تحقیق درباره پیشرفت گرایی و آموزش و پرورش

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 23

مقدمه

اندیشه پیشرفت و توسعه گرایی در قلمرو اقتصاد و اجتماع و سیاسی ریشه در تغییر اجتماعی، به ویژه در دگرگونی های سده نوزدهم دارد. دگرگونی های گسترده ژرفی که در زمینه علوم و فرهنگ، بویژه علوم اجتماعی، پیرایش و پرورش اندیشه و اندیشمندان اجتماعی و بنیانگذاری دانشی نو به نام جامعه شناسی را در باختر زمین شتاب بخشیدند و آینده نگریها و برنامه ریزی های اجتماعی - اقتصادی را بر اساس دستاوردهای دانش های اجتماعی و در پرتو شناخت جامعه و قوانین حاکم بر حرکات و تغیرات اجتماعی به اصطلاح در دستور کار ترقیخواهان و صالح اندیشان قرار دادند.

پیشرفت گرایی و آموزش و پرورش

پیشرفت گرایی جهان نگرایی ای است که بر این باور می رود که بهبود و اصطلاح شرایط انسان و جامعه هم ممکن است و هم مطلوب. بسیاری از پرورشکاران اولیه پیشرفت گرایی در جستجوی نوآوری های تربیتی ای بودند که موجب آزادی نیروهای کودک گردد. پیشرفت گرایان دیگر به عمل گرایی جان دیوئی منتسب بودند، اعتقاد داشتند که مدارس جزئی از قلمرو وسیع تر اصلاح نهادی و اجتماعی هستند.

پیشرفت گرایان، همچون روسو، آموزه ]دکرین[ دنائت آدمی را مردود انگاشتند، معتقد بودند که مردم ذاتاً نیکند. علاوه بر این پیشرفت گرایی در روحیه صلاح اجتماعی که بر جنبش پیشرفت گرایی قرن بیستم آمریکا حاکم بود ریشه داشت.

روسو در مقام، یکی از نخستین طغیانگران علیه آموزش و پرورش سنتی، مدعی بود که مؤثر ترین یادگیری هنگامی تحقق می یابد که از علایق و نیازهای کودک پیروی کند.

پتالوتستی بر آن بود که اموزش و پرورش طبیعی باید در محیطی آکنده از محبت و امنیت عاطفی صورت پذیرد. مضافاً آنکه تربیت باید از محیط مستقیم کودک آغاز شده، متضمن فعالیت های حواس او در ارتباط با اشیاء موجود در محیط باشد.

به منظور انجام بخشیدن به موضوع تربیتی پیشرفت گرا، انجمن بر اصول زیر صحه نهاد:

1) آموزش و پرورش پیشرو باید آزادی ای فراهم کند که حامی رشد و کمال طبیعی کودک از طریق فعالیت هایی باشد که ابتکار، خلاقیت، و ابزار وجود را در او پرورش می دهد.

2- آموزش باید تماماً به یاری رغبت خود طفل که از تماس با جهان واقعی برانگیخته می شود، هدایت شود.

3- معلم پیشرفتگرا باید یادگیری کودک را در مقام مدیر فعالیت های پژوهشی هدایت کند، نه به عنوان دستور دهنده.

4- موفقیت های دانش آموزان باید برحسب پیشرفتهای فکری، جسمانی، اخلاقی و اجتماعی اندازه گیری شود.

5- به منظور تأمین نیازهای کودک برای رشد و تکامل باید بین معلم، مدرسه و خانه و خانواده همکاری بیشتری معمول گردد.

6- مدرسه پیشرفتگرای حقیقی باید آزمایشگاهی برای فعالیت های نوجویانه باشد.

اهداف تعلیم و تربیت

دیویی و پراگماتیستها معتقد بوده که تعلیم و تربیت یک ضرورت زندگی است او خاطر نشان می ساخت که جامعه متمدن بدان سبب به حیاتش ادامه می دهد که تعلیم و تربیت با استفاده از ارتباط عادتها، فعالیت ها، افکار و احساسات از نسلی به نسل دیگر از مسن ترها به جوان تر ها منتقل می شود.

اساساً تعلیم و تربیت یک هنر است و معلمان هنگامی که آن را از روز مرگی و کسالت دور می سازند والاترین مفهوم این هنر را تبیین می کنند. فرایند تربیتی تنها زمانی متحقق می شود که فهمیدن ترویج یابد. در مقابل حرفه آموزی صرف کمک کردن به کودک برای اندیشیدن تعلیم و تربیت است. باید به تعلیم و تربیت نه به عنوان آمادگی برای زندگی، بلکه به عنوان خود زندگی نگاه شود.

دیویی در کتاب «آیین تربیتی من» این اعتقاد را که تعلیم و تربیت دو جنبه مبنایی دارد مطرح می کند: جنبه روان شناختی و جامعه شناختی. اهمیت هر یک کمتر از دیگری نیست چون امیال و توانایی های کودک فراهم کننده ماده و نقطه شروع همه تربیت هاست ضمن اینکه دانش مربی در مورد شرایط اجتماعی برای تفسیر توانایی های کودک ضروری است.

به نظر دیویی مقاصد باید:

1- از شرایط موجود ناشی شده باشد.

2- لااقل در آغاز آزمایشی بوده قابل انعطاف باشد.

3- مقصود باید همیشه به سوی آزادی فعالیت ها و یک مناسبت مورد نظر جهت داده شود.

دیویی می پنداشت این مردم (والدین- شاگردان و شهروندان) هستند که مقاصد تربیتی دارند نه فرایند تعلیم و تربیت به نظر او مقصد تعلیم و تربیت رشد است: «چون رشد ویژگی زندگی است، تعلیم و تربیت سراسر رشد است و هیچ غایتی ورای رشد ندارد.»

تحقیق درباره پیشرفت گرایی و آموزش و پرورش

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 23

مقدمه

اندیشه پیشرفت و توسعه گرایی در قلمرو اقتصاد و اجتماع و سیاسی ریشه در تغییر اجتماعی، به ویژه در دگرگونی های سده نوزدهم دارد. دگرگونی های گسترده ژرفی که در زمینه علوم و فرهنگ، بویژه علوم اجتماعی، پیرایش و پرورش اندیشه و اندیشمندان اجتماعی و بنیانگذاری دانشی نو به نام جامعه شناسی را در باختر زمین شتاب بخشیدند و آینده نگریها و برنامه ریزی های اجتماعی - اقتصادی را بر اساس دستاوردهای دانش های اجتماعی و در پرتو شناخت جامعه و قوانین حاکم بر حرکات و تغیرات اجتماعی به اصطلاح در دستور کار ترقیخواهان و صالح اندیشان قرار دادند.

پیشرفت گرایی و آموزش و پرورش

پیشرفت گرایی جهان نگرایی ای است که بر این باور می رود که بهبود و اصطلاح شرایط انسان و جامعه هم ممکن است و هم مطلوب. بسیاری از پرورشکاران اولیه پیشرفت گرایی در جستجوی نوآوری های تربیتی ای بودند که موجب آزادی نیروهای کودک گردد. پیشرفت گرایان دیگر به عمل گرایی جان دیوئی منتسب بودند، اعتقاد داشتند که مدارس جزئی از قلمرو وسیع تر اصلاح نهادی و اجتماعی هستند.

پیشرفت گرایان، همچون روسو، آموزه ]دکرین[ دنائت آدمی را مردود انگاشتند، معتقد بودند که مردم ذاتاً نیکند. علاوه بر این پیشرفت گرایی در روحیه صلاح اجتماعی که بر جنبش پیشرفت گرایی قرن بیستم آمریکا حاکم بود ریشه داشت.

روسو در مقام، یکی از نخستین طغیانگران علیه آموزش و پرورش سنتی، مدعی بود که مؤثر ترین یادگیری هنگامی تحقق می یابد که از علایق و نیازهای کودک پیروی کند.

پتالوتستی بر آن بود که اموزش و پرورش طبیعی باید در محیطی آکنده از محبت و امنیت عاطفی صورت پذیرد. مضافاً آنکه تربیت باید از محیط مستقیم کودک آغاز شده، متضمن فعالیت های حواس او در ارتباط با اشیاء موجود در محیط باشد.

به منظور انجام بخشیدن به موضوع تربیتی پیشرفت گرا، انجمن بر اصول زیر صحه نهاد:

1) آموزش و پرورش پیشرو باید آزادی ای فراهم کند که حامی رشد و کمال طبیعی کودک از طریق فعالیت هایی باشد که ابتکار، خلاقیت، و ابزار وجود را در او پرورش می دهد.

2- آموزش باید تماماً به یاری رغبت خود طفل که از تماس با جهان واقعی برانگیخته می شود، هدایت شود.

3- معلم پیشرفتگرا باید یادگیری کودک را در مقام مدیر فعالیت های پژوهشی هدایت کند، نه به عنوان دستور دهنده.

4- موفقیت های دانش آموزان باید برحسب پیشرفتهای فکری، جسمانی، اخلاقی و اجتماعی اندازه گیری شود.

5- به منظور تأمین نیازهای کودک برای رشد و تکامل باید بین معلم، مدرسه و خانه و خانواده همکاری بیشتری معمول گردد.

6- مدرسه پیشرفتگرای حقیقی باید آزمایشگاهی برای فعالیت های نوجویانه باشد.

اهداف تعلیم و تربیت

دیویی و پراگماتیستها معتقد بوده که تعلیم و تربیت یک ضرورت زندگی است او خاطر نشان می ساخت که جامعه متمدن بدان سبب به حیاتش ادامه می دهد که تعلیم و تربیت با استفاده از ارتباط عادتها، فعالیت ها، افکار و احساسات از نسلی به نسل دیگر از مسن ترها به جوان تر ها منتقل می شود.

اساساً تعلیم و تربیت یک هنر است و معلمان هنگامی که آن را از روز مرگی و کسالت دور می سازند والاترین مفهوم این هنر را تبیین می کنند. فرایند تربیتی تنها زمانی متحقق می شود که فهمیدن ترویج یابد. در مقابل حرفه آموزی صرف کمک کردن به کودک برای اندیشیدن تعلیم و تربیت است. باید به تعلیم و تربیت نه به عنوان آمادگی برای زندگی، بلکه به عنوان خود زندگی نگاه شود.

دیویی در کتاب «آیین تربیتی من» این اعتقاد را که تعلیم و تربیت دو جنبه مبنایی دارد مطرح می کند: جنبه روان شناختی و جامعه شناختی. اهمیت هر یک کمتر از دیگری نیست چون امیال و توانایی های کودک فراهم کننده ماده و نقطه شروع همه تربیت هاست ضمن اینکه دانش مربی در مورد شرایط اجتماعی برای تفسیر توانایی های کودک ضروری است.

به نظر دیویی مقاصد باید:

1- از شرایط موجود ناشی شده باشد.

2- لااقل در آغاز آزمایشی بوده قابل انعطاف باشد.

3- مقصود باید همیشه به سوی آزادی فعالیت ها و یک مناسبت مورد نظر جهت داده شود.

دیویی می پنداشت این مردم (والدین- شاگردان و شهروندان) هستند که مقاصد تربیتی دارند نه فرایند تعلیم و تربیت به نظر او مقصد تعلیم و تربیت رشد است: «چون رشد ویژگی زندگی است، تعلیم و تربیت سراسر رشد است و هیچ غایتی ورای رشد ندارد.»

تحقیق درمورد تجمل گرایی

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 26

عنوان تحقیق :

تجمل گرایی و ارضای جوانان

استاد :

محقق :

مهدی نریمانجو

رشته آموزش ابتدایی

تجمل گرایى و آفات آن مقدمه

مردم قبل از اسلام در یک مرتبه پایین انسانى زندگى مى‏کردند ودائما در حال جنگ و جدال با یکدیگر بودند، تا اینکه نور اسلام‏بر دل‏هاى تاریک آنها تابید و حیات طیبه را براى آنها به ارمغان‏آورد. از آن روز تاکنون دشمنان دین و بشریت، از راه‏هاى گوناگون‏به مقابله با اسلام پرداخته و در صدد انحراف مسلمین بوده‏اند. درعصر حاضر هم با تهاجم فرهنگى غرب و صهیونیسم و ضعیف جلوه دادن‏دین به دست روشنفکران بیمار و نیز به وسیله تجمل گرایى، هویت‏اصلى مسلمانان را مورد هجوم قرار داده‏اند.

مقاله حاضر با ذکر نکاتى از آثار منفى تجمل در اسلام و جامعه‏و... به بررسى آن پرداخته تا گوشه‏اى از راههاى تهاجم فرهنگى‏دشمن را نشان دهد و ضمن آگاهى دادن از عواقب سوء تجمل گرایى وزیان‏هاى جبران‏ناپذیر یا صعب العلاج آن، توجه خردمندان جامعه رابه نیرنگ‏هاى جدید دشمن جلب کند و ضمن یاد آورى توجه اسلام به‏زندگى دنیایى مسلمانان به یاد آورد که دنیا محل زندگى موقت‏مى‏باشد. خوشى‏هاى آن موقت و گذرا است و آنچه زندگى واقعى تلقى‏مى‏شود، زندگى ابدى، راحت و همیشگى آخرت مى‏باشد.

در این باره قرآن مى‏فرماید: «المال و البنون زینه الحیاه‏الدنیا و الباقیات الصالحات خیر عند ربک ثوابا و خیر املا» مال‏و فرزندان زینت‏حیات دنیایى هستند و(لیکن)اعمال صالح که تاقیامت‏باقى است(مانند نماز، تهجد و ذکر خدا و صدقات جارى چون‏بناى مسجد و مدرسه و موقوفات و خیرات در راه خدا)، نزدپروردگار بسى بهتر و عاقبت آن نیکوتر است.

جایگاه تجمل در اسلام

دین مبین اسلام در عین حال که به زندگى دنیایى انسان توجه‏دارد و خداوند متعال وسایل رفاه و آسایش او را در دنیا فراهم‏آورده است، مسلمانان را به عدم افراط و تفریط در این زمینه‏فراخوانده و به یک زندگى معتدل و خوب دعوت مى‏کند.

وقتى که انسان زمام نفس خود را در دست گرفت، بر او لازم است‏که حقوق جسمانى خود را نیز بشناسد و از زیبایى‏هاى زندگى که‏خداوند براى او حلال کرده، که شامل تمام لذات و مظاهر زندگى است‏و مزاج انسان سالم و معتدل طالب آنها است، بى تفاوت نباشد، حتى‏براى نیاز جسمى ارزش قائل شده و دستور مى‏دهد که در صورت ضرورت،افرادى که چیزى براى خوردن ندارند تا زنده بمانند براى ادامه‏حیات از گوشت میته بخورند. در حالى که گوشت میته براى افرادعادى حرام است!

انسان فطرتا کمال جو و زیبایى دوست مى‏باشد. بر همین اساس،اسلام ضمن اعتراف به این مساله و نیازمندى‏هاى دیگر زندگى که درطبیعت انسان نهاده شده، آنها را با میل به ترقى که این میل نیزدر طبیعت انسان ریشه دارد معارض نمى‏داند.

«گوستاولوبن‏» وزیر سابق فرانسه در کتاب «تاریخ تمدن‏اسلامى‏» مى‏نویسد:

«تاکنون هیچ مردمى مانند مردم جزیره العرب دیده نشده که درمدتى کوتاه و اندک، بتواند به این حد از تمدن نائل شود» . این‏پیشرفت‏سریع مسلمین در صدر اسلام، نشانه اهمیت دادن اسلام به‏زندگى دنیایى مسلمانان است. اما نظر اسلام این است که باابزارهاى ترقى به ترقى نهایى که همان هدف خلقت انسان است‏برسندو آن، تامین رفاه زندگى ابدى در کنار زندگى دنیایى است. اینک‏زیبایى و تجمل را در اسلام بررسى مى‏کنیم.

فرق است‏بین زیبایى و تجمل

زیبایى غیر از تجمل مى‏باشد و در اسلام جایگاه مثبتى دارد. به‏عنوان مثال، اسلام نظافت را

پاورپوینت آخرت گرایی

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

دسته بندی : پاورپوینت

نوع فایل :  .ppt ( قابل ویرایش و آماده پرینت )

تعداد اسلاید : 38 اسلاید

 قسمتی از متن .ppt : 

آخرت گرایی

1

گردآوری وتنظیم: بهزادکاظمی – 1391

در باره حقیقت انسان دو دیدگاه وجود دارد:

1- مادی: کسانی که هستی را با ماده برابر می دانند یا انسان را پدیده ای کاملاً مادی تلقی می کنند و تمام قوانین حاکم بر حقیقت انسان را مادی می دانند.

2- الهی: این گروه علاوه بر بعد مادی انسان، بعد غیر مادی او را نیز اعتقاد دارند و برای انسان علاوه بر بدن مادی، حقیقتی به نام ، روح، قائلند.

3

قرآن در آیاتی به دو ساحتی بودن انسان (روح و بدن)، تصریح می فرماید:

ثُمَّ سَوَّاهُ وَنَفَخَ فِیهِ مِن رُّوحِهِ وَجَعَلَ لَکُمُ السَّمْعَ وَالْأَبْصَارَ وَالْأَفْئِدَةَ قَلِیلًا مَّا تَشْکُرُونَ (سجده – آیه 9)

قُلْ یَتَوَفَّاکُم مَّلَکُ الْمَوْتِ الَّذِی وُکِّلَ بِکُمْ ثُمَّ إِلَى رَبِّکُمْ تُرْجَعُونَ(سجده – 11)

اللَّهُ یَتَوَفَّى الْأَنفُسَ حِینَ مَوْتِهَا(زمر – 42)

خدا روح مردم را هنگام مرگشان به تمامی باز می ستاند.

4

پاورپوینت در مورد آخرت گرایی

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

دسته بندی : پاورپوینت

نوع فایل :  .ppt ( قابل ویرایش و آماده پرینت )

تعداد اسلاید : 38 اسلاید

 قسمتی از متن .ppt : 

آخرت گرایی

1

در باره حقیقت انسان دو دیدگاه وجود دارد:

1- مادی: کسانی که هستی را با ماده برابر می دانند یا انسان را پدیده ای کاملاً مادی تلقی می کنند و تمام قوانین حاکم بر حقیقت انسان را مادی می دانند.

2- الهی: این گروه علاوه بر بعد مادی انسان، بعد غیر مادی او را نیز اعتقاد دارند و برای انسان علاوه بر بدن مادی، حقیقتی به نام ، روح، قائلند.

3

قرآن در آیاتی به دو ساحتی بودن انسان (روح و بدن)، تصریح می فرماید:

ثُمَّ سَوَّاهُ وَنَفَخَ فِیهِ مِن رُّوحِهِ وَجَعَلَ لَکُمُ السَّمْعَ وَالْأَبْصَارَ وَالْأَفْئِدَةَ قَلِیلًا مَّا تَشْکُرُونَ (سجده – آیه 9)

قُلْ یَتَوَفَّاکُم مَّلَکُ الْمَوْتِ الَّذِی وُکِّلَ بِکُمْ ثُمَّ إِلَى رَبِّکُمْ تُرْجَعُونَ(سجده – 11)

اللَّهُ یَتَوَفَّى الْأَنفُسَ حِینَ مَوْتِهَا(زمر – 42)

خدا روح مردم را هنگام مرگشان به تمامی باز می ستاند.

4