تحقیق اکو 9 ص

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 9

اکو

مقدمه

تمایل به همکاری منطقه أی از دیرباز در جهان وجود داشته است ولی روند تحولات جهانی بخصوص پس از جنگ دوم جهانی این گرایش را تشدید نمود. این همکاری ها در اشکال گوناگون و درجات متفاوت در همه زمینه های سیاسی و اقتصادی ، امنیتی ، اجتماعی و یا ترکیبی از آنها شکل گرفته اند ، گرچه تجربه سالهای بعد از جنگ دوم جهانی بیانگر نفوذ سیاسی شرق و غرب در شکل گیری پیمان ها و همکاری های عمده منطقه أی (نظیر ناتو ، ورشو ، کومکون و سنتو) می باشد ولی با گذشت زمان و تحولات عمیقی چون فروپاشی کمونیزم ، منافع سیاسی به تدریج در تشکل های منطقه أی رنگ باخته و توسعه اقتصادی جای آن را گرفت . همکاری اقتصادی شاید مهمترین نوع همکاری منطقه أی باشد . زیرا کشورهای جهان به تنهایی تمام عوامل تولید را در اختیار نداشته و با توجه به محدودیتهای سرمایه نیروی انسانی ، منابع طبیعی ، مدیریت و تکنولوژی ، امکان فراهم نمودن زنجیره أی از تولیدات در یک کشور وجود ندارد. بنابراین کشورها به منظور دستیابی به آرمان هایی که بدون مساعدت جمعی امکان پذیر نیست ، تلاش می نمایند تا با تشکیل سازمان های اقتصادی منطقه أی هم اقتصاد ملی خود را رونق دهند و هم با توزیع نیروی کار ، سرمایه گذاری های مشترک و استفاده بهینه از منابع بالقوه یک منطقه ، چرخه تولید را در ان منطقه تکمیل نمایند. بایستی توجه داشت که متمایز کردن کامل مسائل سیاسی و اقتصادی و اجتماعی از یکدیگر مقدور نیست و لذا حتی همکاری هایی که صرفاً جنبه اقتصادی داشته اند ، در بسیاری از موارد در عمل به مسایل سیاسی و اجتماعی نیز تسری یافته اند و بالعکس . اتحادیه اروپا و آسه آن از نمونه های بارز و موفق همکاری منطقه أی می باشند که اولی با اهداف صرفاً اقتصادی شروع و به تدریج در مسائل سیاسی نیز وارد شد در حالیکه دومی بدواً اهداف سیاسی و امنیتی را دنبال نمود ول بعداً همکاری های اقتصادی را محور کار خود قرارداد.

منافع مشترک مهمترین عامل همکاری منطقه أی می باشد و وابستگی متقابل کشورهای یک منطقه به گونه أی است که ضامن حفظ منافع فراوان اقتصادی برای کل منطقه خواهد بود . در عین حال عضویت در یک سازمان منطقه أی با استقلال عمل و حاکمیت کشورهای عضو مغایرت ندارد. از نظر اقتصادی اصولاً علت روی اوردن به اتحاد ، کسب قدرت ، ثروت و رفاه عمومی از طریق استفاده توأم از دو اصل مغایر یعنی تجارت آزاد و سیاست های حمایتی است. تغییر و تحولات سریع منطقه أی و جهانی در سالهای اخیر ، اهمیت همکاری های منطقه أی و نیاز به آن را تشدید نموده است ، بنحوی که از ابتدای دهه 90 تا کنون روند اصلاح قوانین و مقررات مربوط به ترتیبات تجاری بلوک های منطقه أی بیشترین وقت رهبران سیاسی و اقتصادی جهان را به خود اختصاص داده است. بر اساس گزارش سال 1995 سازمان تجارت جهانی ، عمده ترین ترتیبات تجاری جهان نظیر Mercosour Asem,ECO,APEC,AFTAN,NAFTA در دهه نود پایه گذاری شده و یا گسترش یافته اند . در این مدت کوتاه منطقه گرایی توانسته است به عنوان یک روش مشروع و مورد قبول تمامی دولت ها در بدست آوردن منافع ملی تلقی گردد که این خود موفقیت برگی در روند جهان شمولی تجارت و اقتصاد محسوب می شود.

شکل گیری اکو و عوامل پیوستگی اعضای آن

بعد از جنگ جهانی دوم تعداد سازمان های منطقه أی که نه تنها از نظر اقتصادی بلکه به جهت تأمین صلح و امنیت منطقه و جهان نیز از اهمیت ویژه أی برخوردار بودند ، گسترش زیادی یافتند. تشکیل کنفرانس توسعه و تجارت سازمان ملل متحد (آنکتاد) در 23 مارس 1964 و تعیین نمودن دهه 1960 به عنوان دهه توسعه و عمران کشورهای در حال رشد ، به این همکاری ها سرعت بیشتری بخشید. کنفرانس توسعه و تجارت ، توجه کشورهای در حال توسعه را به این باور معطوف نمود که باید همکاری و وحدت خود را تقویت نموده و برای رشد صنایع و تجارت ، همکاری های منطقه أی نزدیکتری را بنا نهند. با توجه به این امر سه کشور ایران ، پاکستان و ترکیه که از دیرباز دارای پیوندهای تاریخی با یکدیگر بودند تصمیم به تشکیل سازمانی جهت همکاری های منطقه أی گرفتند. به همین منظور وزیران خارجه سه کشور در 28ـ27 تیرماه 1343 (ژوئیه 1964) اجلاسی را جهت تهیه مقدمات نشست سران در آنکارا تشکیل دادند و متفقاً تصمیم گرفتند دست اتحاد به هم داده مساعی خود را در جهت نیل به تشکیل «سازمان عمران منطقه أی» بکار برند. بالاخره در کنفرانس عالی سران سه کشور که در تاریخ 30ـ29 تیرماه 1343 و با حضور محمدرضا پهلوی محمد ایوب خان رئیس جمهور وقت پاکستان و جمال گورسل رئیس جمهور وقت ترکیه در استانبول برگزار گردید ، همکاری مشترک سه کشور تحت عنوان «همکاری عمران منطقه أی» (RCD) آغاز گردید.

در اجلاس مذکور سران سه کشور ملاحضه نمودند که لزوم عقد موافقت نامه های اقتصادی منطقه أی برای تسریع و رشد اقتصادی بین جوامعی که دارای علائق مشترکی می باشند ، از مظاهر برجسته و خصوصیات بارز عصر حاضر می باشد و این موضوع و مساعی پی گیری که در نیل به هدف های اقتصادی و تحکیم مبانی همکاری های عمرانی منطقه أی از طرف کشورهای مختلف بعمل می آید هم اکنون مقبول و مورد موافقت مقامات بین المللی قرار گرفته است.

این امر و لزوم انعقاد قراردادهای عمرانی و اقتصادی در یک سطح منطقه أی با توجه به شرایط خاص و اشتراک منافع و مراتب مودت موجود در مورد کشورهای ایران ، پاکستان و ترکیه کاملاً صادق و طبیعی می نماید بخصوص اینکه پیوندهای دیرین تاریخی و فرهنگی و رشته های نیرومند مذهبی و همجواری ضامن ثبات و بقای این همکاری باشد.

سران سه کشور ضمن تأیید مراتب فوق مقرر داشتند از امکانات وسیعی که هم اکنون بین سه کشور برای عقد این قرارداد همکاری های اقتصادی موجود می باشد حداکثر استفاده بعمل آید. بدین منظور تصمیم گرفته شد که مساعی مشترک هرچه بیشتر سه کشور در راه تسریع و تحقق آمال و هدف های این همکاری سه جانبه معمول گردد. بنابراین در اعلامیه مشترک تشکیل سازمان همکاری عمران منطقه أی (آر ، سی ، دی) سران سه کشور موافقت اصولی خود را در موارد زیر اعلام داشتند :

1ـ ایجاد مبادله آزاد یا آزادتر کالاها به وسائل عملی گوناگون از قبیل انعقاد قراردادهای بازرگانی.

2ـ برقراری مناسبات و همکاری بیشتر بین اطاق های بازرگانی موجود و احیاناً تأسیس اطاق های بازرگانی مشترک .

3ـ تنظیم و اجرای برنامه های طرح مشترک بین سه کشور.

4ـ تقلیل نرخ های پستی بین سه کشور به میزان تعرفه های داخلی.

5ـ بهبود خطوط حمل و نقل هوایی داخل منطقه و احیاناً تأسیس یک خط هوایی بین المللی مجهز بین سه کشور که بتواند با سایر خطوط هوایی بطور مؤثر رقابت نماید.

6ـ مطالعه درباره امکانات توسعه یک همکاری نزدیک در امر کشتیرانی و منجمله تأسیس یک خط مشترک دریایی و یا تشکیل یک کنفرانس کشتیرانی منطقه أی .

7ـ انجام مطالعات و بررسی های لازم برای احداث و بهبود خطوط ارتباطی راه و راه آهن بین سه کشور.

8ـ لغو تشریفات روادید عبور بین سه کشور به منظور تسهیل امر مسافرت.

9ـ کمک و معاضدت فنی به یکدیگر از راه اعزام کارشناسی ـ تربیت کادر فنی و مبادلات بورسیه بین سه کشور.

10ـ مطالعه و بررسی کلیه امکانات موجودبه منظور توسعه و تحکیم همکاری های فرهنگی بین سه کشور و ایجاد حسن آگاهی در قاطبه مردم نسبت به میراث فرهنگی مشترک و اشاعه اطلاعات و نشریات لازم درباره تاریخ و تمدن ملل منطقه ، تأسیس کرسی های مشترک و متقابل در دانشگاهها ، مبادله دانشجو و اهدای بورس

تحقیق اکو 9 ص

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 9

اکو

مقدمه

تمایل به همکاری منطقه أی از دیرباز در جهان وجود داشته است ولی روند تحولات جهانی بخصوص پس از جنگ دوم جهانی این گرایش را تشدید نمود. این همکاری ها در اشکال گوناگون و درجات متفاوت در همه زمینه های سیاسی و اقتصادی ، امنیتی ، اجتماعی و یا ترکیبی از آنها شکل گرفته اند ، گرچه تجربه سالهای بعد از جنگ دوم جهانی بیانگر نفوذ سیاسی شرق و غرب در شکل گیری پیمان ها و همکاری های عمده منطقه أی (نظیر ناتو ، ورشو ، کومکون و سنتو) می باشد ولی با گذشت زمان و تحولات عمیقی چون فروپاشی کمونیزم ، منافع سیاسی به تدریج در تشکل های منطقه أی رنگ باخته و توسعه اقتصادی جای آن را گرفت . همکاری اقتصادی شاید مهمترین نوع همکاری منطقه أی باشد . زیرا کشورهای جهان به تنهایی تمام عوامل تولید را در اختیار نداشته و با توجه به محدودیتهای سرمایه نیروی انسانی ، منابع طبیعی ، مدیریت و تکنولوژی ، امکان فراهم نمودن زنجیره أی از تولیدات در یک کشور وجود ندارد. بنابراین کشورها به منظور دستیابی به آرمان هایی که بدون مساعدت جمعی امکان پذیر نیست ، تلاش می نمایند تا با تشکیل سازمان های اقتصادی منطقه أی هم اقتصاد ملی خود را رونق دهند و هم با توزیع نیروی کار ، سرمایه گذاری های مشترک و استفاده بهینه از منابع بالقوه یک منطقه ، چرخه تولید را در ان منطقه تکمیل نمایند. بایستی توجه داشت که متمایز کردن کامل مسائل سیاسی و اقتصادی و اجتماعی از یکدیگر مقدور نیست و لذا حتی همکاری هایی که صرفاً جنبه اقتصادی داشته اند ، در بسیاری از موارد در عمل به مسایل سیاسی و اجتماعی نیز تسری یافته اند و بالعکس . اتحادیه اروپا و آسه آن از نمونه های بارز و موفق همکاری منطقه أی می باشند که اولی با اهداف صرفاً اقتصادی شروع و به تدریج در مسائل سیاسی نیز وارد شد در حالیکه دومی بدواً اهداف سیاسی و امنیتی را دنبال نمود ول بعداً همکاری های اقتصادی را محور کار خود قرارداد.

منافع مشترک مهمترین عامل همکاری منطقه أی می باشد و وابستگی متقابل کشورهای یک منطقه به گونه أی است که ضامن حفظ منافع فراوان اقتصادی برای کل منطقه خواهد بود . در عین حال عضویت در یک سازمان منطقه أی با استقلال عمل و حاکمیت کشورهای عضو مغایرت ندارد. از نظر اقتصادی اصولاً علت روی اوردن به اتحاد ، کسب قدرت ، ثروت و رفاه عمومی از طریق استفاده توأم از دو اصل مغایر یعنی تجارت آزاد و سیاست های حمایتی است. تغییر و تحولات سریع منطقه أی و جهانی در سالهای اخیر ، اهمیت همکاری های منطقه أی و نیاز به آن را تشدید نموده است ، بنحوی که از ابتدای دهه 90 تا کنون روند اصلاح قوانین و مقررات مربوط به ترتیبات تجاری بلوک های منطقه أی بیشترین وقت رهبران سیاسی و اقتصادی جهان را به خود اختصاص داده است. بر اساس گزارش سال 1995 سازمان تجارت جهانی ، عمده ترین ترتیبات تجاری جهان نظیر Mercosour Asem,ECO,APEC,AFTAN,NAFTA در دهه نود پایه گذاری شده و یا گسترش یافته اند . در این مدت کوتاه منطقه گرایی توانسته است به عنوان یک روش مشروع و مورد قبول تمامی دولت ها در بدست آوردن منافع ملی تلقی گردد که این خود موفقیت برگی در روند جهان شمولی تجارت و اقتصاد محسوب می شود.

شکل گیری اکو و عوامل پیوستگی اعضای آن

بعد از جنگ جهانی دوم تعداد سازمان های منطقه أی که نه تنها از نظر اقتصادی بلکه به جهت تأمین صلح و امنیت منطقه و جهان نیز از اهمیت ویژه أی برخوردار بودند ، گسترش زیادی یافتند. تشکیل کنفرانس توسعه و تجارت سازمان ملل متحد (آنکتاد) در 23 مارس 1964 و تعیین نمودن دهه 1960 به عنوان دهه توسعه و عمران کشورهای در حال رشد ، به این همکاری ها سرعت بیشتری بخشید. کنفرانس توسعه و تجارت ، توجه کشورهای در حال توسعه را به این باور معطوف نمود که باید همکاری و وحدت خود را تقویت نموده و برای رشد صنایع و تجارت ، همکاری های منطقه أی نزدیکتری را بنا نهند. با توجه به این امر سه کشور ایران ، پاکستان و ترکیه که از دیرباز دارای پیوندهای تاریخی با یکدیگر بودند تصمیم به تشکیل سازمانی جهت همکاری های منطقه أی گرفتند. به همین منظور وزیران خارجه سه کشور در 28ـ27 تیرماه 1343 (ژوئیه 1964) اجلاسی را جهت تهیه مقدمات نشست سران در آنکارا تشکیل دادند و متفقاً تصمیم گرفتند دست اتحاد به هم داده مساعی خود را در جهت نیل به تشکیل «سازمان عمران منطقه أی» بکار برند. بالاخره در کنفرانس عالی سران سه کشور که در تاریخ 30ـ29 تیرماه 1343 و با حضور محمدرضا پهلوی محمد ایوب خان رئیس جمهور وقت پاکستان و جمال گورسل رئیس جمهور وقت ترکیه در استانبول برگزار گردید ، همکاری مشترک سه کشور تحت عنوان «همکاری عمران منطقه أی» (RCD) آغاز گردید.

در اجلاس مذکور سران سه کشور ملاحضه نمودند که لزوم عقد موافقت نامه های اقتصادی منطقه أی برای تسریع و رشد اقتصادی بین جوامعی که دارای علائق مشترکی می باشند ، از مظاهر برجسته و خصوصیات بارز عصر حاضر می باشد و این موضوع و مساعی پی گیری که در نیل به هدف های اقتصادی و تحکیم مبانی همکاری های عمرانی منطقه أی از طرف کشورهای مختلف بعمل می آید هم اکنون مقبول و مورد موافقت مقامات بین المللی قرار گرفته است.

این امر و لزوم انعقاد قراردادهای عمرانی و اقتصادی در یک سطح منطقه أی با توجه به شرایط خاص و اشتراک منافع و مراتب مودت موجود در مورد کشورهای ایران ، پاکستان و ترکیه کاملاً صادق و طبیعی می نماید بخصوص اینکه پیوندهای دیرین تاریخی و فرهنگی و رشته های نیرومند مذهبی و همجواری ضامن ثبات و بقای این همکاری باشد.

سران سه کشور ضمن تأیید مراتب فوق مقرر داشتند از امکانات وسیعی که هم اکنون بین سه کشور برای عقد این قرارداد همکاری های اقتصادی موجود می باشد حداکثر استفاده بعمل آید. بدین منظور تصمیم گرفته شد که مساعی مشترک هرچه بیشتر سه کشور در راه تسریع و تحقق آمال و هدف های این همکاری سه جانبه معمول گردد. بنابراین در اعلامیه مشترک تشکیل سازمان همکاری عمران منطقه أی (آر ، سی ، دی) سران سه کشور موافقت اصولی خود را در موارد زیر اعلام داشتند :

1ـ ایجاد مبادله آزاد یا آزادتر کالاها به وسائل عملی گوناگون از قبیل انعقاد قراردادهای بازرگانی.

2ـ برقراری مناسبات و همکاری بیشتر بین اطاق های بازرگانی موجود و احیاناً تأسیس اطاق های بازرگانی مشترک .

3ـ تنظیم و اجرای برنامه های طرح مشترک بین سه کشور.

4ـ تقلیل نرخ های پستی بین سه کشور به میزان تعرفه های داخلی.

5ـ بهبود خطوط حمل و نقل هوایی داخل منطقه و احیاناً تأسیس یک خط هوایی بین المللی مجهز بین سه کشور که بتواند با سایر خطوط هوایی بطور مؤثر رقابت نماید.

6ـ مطالعه درباره امکانات توسعه یک همکاری نزدیک در امر کشتیرانی و منجمله تأسیس یک خط مشترک دریایی و یا تشکیل یک کنفرانس کشتیرانی منطقه أی .

7ـ انجام مطالعات و بررسی های لازم برای احداث و بهبود خطوط ارتباطی راه و راه آهن بین سه کشور.

8ـ لغو تشریفات روادید عبور بین سه کشور به منظور تسهیل امر مسافرت.

9ـ کمک و معاضدت فنی به یکدیگر از راه اعزام کارشناسی ـ تربیت کادر فنی و مبادلات بورسیه بین سه کشور.

10ـ مطالعه و بررسی کلیه امکانات موجودبه منظور توسعه و تحکیم همکاری های فرهنگی بین سه کشور و ایجاد حسن آگاهی در قاطبه مردم نسبت به میراث فرهنگی مشترک و اشاعه اطلاعات و نشریات لازم درباره تاریخ و تمدن ملل منطقه ، تأسیس کرسی های مشترک و متقابل در دانشگاهها ، مبادله دانشجو و اهدای بورس

تحقیق در مورد اکو و موانع همگرایی

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

دسته بندی : وورد

نوع فایل :  .doc ( قابل ویرایش و آماده پرینت )

تعداد صفحه : 34 صفحه

 قسمتی از متن .doc : 

عنوان

اکو و موانع همگرایی

درس:

سازمان‌های بین‌المللی

استاد:

دکتر آقایی

توسط:

سعید اینانلو

فهرست

مقدمه

کلیات

فصل اول: اکو و ساختار و احداث آن

فصل دوم: موانع همگرایی در اکو

فصل سوم: اصلی ترین علت عدم همگرایی

نتیجه‌گیری

منابع و ماخذها

مقدمه

با پایان یافتن قرن 20 و شدت گرفتن آهنگ جهانی شدن اقتصاد ملی برای بقا و مقابله در این میدان، به گروه‌بندی‌های منطقه‌ای روی آورده‌اند، از آنجا که کشور ما به تنهایی همه عوامل تولید را در اختیار ندراند برای دستیابی به آرمانها و اهداف خود می‌بایست به همکاری روی بیاورند، آنها تلاش می‌کنند که با تشکیل سازمان‌های اقتصادی منطقه‌ای موجب رونق اقتصادی خود و تکمیل چرخه تولید در یک منطقه شوند. لازم به ذکر است که جدا نمودن مسائل اجتماعی، سیاسی، اقتصادی از یکدیگر امری مشکل و است و یا به تعبیری دیگر محال از این رو حتی همکاری‌های یکسره اقتصادی نیزبا مسائل سیاسی، اجتماعی گرنه می‌خورد و برعکس. سازمان اکو نیز یکی از این موارد می‌باشد که در حقیقت خلف سازمان (آر،سی،دی است که در دهه 1340 شمسی توسط 3 کشور ایران، پاکستان، ترکیه بنیان‌گذارده شد ولی پس از مدتی بنا به دلایلی که از جمله به بی‌تفاوتی اعضا در نسبت به سازمان و وقوع انقلاب اسلامی دچار یک دوره فترت گشت با وقوع جنگ میان ایران و عراق و احتیاجات کشور با تلاش ایران در دهه 80 میلاد (1984) با اصلاحاتی که در سند موسس ‌(آر. سی .ی) به عمل آمد سازمان اکو پدیدار گشت. این سازمان در دهه 90 میلادی نیز شاهد یک تحول عظیم در آن بوده با فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی پیوستن جمهوری آسیای مرکزی و آذربایجان در این سازمان محلی گشت اکو و چاریک گسترش اعضا شورا و اعضا آن از 3 عضو ارتقا یافت و علاوه بر این گزارش در بعد اعضا اکو در بعد نهادی و موضعی نیز دست به گسترش زد و نهادهای جدید همانند بانک توسعه، نهاد ملی اکو، نهاد انتقال فناوری اکو و ... را تاسیس نمود.

با این وجود مبادی از این نهادها صورت علمی به خود نگرفته مانند سازمان کشتیرانی اکو و سازمان هواپیمایی اکو و ... با تمام این موارد و با توجه به ظرفیت‌های اکو ما هنوز شاهد یک سازمان منسجم و پیشرونده هستیم، علل و عوامل متعددی وجود دارند که مانع از حرکت اکو به سوی جلو و همگرایی اعضا می‌شوند که به طور خلاصه عبارتند: 1- سیاسی 2- اجتماعی 3- اقتصادی 4- عوامل برون منطقه‌ای

تحقیق درباره: اثرات متقابل اکوسیستمهای کشاورزی و اکو سیستمهای طبیعی 10 ص

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 13

اثرات متقابل اکوسیستمهای کشاورزی و اکو سیستمهای طبیعی :

با شروع فعالیتهای کشاورزی ، اکو سیستمهای کشاورزی در سراسر جهان ، اکوسیستمهای طبیعی را دگرگون کرده و جایگزین آنها شده اند. تداوم فرایند تبدیل فرایند تبدیل اراضی برای فعالیتهای کشاورزی اثرات منفی و زیانباری بر تنوع موجودات زنده و فرایندهای اکولوژیکی که این چشم اندازهای طبیعی را ساخته اند. به همراه داشته است اگر چه اشکال دیگر سودجویی انسان از طبیعت از قبیل شهرنشینی و معدن کاوی در تغییر زیستگاهی و کاهش تنوع زیستی در مقیاس وسیع دخیل بوده اند.

ولی فعالیت کشاورزی به انضمام چرا و تولید چوب ، نقش عمده ای در تغییرات محیطی در مقیاس زیست شهر ایفا نموده و موجب تهدید سیستمهای حمایتی حیات در جهان میشود یکی از اهداف مهم توسعه کشاورزی پایدار برگشت ، از این اثرات تخریب و غفلت است . تولیدات کشاورزی را می توان به گونه ای انجام داد که به حفاظت منابع زنده و کیفیت محیط کمک کند. کشاورزی پایدار و حفاظت از منابع زنده هر دو در جهت نگه داری باروری اکوسیستم ها فعالیت کرده و به حفظ تنوع زیستی و محدود ساختن فعالیتهای انسانی بر همة اکو سیستمها ، حفظ تنوع زیستی طبیعی صرفاً از طریق حمایت اکو سیستمهای طبیعی از تاثیرات انسانی امکان پذیر نخواهد بود و مدیریت اکو سیستمهای کشاورزی و مدیریت حفاظت هر دو از یک اصل اکولوژیک منشاء گرفته اند.

محیط های کشاورزی :

توسعة کشاورزی در محیطهایی که در گذشته طبیعی بوده اند باعث شکل گیری و گسترش لکه های غیر یکنواخت موزائیکی زیستگاههای مختلف کشاورزی شده است . مجموعة این اراضی ممکن است به صورت فشرده مدیریت شده و به طور دائم برای اهداف تولیدات کشاورزی دچار تخریب شوند. اما قطعاً قسمتهایی (زمینه های باتلاقی ، کرانه های ساحلی و تپه ماهور ها ) ممکن است به صورت نسبتاً طبیعی رها شده و قسمتهای دیگری (مرزهای بین مزارع ، مناطق اطراف ساختمانها جاده ها و نوارهای بین مزارع و مناطق طبیعی مجاور آنها ) ممکن است گاه در معرض تخریب قرار گیرند ، اما بهر حال به صورت فشرده مدیریت نمی شوند. به علاوه اکو سیستمهای طبیعی ممکن است به صورت مناطق مرزی و یا احاطه شده در مناطقی باشند که تولیدات کشاورزی در آنها غالبیت دارد.

سه بخش که سه جزء عمده محیطهای کشاورزی از آنها ناشی می شوند تقسیم کرد :

1ـ مناطق تولید کشاورزی که به صورت فشرده مدیریت می شوند و به طور منظم در معرض تخریب هستند ، این مناطق اغلب به گونه های گیاهی غیر بومی اهلی شده اختصاص دارند.

2ـ مناطقی که تاثیر انسان بر آنها ملایم بوده و یا کاهش یافته است این گروه حد واسط به شاغل چراگاهها ، جنگلهای مدیریت شده برای تولید چوب ، ترخیصها و سایر مناطق مرزی و سیستمهای جنگل زراعی می باشند . این نوع اراضی اغلب شامل مخلوط گونه هایی بومی و غیر بومی گیاهی بوده و به عنوان زیست مکانهای بسیاری از گونه های جانوری نیز عمل می کنند.

3ـ مناطق طبیعی ، این اراضی برخی خصوصیات ساختاری و ترکیب گونه ای اکوسیستمهای اصلی را که به طور طبیعی در منطقه حضور دارند حفظ می کنند البته این مناطق ممکن است از نظر اندازه کوچک باشند ولی دارای برخی گونه های غیر بومی بوده و تا حدودی در معرض تخریب انسان قرار می گیرند.

الگوهای محیطهای کشاورزی :

در درون موزائیک محیطهای کشاورزی بسته به این که سه جزء فوق چگونه در کنار هم قرار می گیرند ، سه الگوی مشترک و قابل تشخیص وجود دارد :

1ـ یک منطقه طبیعی و یک منطقة مدیریت شده برای تولیدات کشاورزی توسط منطقه ای که تاثیر انسان بر آن ملایم یا اندک است تفکیک می شود .

2ـ مناطق طبیعی به صورت نوارها ن راهروها یا لکه هایی در داخل مناطق تولید کشاورزی شکل می گیرند.

3ـ مناطقی که تاثیر انسان بر آنها ملایم یا اندک است در درون یک منطقة تولید کشاورزی گسترده شده اند.

یک متغییر مهم در الگوی موزائیکی محیطهای کشاورزی درجة یکنواختی یا تنوع آنها است. هنگامیکه اراضی تولیدات کشاورزی غالب بوده و بوسیلة لکه ها یا نوارهای دو نوع دیگر اجزای محیطهای کشاورزی جدا نشوند چشم انداز آنها نسبتاً یکنواخت می باشد. در مقابل اراضی غیر یکنواخت لکه های ، غیر زراعی و طبیعی فراوان دارند. شدت غیر یکنواختی اراضی کشاورزی در مناطق مختلف متغییر است. در بعضی مناطق جهان (برای مثال قسمتهای غرب ایالات متحده )استفاده زیاد از مواد شیمیایی کشاورزی ، فن آوریهای مکانیکی ، لاینهای با خویشاوندی ژنتیکی نزدیک ، آبیاری در سطوح وسیع ، اراضی کشاورزی را نسبتاً یکنواخت کرده است . در چنین مناطقی ، اراضی زراعی تقریباً در سطح وسیع به تولید یک گیاه زراعی اختصاص دارد. در دیگر مناطق ( بطور مثال استان چیان گسوتسه چین) استفاده از کشاورزی سنتی با حداقل نهادهای صنعتی موجب غیر یکنواختی شدید در محیطهای کشاورزی شده است که احتمالا حتی بیشتر از غیر یکنواختی موجود طبیعی می باشد.

مناطق کشاورزی به خاطر ساختار موزائیکی آنها ، از نظر اکولوژیکی یک محیط قطعه قطعه شده هستند. هر لکه ، قطعه ای است که بوسیله سایر اجتماعات غیر مشابه اکولوژیک از دیگر لکه های مشابه جدا شده است . این قطعه ای شدن از یک سو ممکن است بر جمعیتهایی که در زیست مکانهای خاصی محدود هستند اثرات منفی داشته باشد. از سوی دیگر ، محیطهای قطعه ای و غیر یکنواخت دارای تنوع گامای زیادی هستند.