تحقیق در مورد هپاتیت ب چیست

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

دسته بندی : وورد

نوع فایل :  .doc ( قابل ویرایش و آماده پرینت )

تعداد صفحه : 12 صفحه

 قسمتی از متن .doc : 

هپاتیت ب چیست؟                                                   

هپاتیت ب یک ویروس است که کبد را درگیر می کند. بیشتر افرادی که مبتلا می شوند مدتی بعد خوب می شوند و ویروس در بدنشان باقی نمی ماند. در این صورت مبتلا به هپاتیت حاد هستند. ممکن است فرد از ابتلای خود آگاه نباشد، چون بیماری می تواند بدون علامت باشد یا علائمی خفیف مانند آنفولانزا داشته باشد. در این صورت فرد بدون اینکه بداند ویروس را به دیگران منتقل می کند. در مواردی ویروس در بدن باقی می ماند که هپاتیت مزمن نامیده می شود. این حالت در دراز مدت موجب آسیب کبد می شود. شیرخواران و کودکان خرد سال بیشتر دچار هپاتیت مزمن می شوند.

 عامل ایجاد کننده چیست؟

 بیماری توسط ویروس هپاتیت ب ایجاد می شود.  ویروس از طریق خون و مایعات بدن فرد مبتلا منتشر می شود.

  هپاتیت ب از چه طریقی منتقل می شود؟

 ١- تماس جنسی با فرد آلوده بدون استفاده از کاندوم

 ٢- سرنگ تزریقی مشترک

٣- خالکوبی و تاتو با وسایلی که استریل نشده اند.

 ٤- استفاده از وسایل شخصی مشترک مانند مسواک،تیغ، موچین، لنز تماسی و هر وسیله ای که ممکن است با خون و مایعات بدن تماس داشته باشد.

 ٥- انتقال از مادر به نوزاد حین زایمان

 انتقال از طریق عطسه، سرفه، و معاشرت معمولی  صورت نمی گیرد.

علائم:

 بسیاری از افراد از بیماری خود مطلع نیستند.چون بیماری می تواند بدون علامت باشد یا علائمی خفیف مانند آنفولانزا داشته باشد.

  علائم بیماری شامل:

* احساس خستگی مفرط

* تب خفیف

* سردرد

* کاهش اشتها

* شکم درد یا استفراغ

* اسهال یا یبوست

* درد عضلات و مفاصل

* کهیر

* زردی چشم و پوست (یرقان) که معمولاً علامت دیررسی است.

- بیشتر بیماران مبتلا به هپاتیت مزمن هیچ علامتی ندارند.

 هپاتیت ب چگونه تشخیص داده می شود؟

 هپاتیت ب با انجام آزمایش تشخیص داده می شود. همچنین با آزمایش  می توان بیماران بی علامت را شناسایی کرد. با آزمایش خون می توان فهمید که آیا واکسن حفاظت کافی ایجاد کرده یا نه. در مراحل بعدی ممکن است برای بیماران آزمایش آنزیمهای  کبدی و نیز نمونه گیری از بافت کبد برای تعیین میزان آسیبی که به کبد وارد شده انجام شود.

 هپاتیت ب چگونه درمان می شود؟

 در بسیاری از موارد هپاتیت ب حاد خود به خود از بین می رود.

 علائم بیماری را می توان با:

  استراحت، خوردن غذاهای سالم، مایعات فراوان و  خودداری از مصرف داروهای غیر ضروری، الکل و

مواد مخدر تسکین داد.

 درمان هپاتیت ب مزمن به میزان آسیب کبد بستگی دارد.  بسیاری از این بیماران می توانند با مراقبت و معاینات منظم زندگی معمول خود را داشته باشند.

 درمانهای خاصی وجود دارند که پزشک بسته به شرایط بیمار تجویز می کند. اگر هپاتیت ب مزمن

 منجر به آسیب شدید و دائمی کبد گردد ممکن است نیاز به پیوند کبد باشد.

چگونه پیشگیری کنیم؟

 1-واکسن هپاتیت ب:

 که در سه نوبت تزریق می شود، بهترین راه پیشگیری از بیماری است. پس از انجام دوره ی کامل واکسیناسون آزمایشی صورت می گیرد تا میزان حفاظت ایجاد شده بر علیه بیماری بررسی شود زیرا ممکن است ایمنی فرد پاسخ کافی نداده و برای ایمن شدن به واکسن بیشتری نیاز باشد.

 2- استفاده از کاندوم

تحقیق در مورد پیشگیری از هپاتیت بی

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

دسته بندی : وورد

نوع فایل :  .doc ( قابل ویرایش و آماده پرینت )

تعداد صفحه : 19 صفحه

 قسمتی از متن .doc : 

راههای انتقال

سه راه عمده انتقال بیماری عبارتند از :

1-مادر به نوزاد ، قبل از زایمان ، حین زایمان و بعد از زایمان

2-تزریقی

3-شخص به شخص

انتقال از راه تزریقی Parenteral

انتقال ویروس هپاتیت B مدتها از طریق تزریقی ، یکی از راههای عمده انتقال شناخته شده بود ، بهمین جهت ، سابقاً به هپاتیت B ، هپاتیت سرمی می گفتند مدت زمانی است که انتقال ویروس هپاتیت B از طریق خون آلوده و یا فرآورده های خونی آلوده و یا سوزن و وسایل تزریقی که بحد کافی استریل نشده باشند شناخته شده است . خال کوبی ، تیغ زنی ، استفاده از مواد مخدر ، از جمله سایر مواردی است که ویروس هپاتیت B را از طریق تزریق انتقال می دهد . هم چنین انتقال از طریق خراش های سطحی و زخم های کوچک که در دست کادر پزشکی حین اعمال جراحی ، زایمان ودندان پزشکی اتفاق می افتد صورت می گیرد ، این انتقال به میزان خیلی کمتر از کادر پزشکی آلوده به بیماران هم وجود دارد . باید یادآوری گردد که واگیری ویروس هپاتیت B خیلی بیشتر از ویروس ایدز است و این یک خطر قابل ملاحظه در قسمتهائی از جهان است که در آنجاها ، بیشتر تزریقات ، بدون استریل کردن کامل وسائل تزریق انجام می شود . حداقل دو مطالعه ، ارتباط آشکار بین تعداد تزریقات در کودکان و فراوانی آلودگی به ویروس هپاتیت B را ، نشان داده است .

انتقال شخص به شخص Person to Peson

این انتقال ، انتقال افقی هم نامیده می شود ، مکانیسم این انتقال ، هنوز بدرستی شناخته نشده است ، و در اثر تماس نزدیک با ترشحات و مایعات بدن فرد آلوده مانند منی ، ترشحات واژن ، اشک ، مایع اسیت ، بزاق و ….. اتفاق می افتد . بلعیدن ویروس هم یک راه دیگر انتقال است ، هرچند اثر آلوده کنندگی آن بسیار کم می باشد .

آلودگی به ویروس هپاتیت B در بین کودکانی که مادرانشان HbsAg مثبت نیستند در خیلی از نقاط جهان دیده شده است . برای مثال ، در آسیا حدود 50 درصد موارد الودگی در کودکانی است که مادرانشان HbsAg مثبت نیستند . بعضی از این موارد ممکن است از راه تزریق باشد ولی قسمت عمده آن احتمالاً از طریق تماس بین افراد است که در کودکان شایع می باشد ، زیرا آنها غالباً آلوده تر از بالغین هستند . از آنجائی که بزاق و لوبا عیار پائین تر از خون ، اکثراً HbsAg مثبت است و راه دیگری هم در این قبیل موارد برای انتقال شناخته نشده است ، تصور می رود بزاق یک منبع انتقال ویروس هپاتیت B در کودکان باشد . در بعضی از نقاط جهان که بالغین غذای شیرخوار را می چشند ، این راه هم می تواند یکی از راههای انتقال باشد .

بالغین ، از همان راههائی که کودکان آلوده می شوند آلوده می گردند . بعلاوه ، در بالغین انتقال بیشتر از راه آمیزش جنسی اتفاق می افتد . انتقال ویروس هپاتیت B در شرکای جنسی وجود دارد ولی مکانیسم آن بدرستی شناخته نشده است . انتقال می تواند بین هم جنس بازان و غیر هم جنس باز است . بدرستی معلوم نیست چه سهمی در این انتقال از طریق بزاق ، خون و یا ترشحات اعضاء‌تناسلی است ، زیرا همه آنها غالباً HbsAg آشکار دارند . در مناطقی از جهان که میزان ناقلین بالا است بیشتر افراد قبل از رسیدن به سن بلوغ جنسی آلوده می شوند ، بنابراین انتقال از راه آمیزش جنسی در این مناطق ، اهمیت کمتری دارد .

به علت ویرمی و عفونت مزمن با ویروس هپاتیت B احتمال دارد ، حشرات رلی در انتقال داشته باشند . تاکنون نشانه ای از انتقال بیولوژیکی ، بدست نیامده است . بنابراین اگر هم انتقالی وجود داشته باشد مکانیکی خواهد بود . مطالعات همه گیری شناسی در نقاط مختلف جهان . حاکی از این است که حشرات رل مهمی در انتقال ویروس هپاتیت B ندارند اگر بفرض ، انتقالی هم از این طریق باشد .

هم گیری شناسی

هپاتیت B ، یک مشکل جهانی است که حتا در نقاط دور افتاده و در جمعیت های ایزوله وجود دارد . انسان تنها منبع بیماری در طبیعت است . منشا ویروس ناشناخته است . تنها عامل مهمی که سیمای همه گیری شناسی هپاتیت B را مشخص می کند ودر برنامه ریزی و بکار بردن راههای پیشگیری موثر بوده و باید شناخته شود سن آلودگی است . سن آلودگی ، همچنین ارتباط نزدیک با راه انتقال دارد . نمونه های متفاوت هم گیری شناسی آلودگی به ویروس هپاتیت B . در نقاط مختلف جهان ، ارتباط با راههای انتقال ، رفتار انسان ها و شیوع عفونت دارد . در مناطقی که میزان آلودگی متوسط و یا بالا است ، عفونت در بین شیرخواران و کودکان ابتدا از طریق انتقال مادر به کودکو بعد در اثر تماس نزدیک بین خودشان اتفاق می افتد . از آنجائی که احتمال ناقل بودن به ویروس هپاتیت B در شیرخواران و کودکان زیاد است ، آلودگی در سنین پائین در مناطق بومی ، با افزایش ناقلین دائمی همراه خواهد بود . بنابراین تمام کوشش ها ، برای پیشگیری از هپاتیت B در جهان ، بایستی معطوف به شیرخواران ودر سنین پائین بشود . بررسی های همه گیری شناسی نشان می دهد که احتمال اینکه یک فرد آلوده به ناقل مزمن تبدیل شود ، ارتباط معکوس با سن دارد ، بطوریکه 90 درصد از نوزادانی که قبل یا حین تولد آلوده می شوند ، ممکن است در بزرگسالی ناقل مزمن بیماری بشوند ، در صورتی که فقط 10 تا15 درصد از بالغین آلوده به ویروس ، تبدیل به ناقلین مزمن می گردند .

راههای کنترل بیماری

با شناخت راههای انتقال بیماری . طرق پیشگیری از بیماری هپاتیت B عبارتند از :

تحقیق در مورد پیشگیری از هپاتیت بی

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

دسته بندی : وورد

نوع فایل :  .doc ( قابل ویرایش و آماده پرینت )

تعداد صفحه : 19 صفحه

 قسمتی از متن .doc : 

راههای انتقال

سه راه عمده انتقال بیماری عبارتند از :

1-مادر به نوزاد ، قبل از زایمان ، حین زایمان و بعد از زایمان

2-تزریقی

3-شخص به شخص

انتقال از راه تزریقی Parenteral

انتقال ویروس هپاتیت B مدتها از طریق تزریقی ، یکی از راههای عمده انتقال شناخته شده بود ، بهمین جهت ، سابقاً به هپاتیت B ، هپاتیت سرمی می گفتند مدت زمانی است که انتقال ویروس هپاتیت B از طریق خون آلوده و یا فرآورده های خونی آلوده و یا سوزن و وسایل تزریقی که بحد کافی استریل نشده باشند شناخته شده است . خال کوبی ، تیغ زنی ، استفاده از مواد مخدر ، از جمله سایر مواردی است که ویروس هپاتیت B را از طریق تزریق انتقال می دهد . هم چنین انتقال از طریق خراش های سطحی و زخم های کوچک که در دست کادر پزشکی حین اعمال جراحی ، زایمان ودندان پزشکی اتفاق می افتد صورت می گیرد ، این انتقال به میزان خیلی کمتر از کادر پزشکی آلوده به بیماران هم وجود دارد . باید یادآوری گردد که واگیری ویروس هپاتیت B خیلی بیشتر از ویروس ایدز است و این یک خطر قابل ملاحظه در قسمتهائی از جهان است که در آنجاها ، بیشتر تزریقات ، بدون استریل کردن کامل وسائل تزریق انجام می شود . حداقل دو مطالعه ، ارتباط آشکار بین تعداد تزریقات در کودکان و فراوانی آلودگی به ویروس هپاتیت B را ، نشان داده است .

انتقال شخص به شخص Person to Peson

این انتقال ، انتقال افقی هم نامیده می شود ، مکانیسم این انتقال ، هنوز بدرستی شناخته نشده است ، و در اثر تماس نزدیک با ترشحات و مایعات بدن فرد آلوده مانند منی ، ترشحات واژن ، اشک ، مایع اسیت ، بزاق و ….. اتفاق می افتد . بلعیدن ویروس هم یک راه دیگر انتقال است ، هرچند اثر آلوده کنندگی آن بسیار کم می باشد .

آلودگی به ویروس هپاتیت B در بین کودکانی که مادرانشان HbsAg مثبت نیستند در خیلی از نقاط جهان دیده شده است . برای مثال ، در آسیا حدود 50 درصد موارد الودگی در کودکانی است که مادرانشان HbsAg مثبت نیستند . بعضی از این موارد ممکن است از راه تزریق باشد ولی قسمت عمده آن احتمالاً از طریق تماس بین افراد است که در کودکان شایع می باشد ، زیرا آنها غالباً آلوده تر از بالغین هستند . از آنجائی که بزاق و لوبا عیار پائین تر از خون ، اکثراً HbsAg مثبت است و راه دیگری هم در این قبیل موارد برای انتقال شناخته نشده است ، تصور می رود بزاق یک منبع انتقال ویروس هپاتیت B در کودکان باشد . در بعضی از نقاط جهان که بالغین غذای شیرخوار را می چشند ، این راه هم می تواند یکی از راههای انتقال باشد .

بالغین ، از همان راههائی که کودکان آلوده می شوند آلوده می گردند . بعلاوه ، در بالغین انتقال بیشتر از راه آمیزش جنسی اتفاق می افتد . انتقال ویروس هپاتیت B در شرکای جنسی وجود دارد ولی مکانیسم آن بدرستی شناخته نشده است . انتقال می تواند بین هم جنس بازان و غیر هم جنس باز است . بدرستی معلوم نیست چه سهمی در این انتقال از طریق بزاق ، خون و یا ترشحات اعضاء‌تناسلی است ، زیرا همه آنها غالباً HbsAg آشکار دارند . در مناطقی از جهان که میزان ناقلین بالا است بیشتر افراد قبل از رسیدن به سن بلوغ جنسی آلوده می شوند ، بنابراین انتقال از راه آمیزش جنسی در این مناطق ، اهمیت کمتری دارد .

به علت ویرمی و عفونت مزمن با ویروس هپاتیت B احتمال دارد ، حشرات رلی در انتقال داشته باشند . تاکنون نشانه ای از انتقال بیولوژیکی ، بدست نیامده است . بنابراین اگر هم انتقالی وجود داشته باشد مکانیکی خواهد بود . مطالعات همه گیری شناسی در نقاط مختلف جهان . حاکی از این است که حشرات رل مهمی در انتقال ویروس هپاتیت B ندارند اگر بفرض ، انتقالی هم از این طریق باشد .

هم گیری شناسی

هپاتیت B ، یک مشکل جهانی است که حتا در نقاط دور افتاده و در جمعیت های ایزوله وجود دارد . انسان تنها منبع بیماری در طبیعت است . منشا ویروس ناشناخته است . تنها عامل مهمی که سیمای همه گیری شناسی هپاتیت B را مشخص می کند ودر برنامه ریزی و بکار بردن راههای پیشگیری موثر بوده و باید شناخته شود سن آلودگی است . سن آلودگی ، همچنین ارتباط نزدیک با راه انتقال دارد . نمونه های متفاوت هم گیری شناسی آلودگی به ویروس هپاتیت B . در نقاط مختلف جهان ، ارتباط با راههای انتقال ، رفتار انسان ها و شیوع عفونت دارد . در مناطقی که میزان آلودگی متوسط و یا بالا است ، عفونت در بین شیرخواران و کودکان ابتدا از طریق انتقال مادر به کودکو بعد در اثر تماس نزدیک بین خودشان اتفاق می افتد . از آنجائی که احتمال ناقل بودن به ویروس هپاتیت B در شیرخواران و کودکان زیاد است ، آلودگی در سنین پائین در مناطق بومی ، با افزایش ناقلین دائمی همراه خواهد بود . بنابراین تمام کوشش ها ، برای پیشگیری از هپاتیت B در جهان ، بایستی معطوف به شیرخواران ودر سنین پائین بشود . بررسی های همه گیری شناسی نشان می دهد که احتمال اینکه یک فرد آلوده به ناقل مزمن تبدیل شود ، ارتباط معکوس با سن دارد ، بطوریکه 90 درصد از نوزادانی که قبل یا حین تولد آلوده می شوند ، ممکن است در بزرگسالی ناقل مزمن بیماری بشوند ، در صورتی که فقط 10 تا15 درصد از بالغین آلوده به ویروس ، تبدیل به ناقلین مزمن می گردند .

راههای کنترل بیماری

با شناخت راههای انتقال بیماری . طرق پیشگیری از بیماری هپاتیت B عبارتند از :

تحقیق در مورد پیشگیری از هپاتیت بی

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

دسته بندی : وورد

نوع فایل :  .doc ( قابل ویرایش و آماده پرینت )

تعداد صفحه : 19 صفحه

 قسمتی از متن .doc : 

راههای انتقال

سه راه عمده انتقال بیماری عبارتند از :

1-مادر به نوزاد ، قبل از زایمان ، حین زایمان و بعد از زایمان

2-تزریقی

3-شخص به شخص

انتقال از راه تزریقی Parenteral

انتقال ویروس هپاتیت B مدتها از طریق تزریقی ، یکی از راههای عمده انتقال شناخته شده بود ، بهمین جهت ، سابقاً به هپاتیت B ، هپاتیت سرمی می گفتند مدت زمانی است که انتقال ویروس هپاتیت B از طریق خون آلوده و یا فرآورده های خونی آلوده و یا سوزن و وسایل تزریقی که بحد کافی استریل نشده باشند شناخته شده است . خال کوبی ، تیغ زنی ، استفاده از مواد مخدر ، از جمله سایر مواردی است که ویروس هپاتیت B را از طریق تزریق انتقال می دهد . هم چنین انتقال از طریق خراش های سطحی و زخم های کوچک که در دست کادر پزشکی حین اعمال جراحی ، زایمان ودندان پزشکی اتفاق می افتد صورت می گیرد ، این انتقال به میزان خیلی کمتر از کادر پزشکی آلوده به بیماران هم وجود دارد . باید یادآوری گردد که واگیری ویروس هپاتیت B خیلی بیشتر از ویروس ایدز است و این یک خطر قابل ملاحظه در قسمتهائی از جهان است که در آنجاها ، بیشتر تزریقات ، بدون استریل کردن کامل وسائل تزریق انجام می شود . حداقل دو مطالعه ، ارتباط آشکار بین تعداد تزریقات در کودکان و فراوانی آلودگی به ویروس هپاتیت B را ، نشان داده است .

انتقال شخص به شخص Person to Peson

این انتقال ، انتقال افقی هم نامیده می شود ، مکانیسم این انتقال ، هنوز بدرستی شناخته نشده است ، و در اثر تماس نزدیک با ترشحات و مایعات بدن فرد آلوده مانند منی ، ترشحات واژن ، اشک ، مایع اسیت ، بزاق و ….. اتفاق می افتد . بلعیدن ویروس هم یک راه دیگر انتقال است ، هرچند اثر آلوده کنندگی آن بسیار کم می باشد .

آلودگی به ویروس هپاتیت B در بین کودکانی که مادرانشان HbsAg مثبت نیستند در خیلی از نقاط جهان دیده شده است . برای مثال ، در آسیا حدود 50 درصد موارد الودگی در کودکانی است که مادرانشان HbsAg مثبت نیستند . بعضی از این موارد ممکن است از راه تزریق باشد ولی قسمت عمده آن احتمالاً از طریق تماس بین افراد است که در کودکان شایع می باشد ، زیرا آنها غالباً آلوده تر از بالغین هستند . از آنجائی که بزاق و لوبا عیار پائین تر از خون ، اکثراً HbsAg مثبت است و راه دیگری هم در این قبیل موارد برای انتقال شناخته نشده است ، تصور می رود بزاق یک منبع انتقال ویروس هپاتیت B در کودکان باشد . در بعضی از نقاط جهان که بالغین غذای شیرخوار را می چشند ، این راه هم می تواند یکی از راههای انتقال باشد .

بالغین ، از همان راههائی که کودکان آلوده می شوند آلوده می گردند . بعلاوه ، در بالغین انتقال بیشتر از راه آمیزش جنسی اتفاق می افتد . انتقال ویروس هپاتیت B در شرکای جنسی وجود دارد ولی مکانیسم آن بدرستی شناخته نشده است . انتقال می تواند بین هم جنس بازان و غیر هم جنس باز است . بدرستی معلوم نیست چه سهمی در این انتقال از طریق بزاق ، خون و یا ترشحات اعضاء‌تناسلی است ، زیرا همه آنها غالباً HbsAg آشکار دارند . در مناطقی از جهان که میزان ناقلین بالا است بیشتر افراد قبل از رسیدن به سن بلوغ جنسی آلوده می شوند ، بنابراین انتقال از راه آمیزش جنسی در این مناطق ، اهمیت کمتری دارد .

به علت ویرمی و عفونت مزمن با ویروس هپاتیت B احتمال دارد ، حشرات رلی در انتقال داشته باشند . تاکنون نشانه ای از انتقال بیولوژیکی ، بدست نیامده است . بنابراین اگر هم انتقالی وجود داشته باشد مکانیکی خواهد بود . مطالعات همه گیری شناسی در نقاط مختلف جهان . حاکی از این است که حشرات رل مهمی در انتقال ویروس هپاتیت B ندارند اگر بفرض ، انتقالی هم از این طریق باشد .

هم گیری شناسی

هپاتیت B ، یک مشکل جهانی است که حتا در نقاط دور افتاده و در جمعیت های ایزوله وجود دارد . انسان تنها منبع بیماری در طبیعت است . منشا ویروس ناشناخته است . تنها عامل مهمی که سیمای همه گیری شناسی هپاتیت B را مشخص می کند ودر برنامه ریزی و بکار بردن راههای پیشگیری موثر بوده و باید شناخته شود سن آلودگی است . سن آلودگی ، همچنین ارتباط نزدیک با راه انتقال دارد . نمونه های متفاوت هم گیری شناسی آلودگی به ویروس هپاتیت B . در نقاط مختلف جهان ، ارتباط با راههای انتقال ، رفتار انسان ها و شیوع عفونت دارد . در مناطقی که میزان آلودگی متوسط و یا بالا است ، عفونت در بین شیرخواران و کودکان ابتدا از طریق انتقال مادر به کودکو بعد در اثر تماس نزدیک بین خودشان اتفاق می افتد . از آنجائی که احتمال ناقل بودن به ویروس هپاتیت B در شیرخواران و کودکان زیاد است ، آلودگی در سنین پائین در مناطق بومی ، با افزایش ناقلین دائمی همراه خواهد بود . بنابراین تمام کوشش ها ، برای پیشگیری از هپاتیت B در جهان ، بایستی معطوف به شیرخواران ودر سنین پائین بشود . بررسی های همه گیری شناسی نشان می دهد که احتمال اینکه یک فرد آلوده به ناقل مزمن تبدیل شود ، ارتباط معکوس با سن دارد ، بطوریکه 90 درصد از نوزادانی که قبل یا حین تولد آلوده می شوند ، ممکن است در بزرگسالی ناقل مزمن بیماری بشوند ، در صورتی که فقط 10 تا15 درصد از بالغین آلوده به ویروس ، تبدیل به ناقلین مزمن می گردند .

راههای کنترل بیماری

با شناخت راههای انتقال بیماری . طرق پیشگیری از بیماری هپاتیت B عبارتند از :

تحقیق در مورد پیشگیری از هپاتیت بی

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

دسته بندی : وورد

نوع فایل :  .doc ( قابل ویرایش و آماده پرینت )

تعداد صفحه : 19 صفحه

 قسمتی از متن .doc : 

راههای انتقال

سه راه عمده انتقال بیماری عبارتند از :

1-مادر به نوزاد ، قبل از زایمان ، حین زایمان و بعد از زایمان

2-تزریقی

3-شخص به شخص

انتقال از راه تزریقی Parenteral

انتقال ویروس هپاتیت B مدتها از طریق تزریقی ، یکی از راههای عمده انتقال شناخته شده بود ، بهمین جهت ، سابقاً به هپاتیت B ، هپاتیت سرمی می گفتند مدت زمانی است که انتقال ویروس هپاتیت B از طریق خون آلوده و یا فرآورده های خونی آلوده و یا سوزن و وسایل تزریقی که بحد کافی استریل نشده باشند شناخته شده است . خال کوبی ، تیغ زنی ، استفاده از مواد مخدر ، از جمله سایر مواردی است که ویروس هپاتیت B را از طریق تزریق انتقال می دهد . هم چنین انتقال از طریق خراش های سطحی و زخم های کوچک که در دست کادر پزشکی حین اعمال جراحی ، زایمان ودندان پزشکی اتفاق می افتد صورت می گیرد ، این انتقال به میزان خیلی کمتر از کادر پزشکی آلوده به بیماران هم وجود دارد . باید یادآوری گردد که واگیری ویروس هپاتیت B خیلی بیشتر از ویروس ایدز است و این یک خطر قابل ملاحظه در قسمتهائی از جهان است که در آنجاها ، بیشتر تزریقات ، بدون استریل کردن کامل وسائل تزریق انجام می شود . حداقل دو مطالعه ، ارتباط آشکار بین تعداد تزریقات در کودکان و فراوانی آلودگی به ویروس هپاتیت B را ، نشان داده است .

انتقال شخص به شخص Person to Peson

این انتقال ، انتقال افقی هم نامیده می شود ، مکانیسم این انتقال ، هنوز بدرستی شناخته نشده است ، و در اثر تماس نزدیک با ترشحات و مایعات بدن فرد آلوده مانند منی ، ترشحات واژن ، اشک ، مایع اسیت ، بزاق و ….. اتفاق می افتد . بلعیدن ویروس هم یک راه دیگر انتقال است ، هرچند اثر آلوده کنندگی آن بسیار کم می باشد .

آلودگی به ویروس هپاتیت B در بین کودکانی که مادرانشان HbsAg مثبت نیستند در خیلی از نقاط جهان دیده شده است . برای مثال ، در آسیا حدود 50 درصد موارد الودگی در کودکانی است که مادرانشان HbsAg مثبت نیستند . بعضی از این موارد ممکن است از راه تزریق باشد ولی قسمت عمده آن احتمالاً از طریق تماس بین افراد است که در کودکان شایع می باشد ، زیرا آنها غالباً آلوده تر از بالغین هستند . از آنجائی که بزاق و لوبا عیار پائین تر از خون ، اکثراً HbsAg مثبت است و راه دیگری هم در این قبیل موارد برای انتقال شناخته نشده است ، تصور می رود بزاق یک منبع انتقال ویروس هپاتیت B در کودکان باشد . در بعضی از نقاط جهان که بالغین غذای شیرخوار را می چشند ، این راه هم می تواند یکی از راههای انتقال باشد .

بالغین ، از همان راههائی که کودکان آلوده می شوند آلوده می گردند . بعلاوه ، در بالغین انتقال بیشتر از راه آمیزش جنسی اتفاق می افتد . انتقال ویروس هپاتیت B در شرکای جنسی وجود دارد ولی مکانیسم آن بدرستی شناخته نشده است . انتقال می تواند بین هم جنس بازان و غیر هم جنس باز است . بدرستی معلوم نیست چه سهمی در این انتقال از طریق بزاق ، خون و یا ترشحات اعضاء‌تناسلی است ، زیرا همه آنها غالباً HbsAg آشکار دارند . در مناطقی از جهان که میزان ناقلین بالا است بیشتر افراد قبل از رسیدن به سن بلوغ جنسی آلوده می شوند ، بنابراین انتقال از راه آمیزش جنسی در این مناطق ، اهمیت کمتری دارد .

به علت ویرمی و عفونت مزمن با ویروس هپاتیت B احتمال دارد ، حشرات رلی در انتقال داشته باشند . تاکنون نشانه ای از انتقال بیولوژیکی ، بدست نیامده است . بنابراین اگر هم انتقالی وجود داشته باشد مکانیکی خواهد بود . مطالعات همه گیری شناسی در نقاط مختلف جهان . حاکی از این است که حشرات رل مهمی در انتقال ویروس هپاتیت B ندارند اگر بفرض ، انتقالی هم از این طریق باشد .

هم گیری شناسی

هپاتیت B ، یک مشکل جهانی است که حتا در نقاط دور افتاده و در جمعیت های ایزوله وجود دارد . انسان تنها منبع بیماری در طبیعت است . منشا ویروس ناشناخته است . تنها عامل مهمی که سیمای همه گیری شناسی هپاتیت B را مشخص می کند ودر برنامه ریزی و بکار بردن راههای پیشگیری موثر بوده و باید شناخته شود سن آلودگی است . سن آلودگی ، همچنین ارتباط نزدیک با راه انتقال دارد . نمونه های متفاوت هم گیری شناسی آلودگی به ویروس هپاتیت B . در نقاط مختلف جهان ، ارتباط با راههای انتقال ، رفتار انسان ها و شیوع عفونت دارد . در مناطقی که میزان آلودگی متوسط و یا بالا است ، عفونت در بین شیرخواران و کودکان ابتدا از طریق انتقال مادر به کودکو بعد در اثر تماس نزدیک بین خودشان اتفاق می افتد . از آنجائی که احتمال ناقل بودن به ویروس هپاتیت B در شیرخواران و کودکان زیاد است ، آلودگی در سنین پائین در مناطق بومی ، با افزایش ناقلین دائمی همراه خواهد بود . بنابراین تمام کوشش ها ، برای پیشگیری از هپاتیت B در جهان ، بایستی معطوف به شیرخواران ودر سنین پائین بشود . بررسی های همه گیری شناسی نشان می دهد که احتمال اینکه یک فرد آلوده به ناقل مزمن تبدیل شود ، ارتباط معکوس با سن دارد ، بطوریکه 90 درصد از نوزادانی که قبل یا حین تولد آلوده می شوند ، ممکن است در بزرگسالی ناقل مزمن بیماری بشوند ، در صورتی که فقط 10 تا15 درصد از بالغین آلوده به ویروس ، تبدیل به ناقلین مزمن می گردند .

راههای کنترل بیماری

با شناخت راههای انتقال بیماری . طرق پیشگیری از بیماری هپاتیت B عبارتند از :