا» در آیه‌11 سوره یوسف، که قبل از تلفظ نون مشدّد یک لحظه لب‌ها به حالت تلفظ ضمه جمع و گرد مى‌گردد.علتش این است که این کلمه در اصل «لاتأمنُنا» بوده و فعل نفى است. همه قاریان دو نون را در یک‌دیگر ادغام کرده‌اند. براى تمایز این کلمه از فعل نهى، اشاره به حرکت ضمه محذوفه لازم است.

تحقیق در مورد اقلاب قرآن

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

دسته بندی : وورد

نوع فایل :  .doc ( قابل ویرایش و آماده پرینت )

تعداد صفحه : 11 صفحه

 قسمتی از متن .doc : 

قواعد تجوید

در این فصل از تعریف تجوید، پیشینه آن و قواعد تجوید; مانند: اشمام، ادغام و مد سخن به میان مى‌آید.برخى مى‌گویند: تجوید، یک طرح استعمارى است و تنها براى مشغول کردن مسلمانان به ظاهر قرآن به وجود آمده است. آیا این سخن صحیح است؟علم تجوید، یکى از علوم اسلامى است و سابقه دیرین دارد. تجوید قرآن، موضوع جدیدى نیست تا گفته شود، طرح استعمارى براى مشغول داشتن مسلمانان به ظاهر قرآن و بازداشتن آنان از تأمّل و تدبّر در محتواى قرآن است. تجوید به معناى نیکو ادا‌کردن الفاظ قرآن است و مجموعه قوانینى است که چگونگى قرائت صحیح و زیبا را به ما مى‌آموزد.از زمان پیامبر اکرم(ص) قرآن با تجوید قرائت مى‌شده است، گرچه علم تجوید به‌معناى مجموعه قوانینى که چگونگى قرائت صحیح و زیبا را به ما مى‌آموزد، در قرن چهارم تدوین گردید. نخستین کسى که فنّ تجوید را تدوین کرد، ابومزاحم موسى بن عبیدالله خاقانى بغدادى، (م. 325 ق.) است.[1]خداوند در آیه 4 سوره مزمل، در مورد تلاوت قرآن مى‌فرماید: (...وَ‌رَتِّلِ الْقُرْءَانَ تَرْتِیلاً); ... قرآن را شمرده و با تأنى بخوان.ترتیل در اصل به معناى تنظیم و ترتیب موزون است و در آیه به معناى خواندن آیات قرآن با تأنّى و نظم لازم، اداى صحیح حروف، تبیین کلمات، دقّت و تأمّل در مفاهیم و تفکر در نتایج آن است.[2]از آیه یاد شده رعایت تجوید در قرائت قرآن استفاده مى‌شود.در روایتى امام صادق(ع) مى‌فرماید: «ترتیل یعنى در آیات قرآن مکث کنى و آن را با صداى خوب بخوانى.»[3] و تا تجوید را فرا نگیریم، نمى‌توانیم قرآن را با صداى خوب بخوانیم.بنابراین، اصل تجوید از آغاز اسلام بوده و طرح استعمارى نیست. قرائت زیبا و درست قرآن نه تنها با اندیشه و تدبّر در قرآن منافات ندارد، بلکه خود راهى براى اندیشه و تدبّر در آیات قرآن است.یادآورى این نکته ضرورى است. همان‌گونه که نباید در کارهاى دیگر افراط کرد، در تجوید هم نباید افراط کرد. اعتدال باید در هر کارى رعایت شود. متأسّفانه امروزه بسیارى از مسلمانان از این واقعیت فاصله گرفته، از قرآن تنها به الفاظى اکتفا نموده‌اند و تلاش‌شان تنها ختم سوره و قرآن است، بى آن‌که بدانند این آیات براى چه نازل شده و چه پیامى را ابلاغ مى‌کند. درست است که الفاظ قرآن نیز محترم و خواندنش فضیلت دارد، ولى نباید فراموش کرد که این الفاظ و تلاوت، مقدمه فهم محتوا و عمل به آن است.[4]

لطفاً در مورد واژه «تجوید» توضیح دهید.فنّ صحیح خواندن قرآن را تجوید گویند. «تجوید» مصدر باب تفعیل و در لغت به‌معناى نیکى و به خوبى انجام دادن کارى است و در اصطلاح: «صحیح خواندن قرآن و خوب ادا کردن حروف و شناختن وقف‌هاست».«تجوید» زاییده «علم قرائت» است که براى تسهیل تلاوت، قواعدى از قرائت‌هاى هفت‌گانه یا ده‌گانه را استنباط کرده و به نشر و تدوین آن پرداخته‌اند.سابقه و قدمت تجوید به زمان رسول اکرم(ص) و حضرت على(ع) باز مى‌گردد و آن بزرگواران هر یک در اهمیت و اهتمام صحیح‌خوانى قرآن و به ویژه حضرت‌على(ع)، که از تجوید اسم آورده‌اند، سخنانى فرموده‌اند.مباحث تجوید عبارت است از: مخارج حروف و صفات حروف، احکام تنوین و نون ساکن، شامل مباحثى از قبیل ادغام، اخفا، اظهار، ابدال و‌...‌.[5]اگر حدیث یا آیه‌اى درباره لزوم رعایت تجوید در قرآن و نماز موجود است، لطفاً ذکر‌کنید.آیه شریفه (و رتّلِ القرءَان ترتیلا)[6] در روایات، ترتیل به خواندن قرآن با صداى خوب، همراه با آرامش، روشن بیان کردن آیات، توقّف در آیات بهشت و جهنم و به‌یاد آخرت بودن و‌... تفسیر شده است.[7]تجوید، عبارت است از صحیح ادا کردن هر حرف از نظر مخرج، صفات و احکام آن حرف،[8] پس اگر کسى به جاى «ض»، «ظ» بگوید یا جایى که بدون زیر و زبر خوانده شود، زیر و زبر دهد یا تشدید را نگوید، نماز او باطل است.[9]فقها رعایت جزئیات و دقایق تجویدى را در نماز واجب نمى‌دانند، گرچه مطلوب و پسندیده مى‌شمارند.[10]امام على(ع) مى‌فرماید: انه حفظ الوقوف و اداء الحروف; به درستى که ترتیل [کهطبق معناى آیه و آن‌چه امام(ع) در این حدیث بیان فرموده همان تجوید اصطلاحى است[رعایت وقف‌ها و ادا کردن حروف است.[11] در حدیث به بخشى از مفهوم ترتیل که،رعایت قواعد تجویدى است اشاره شده، در حالى که مفهوم کامل ترتیل، فراتر از رعایت قواعد تجویدى است و شامل توجه به معانى و حتى عمل و متابعت از آیات‌قرآنى مى‌شود.کلمه «اشمام» یعنى چه؟ (در حاشیه بعضى کلمات قرآن در رسم‌الخط عثمان طه نوشته شده است).«اشمام» به معناى بوییدن، بویانیدن و در اصطلاح قاریان و نحویان عبارت است از اشاره کردن به حرکت بدون این‌که آوازى از دهان بیرون آید; مثل آماده کردن لب‌ها براى تلفظ «ضمّه»، در حالى که تلفظ نشود.[12] مانند کلمه «لاتأمنّا» در آیه‌11 سوره یوسف، که قبل از تلفظ نون مشدّد یک لحظه لب‌ها به حالت تلفظ ضمه جمع و گرد مى‌گردد.علتش این است که این کلمه در اصل «لاتأمنُنا» بوده و فعل نفى است. همه قاریان دو نون را در یک‌دیگر ادغام کرده‌اند. براى تمایز این کلمه از فعل نهى، اشاره به حرکت ضمه محذوفه لازم است.