تحقیق در مورد وظایف فرزندان نسبت به والدین

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

دسته بندی : وورد

نوع فایل :  .doc ( قابل ویرایش و آماده پرینت )

تعداد صفحه : 10 صفحه

 قسمتی از متن .doc : 

وظایف فرزندان نسبت به والدین

فرزندان در مقابل والدین خود وظایف و مسؤولیت های مختلفی دارند که مهمترین آن ها به طور اجمال عبارتند از:

1-احسان و نیکی به والدین:

موضع «احسان و نیکی به والدین»از عظمت خاصی برخوردار است. خداوند منان، خالق همه هستی، جان آفرین والدین و فرزندان، در قرآن کریم، کلامِ حیاتبخش و تضمینگر سعادت و فلاح همه ی انسان های آزاده و وارسته، احسان و نیکی به والدین و رفتار محبت آمیز فرزندان با آن ها در چهار مورد در کنار «توحید» و «عبادت» خود ذکر کرده است و می فرمایند:

... لا تَعبدون إلاّ الله و بالوالدین إحساناً... . (1)

«جز خداوند یگانه را پرستش نکنید، و به پدرو مادر نیکی کنید... .»

واعبدالله و لا تُشرکوا به شیئاً و بالوالدین إحساناً... .» (2)

«و خدا را بپرستید، و هیچ چیز را همتای او قرار ندهید؛ و به پدر و مادر نیکی کنید... .»

و قضی ربُّک الاّ تعبدوا إلاّ ایّاه و بالوالدین إحساناً... . (3)

«و پروردگارت فرمان داده:جز او را نپرستید؛ و به پدر و مادر نیکی کنید... .»

... إلاّ تُشرکوا به شیئاً و بالوالدین إحساناً... . (4)

«چیزی را شریک خدا قرار ندهید؛ و به پدر و مادر نیکی کنید... .»

از آیات شریفه ی فوق استفاده می شود که تعظیم و احترام والدین لازم و واجب است.گرچه کافر باشند.زیرا کلمه ی «بالوالدین»مطابق است و مقید به «مؤمن بودن»نشده است. و پیامبر اکرم (ص) می فرمایند:

«خرسندی خداوند در گرو خرسندی پدر و مادر است.و خشم خدا در گرو خشم آنان است.» (5)

و امام علی (ع)درباره ی نیکی به والدین می فرمایند:

«به پدرانتان نیکی کنید تا فرزندانتان به شما نیکی کنند.» (6)

و امام صادق (ع)می فرمایند:

«سه چیز است که همیشه باید آن ها را انجام داد:یکی از

آن ها نیکی به پدرو مادر است؛ چه نیکوکار باشند چه بدکار.» (7)

بنابراین «احسان ونیکی»به پدر ومادر یعنی همواره خالصانه، ایثارگرانه، صبورانه و متواضعانه و با چهره ی گشاده و سخاوتمندانه با ایشان رفتار شود و حوائج و نیازهای آن ها مورد توجه قرار گیرد.

2-نهایت احترام به والدین:

خداوند متعال در قرآن کریم می فرمایند:

«پروردگارت فرمان داده، جز او را نپرستید؛ و به پدر و مادر نیکی کنید. هرگاه یکی از آن دو، یا هر دو آنها، نزد تو به سن پیری رسند، کمترین اهانتی به آنها روا مدار؛ و بر آنها فریاد مزن؛ و گفتار لطیف و سنجیده و بزرگوارانه به آن ها بگو.و بال های تواضع خویش را از محبت و لطف، در برابر آنان فرود آر؛ و بگو:پروردگارا!همان گونه که آن ها مرا در کوچکی تربیت کردند، مشمول رحمتشان قرار ده.» (8)

در این دو آیه خداوند رحمان و رحیم، لزوم نهایت احترام و تکریم والدین را در قالب چهار «امر»و دو «نهی» یادآور شده است که عبارتند از:

1-لزوم احسان و نیکی به والدین. 2-نگفتن کمترین سخن اهانت آمیز به آن ها در طول حیاتشان، خصوصاً در سن پیری آن ها 3-بر سر آنها ریاد نزدن.4-با آن ها کریمانه و بزرگوارانه و با محبت سخن گفتن.5-نهایت فروتنی در برابر آن ها.6-طلب رحمت الهی برای آن ها.

و در همین رابطه امام رضا (ع)می فرمایند:

«برشما باد به اطاعت از پدر و نیکی کردن به او و فروتنی و خضوع و بزرگداشت و احترام برای پدر.» (9)

3-تشکر و سپاسگزاری از والدین:

یکی از وظایف انسان، شکر منعم (نعمت دهنده)است و منعم حقیقی خداوند متعال است که باید او را عبادت کرد. سرّ این که خداوند سبحان، احسان به والدین را بعد از عبادت خود ذکر کرده، آن است که بفهماند پدر و مادرنیز به انسان احسان کرده اند و شکر آن نیز لازم است.امام رضا (ع) می فرمایند:«خدای ـ عزوجلّ ـ فرمان به سپاسگزاری از خود و پدر ومادر را داده است. پس هر کس از پدر و مادرش تشکر و سپاسگزاری نکند، شکر خدا را به جا نیاورده است.» (10) بنابراین هیچ کس بعد از خداوند متعال که همه ی نعمت ها از اوست، به انسان مانند والدین خدمت نکرده است.از این رو شکر آن ها و نیز احسان به آن ها لازم است.

4-عظمت حق مادر و نیکی و احسان مضاعف به ایشان.

خداوند حکیم در قرآن کریم می فرمایند:«ما به انسان توصیه کردیم که به پدر و مادرش نیکی کند، مادرش او را با ناراحتی حمل می کند و با ناراحتی بر زمین می گذارد؛ و دوران حمل و از شیر بازگرفتنش سی ماه است... .» (11) این آیه دلالت دارد بر این که حق مادر بزرگتر از حق پدر بر انسان است. زیرا در آغاز مسأله ی احسان به پدرو مادر را بیان نمود، سپس مادر را جداگانه ذکر کرد که فرزند را با مشقت و رنج حمل و وضع می کند، و این دلالت بر عظمت حق مادر می کند. (12) پیامبر اکرم (ص)در رابطه با مقام و منزلت «مادر»می فرمایند:«بهشت زیر گام های مادران است.» (13)

مادر کیست؟

«مادر»کسی است که امر پرورش فرزندان را در دوران حمل و پس از آن بر عهده دارد و در انجام این وظیفه بدون هیچ چشمداشت مادی و یا معنوی کوشاست.«مادر»این باغبان شکوفه های حیات، معناگر همه ی خوبی ها، سرچشمه ی محبت، اسوه ی صبوری و ایثار و منبع سخاوت و احسان، همیشه دوست می دارد در مدار رابطه ها، شمعِ وجودش گرمابخش حیات فرزند و روشنگر صراط او باشد.«مادر»دوست دارد همه ی خوبی ها، همه ی شایستگی ها، همه ی زیبایی ها، و همه ی کمالات را در وجود فرزندان خویش تجربه نمایند. «مادر»دوست دارد آغوش گرم و پرمهرش مأمن و آرامشگاه همیشه ی فرزندان باشد.«مادر»دوست دارد همواره با دلی آرام، سری پرشور و چهره ای گشاده، همدم و همراه فرزندان باشد.«مادر»دوست دارد مشاور و همراز همیشه ی فرزندان در کودکی، نوجوانی، جوانی و بزرگسالی آنان باشد.مراقبت های دوره ی کودکی، شب زنده داری ها و بیداری های او به خاطر فرزند، بدان نظر نیست که این کودک روزی رشد کند و زیر بازوی او را بگیرد.او چه بسیار از اوقات که جان خود را صرفاً به خاطر طفل به خطر می اندازد و جز خیر و خوشی او را نمی طلبد.بر این اساس می توان گفت:«مادر فرشته ای است آسمانی که در عالم بشری با جسم عاریتی زندگی