تحقیق اکو 9 ص

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 9

اکو

مقدمه

تمایل به همکاری منطقه أی از دیرباز در جهان وجود داشته است ولی روند تحولات جهانی بخصوص پس از جنگ دوم جهانی این گرایش را تشدید نمود. این همکاری ها در اشکال گوناگون و درجات متفاوت در همه زمینه های سیاسی و اقتصادی ، امنیتی ، اجتماعی و یا ترکیبی از آنها شکل گرفته اند ، گرچه تجربه سالهای بعد از جنگ دوم جهانی بیانگر نفوذ سیاسی شرق و غرب در شکل گیری پیمان ها و همکاری های عمده منطقه أی (نظیر ناتو ، ورشو ، کومکون و سنتو) می باشد ولی با گذشت زمان و تحولات عمیقی چون فروپاشی کمونیزم ، منافع سیاسی به تدریج در تشکل های منطقه أی رنگ باخته و توسعه اقتصادی جای آن را گرفت . همکاری اقتصادی شاید مهمترین نوع همکاری منطقه أی باشد . زیرا کشورهای جهان به تنهایی تمام عوامل تولید را در اختیار نداشته و با توجه به محدودیتهای سرمایه نیروی انسانی ، منابع طبیعی ، مدیریت و تکنولوژی ، امکان فراهم نمودن زنجیره أی از تولیدات در یک کشور وجود ندارد. بنابراین کشورها به منظور دستیابی به آرمان هایی که بدون مساعدت جمعی امکان پذیر نیست ، تلاش می نمایند تا با تشکیل سازمان های اقتصادی منطقه أی هم اقتصاد ملی خود را رونق دهند و هم با توزیع نیروی کار ، سرمایه گذاری های مشترک و استفاده بهینه از منابع بالقوه یک منطقه ، چرخه تولید را در ان منطقه تکمیل نمایند. بایستی توجه داشت که متمایز کردن کامل مسائل سیاسی و اقتصادی و اجتماعی از یکدیگر مقدور نیست و لذا حتی همکاری هایی که صرفاً جنبه اقتصادی داشته اند ، در بسیاری از موارد در عمل به مسایل سیاسی و اجتماعی نیز تسری یافته اند و بالعکس . اتحادیه اروپا و آسه آن از نمونه های بارز و موفق همکاری منطقه أی می باشند که اولی با اهداف صرفاً اقتصادی شروع و به تدریج در مسائل سیاسی نیز وارد شد در حالیکه دومی بدواً اهداف سیاسی و امنیتی را دنبال نمود ول بعداً همکاری های اقتصادی را محور کار خود قرارداد.

منافع مشترک مهمترین عامل همکاری منطقه أی می باشد و وابستگی متقابل کشورهای یک منطقه به گونه أی است که ضامن حفظ منافع فراوان اقتصادی برای کل منطقه خواهد بود . در عین حال عضویت در یک سازمان منطقه أی با استقلال عمل و حاکمیت کشورهای عضو مغایرت ندارد. از نظر اقتصادی اصولاً علت روی اوردن به اتحاد ، کسب قدرت ، ثروت و رفاه عمومی از طریق استفاده توأم از دو اصل مغایر یعنی تجارت آزاد و سیاست های حمایتی است. تغییر و تحولات سریع منطقه أی و جهانی در سالهای اخیر ، اهمیت همکاری های منطقه أی و نیاز به آن را تشدید نموده است ، بنحوی که از ابتدای دهه 90 تا کنون روند اصلاح قوانین و مقررات مربوط به ترتیبات تجاری بلوک های منطقه أی بیشترین وقت رهبران سیاسی و اقتصادی جهان را به خود اختصاص داده است. بر اساس گزارش سال 1995 سازمان تجارت جهانی ، عمده ترین ترتیبات تجاری جهان نظیر Mercosour Asem,ECO,APEC,AFTAN,NAFTA در دهه نود پایه گذاری شده و یا گسترش یافته اند . در این مدت کوتاه منطقه گرایی توانسته است به عنوان یک روش مشروع و مورد قبول تمامی دولت ها در بدست آوردن منافع ملی تلقی گردد که این خود موفقیت برگی در روند جهان شمولی تجارت و اقتصاد محسوب می شود.

شکل گیری اکو و عوامل پیوستگی اعضای آن

بعد از جنگ جهانی دوم تعداد سازمان های منطقه أی که نه تنها از نظر اقتصادی بلکه به جهت تأمین صلح و امنیت منطقه و جهان نیز از اهمیت ویژه أی برخوردار بودند ، گسترش زیادی یافتند. تشکیل کنفرانس توسعه و تجارت سازمان ملل متحد (آنکتاد) در 23 مارس 1964 و تعیین نمودن دهه 1960 به عنوان دهه توسعه و عمران کشورهای در حال رشد ، به این همکاری ها سرعت بیشتری بخشید. کنفرانس توسعه و تجارت ، توجه کشورهای در حال توسعه را به این باور معطوف نمود که باید همکاری و وحدت خود را تقویت نموده و برای رشد صنایع و تجارت ، همکاری های منطقه أی نزدیکتری را بنا نهند. با توجه به این امر سه کشور ایران ، پاکستان و ترکیه که از دیرباز دارای پیوندهای تاریخی با یکدیگر بودند تصمیم به تشکیل سازمانی جهت همکاری های منطقه أی گرفتند. به همین منظور وزیران خارجه سه کشور در 28ـ27 تیرماه 1343 (ژوئیه 1964) اجلاسی را جهت تهیه مقدمات نشست سران در آنکارا تشکیل دادند و متفقاً تصمیم گرفتند دست اتحاد به هم داده مساعی خود را در جهت نیل به تشکیل «سازمان عمران منطقه أی» بکار برند. بالاخره در کنفرانس عالی سران سه کشور که در تاریخ 30ـ29 تیرماه 1343 و با حضور محمدرضا پهلوی محمد ایوب خان رئیس جمهور وقت پاکستان و جمال گورسل رئیس جمهور وقت ترکیه در استانبول برگزار گردید ، همکاری مشترک سه کشور تحت عنوان «همکاری عمران منطقه أی» (RCD) آغاز گردید.

در اجلاس مذکور سران سه کشور ملاحضه نمودند که لزوم عقد موافقت نامه های اقتصادی منطقه أی برای تسریع و رشد اقتصادی بین جوامعی که دارای علائق مشترکی می باشند ، از مظاهر برجسته و خصوصیات بارز عصر حاضر می باشد و این موضوع و مساعی پی گیری که در نیل به هدف های اقتصادی و تحکیم مبانی همکاری های عمرانی منطقه أی از طرف کشورهای مختلف بعمل می آید هم اکنون مقبول و مورد موافقت مقامات بین المللی قرار گرفته است.

این امر و لزوم انعقاد قراردادهای عمرانی و اقتصادی در یک سطح منطقه أی با توجه به شرایط خاص و اشتراک منافع و مراتب مودت موجود در مورد کشورهای ایران ، پاکستان و ترکیه کاملاً صادق و طبیعی می نماید بخصوص اینکه پیوندهای دیرین تاریخی و فرهنگی و رشته های نیرومند مذهبی و همجواری ضامن ثبات و بقای این همکاری باشد.

سران سه کشور ضمن تأیید مراتب فوق مقرر داشتند از امکانات وسیعی که هم اکنون بین سه کشور برای عقد این قرارداد همکاری های اقتصادی موجود می باشد حداکثر استفاده بعمل آید. بدین منظور تصمیم گرفته شد که مساعی مشترک هرچه بیشتر سه کشور در راه تسریع و تحقق آمال و هدف های این همکاری سه جانبه معمول گردد. بنابراین در اعلامیه مشترک تشکیل سازمان همکاری عمران منطقه أی (آر ، سی ، دی) سران سه کشور موافقت اصولی خود را در موارد زیر اعلام داشتند :

1ـ ایجاد مبادله آزاد یا آزادتر کالاها به وسائل عملی گوناگون از قبیل انعقاد قراردادهای بازرگانی.

2ـ برقراری مناسبات و همکاری بیشتر بین اطاق های بازرگانی موجود و احیاناً تأسیس اطاق های بازرگانی مشترک .

3ـ تنظیم و اجرای برنامه های طرح مشترک بین سه کشور.

4ـ تقلیل نرخ های پستی بین سه کشور به میزان تعرفه های داخلی.

5ـ بهبود خطوط حمل و نقل هوایی داخل منطقه و احیاناً تأسیس یک خط هوایی بین المللی مجهز بین سه کشور که بتواند با سایر خطوط هوایی بطور مؤثر رقابت نماید.

6ـ مطالعه درباره امکانات توسعه یک همکاری نزدیک در امر کشتیرانی و منجمله تأسیس یک خط مشترک دریایی و یا تشکیل یک کنفرانس کشتیرانی منطقه أی .

7ـ انجام مطالعات و بررسی های لازم برای احداث و بهبود خطوط ارتباطی راه و راه آهن بین سه کشور.

8ـ لغو تشریفات روادید عبور بین سه کشور به منظور تسهیل امر مسافرت.

9ـ کمک و معاضدت فنی به یکدیگر از راه اعزام کارشناسی ـ تربیت کادر فنی و مبادلات بورسیه بین سه کشور.

10ـ مطالعه و بررسی کلیه امکانات موجودبه منظور توسعه و تحکیم همکاری های فرهنگی بین سه کشور و ایجاد حسن آگاهی در قاطبه مردم نسبت به میراث فرهنگی مشترک و اشاعه اطلاعات و نشریات لازم درباره تاریخ و تمدن ملل منطقه ، تأسیس کرسی های مشترک و متقابل در دانشگاهها ، مبادله دانشجو و اهدای بورس