دانلود مقاله. خانقاه ها

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 28

مقدمه :

خانقاه یا خاﻧﮥ گاه یعنی خانۀ وقت، حال و حضور.گاه، آن لحظۀ واقعی است که انسان ﻣﻰبایستی دائم در مراقبه و حضور و حفظ آن باشد، هم ظاهراً و هم باطناً، تا هر«آن» از این حیات حقیقی، مصروف ولگردیها و آوارگیهای ﺑﻰمصرف جهان مادّی نشود و سرانجام درهای آسمانِ علم و عشق و هستی بر روی سالک حقیقیِ راه باز گردد. سالک روندۀ راه که دائم در جمعیّت خود و نه در تفرﻗﻪهای مردمی سیر ﻣﻰکند تا لحظه ای از هستی جدا نماند.

برای یادگیری هر علمی باید به معلّم و مدرسۀ آن درس رو آورد. مکتب و مدرسۀ عرفان، خانقاه نام دارد.

در روزگاران قدیم وقتی فردی در جستجوی حقیقت خویش بود، به خانقاه روی ﻣﻰآورد.

او ﻣﻰیافت که زندگی روزمرّه جوابگوی خواست اصلی او، یعنی جستجو و کشف حقیقت انسان نیست. هر اسم و رسمی را که در اجتماع ﻣﻰداشت کنار گذاشته و باکمال فروتنی و طلب رو به خانقاه ﻣﻰآورد تا با همراهی جمعیّتی حاضر، بخصوص به هنگام ذکر، حضور در حال و ﺑﻰزمانی را تجربه کند.

آداب خانقاه

خانقاه آداب و شرایط خاص خود را دارد. معیارهای اجتماع آنجا اعتباری ندارند و رنگهای دنیای بیرون در یکپارچگی محیط خانقاه همه نقش برآبند.

فرد هنگام ورود به خانقاه کفشهای خود را درﻣﻰآورد، و گرد و غبار دنیای مادّی با همه تعلّقاتش را از خود جدا ﻣﻰکند. او در خانقاه با حضور کامل، دقّت به کار خویش دارد.

نظم، پایۀ راه سالک است. از اینرو او نظم ظاهری خود را نیز حفظ ﻣﻰکند. فرد لباس ساده و ﺑﻰنقش بر تن دارد، زیرا او نقشها را پشت سر گذاشته تا راز والاتری را کشف کند. هیچ ناهماهنگی او را به خود مشغول ﻧﻤﻰکند. لباس او سفید است، چون هدف او پاکی از همۀ آلودگیهاست. سکوت در بیرون و درون از آشفتگی خاطر و پریشانی، او را به آرامش و صلح واقعی نزدیکتر ﻣﻰکند.

خانقاه محیط مناسبی است برای تمرین اصولی که سالک را از هواها و ﺑﻰثباﺗﯽهای خود رهایی ﻣﻰبخشد. او در این محیط خود را ﻣﻰسازد، تا در بیرون نیز به همین منوال حضور داشته باشد و در زندگی روزمرّه و کار در دنیای بیرون، آرامش و صفای خاطر خویش را حفظ نماید. آنگاه فرزندِ وقت خویش بوده و به معنی واقعیِ خانقاه (خانۀ گاه = خانۀ وقت) دست پیدا ﻣﻰکن.

خانقاه های دوردان بربریت درعصرفضا

دلم زصومعه بگرفت وخرقه ی سالوس

کجاست پیرمغان وشراب ناب کجاست

حافظ

من ازکالیفرنیا این نامه راخدمتتان می نویسم. انگیزه من ازنگارش این نامه افشای سرگذشت دردناک، جمشید، جوانی ازبستگان ماست که دانش وشورجوانی را بهم پیوسته، درآستانه ی ورود به دانشگاه بود ومی رفت که راه خود را درزندگی پیدا کند. ازبخت بد ازطریق عمه جانش که به سبب سرخوردگی ازآخوندها ورژیم آخوندی به خانقاه کشانده شده بود، پایش به خانقاه بازشد. می دانیم که درطول تاریخ هرزمان که جنبشی اجتماعی به شکست انجامیده، عده ی زیادی، ازجمله پیشتازان جنبش های اجتماعی، به انواع واقسام جانشین های تخدیری روی برده اند. ازجمله ی این مخدرات روی بردن به زهد ودیدگاه های صوفی گرایانه بوده است.

من عمه جان جمشید را سالهاست که می شناسم. زمانی که درتهران بودیم اوازپیشگامان دامن های کوتاه (مینی ژوپ) بود. زمانی درکاخ جوانان به عنوان مشوق آخرین مدهای غربی عمل می کرد. او که انگیسی وفرانسه راخوب می دانست ودربلژیک تخصیل کرده بود می توانست دریچه ای ازخردورزی را بروی خود وجوانان جامعه بازکند، لیکن عمه خانم راه پول ومقام وبوتیک وته دانسان بولوارالیزابت را درپیش گرفت ودیگرهیچ. حتی شوهرکردنش روی حساب وکتاب دقیق بود. درآغازاستقرارجمهوری اسلامی، عمه خانم طرفدارآزادی زنان شد وحتی درتظاهرات ضد حجاب نیزشرکت کرد، لیکن زمانی که دید سُمبه پرزوراست حسابی مسلمان شد، چادر پوشید وروسری به سرکرد وبه امید کسب پول ومقام دردستگاه آخوندی به هردری زد. آنگاه که ازتمام درها رانده شد با خانواده ی محترم راه مهاجرت را درپیش گرفت وبتدریج بستگان درجه ی دوم خود، ازجمله جمشید، را نیزبه کالیفرنیا آورد. عمه خانم که نخواست ونتوانست دردریای اندیشه ژرف پیمایی کند هرگز ازدین نبرید ـ اگرچه درآمریکا همیشه سنگ مدرنیسم را به سینه می زد. او ابتدا مسیحی شد وبعد به آیین زرتشت وطرفداری ازاحیای شکوه وعظمت ایران باستان روی برد ودرنهایت سرازخانقاه اویسی درآورد وازنزدیکان پیرطریقت اویسی شد.

من واین خانم محترم ازایران همواره کارد وپنیربودیم. اومرا هــُرهــُری مذهب می خواند ومن به اومی گفتم که راه خود را درزندگی گم کرده ومثل اسب عصّاربه دورخود می چرخد. زمانی که عمه خانم درشمارخانقاهیان درآمد، هرجا که می نشست ازفقرسخن می گفت وطوطی وارتکرارمی کرد که "الفقرُ فخری". او همه را فقیرصدا می زد، های می کرد، هو می زد ومرتباً واغلب الکی می گفت "حضرت

دانلود مقاله آیین ها

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 23

مقدمه

شواهد تاریخی گواه بر آنست که بشر از آغاز خلقت گرایش به پرستش و پرستیدن داشته و اشکال تاریخی پرستش گواهی بر این مدعاست این باور گاه در شکل متعالی خود عبودیت خدا بوده و گاه در شکل بدوی پرستش اصنام و بتها و مظاهر طبیعی بعنوان نمادی از قدرت و یا خصوصیتی از خصایص مطلوب انسان که قصد نسبت آنها با به این نماد خدا ( رب النوع ) بعنوان عنصر ماوارء انسانی دارد.

این فرآیند انسان را به معرفتی رسانید تا بخواهد موجود متصور خویش را فراتر از هریک از آنچه از اجسام و کائنات و یا چهره های افسانه ای خود ساخته ببیند.

دین اولیه ایرانیان پرستش قوای طبیعت بوده منتهی نه در شکل بت پرستی بلکه با باوری متفاوت با سایر ملل. اعتقاد اینان به خدای بزرگ بنام میترا ، خدا خدایان یا خدای عام که همه مردم آن را می شناختند و به آن احترام میگذاشتند ، مبین این مسأله است.

چنانکه گفته شد انسان در تمام مراحل حیات خود سرشار از نوعی اعتقاد به نیرویی مافوق طبیعت است. درکنار آنچه که انسان برای خود در توجیه و تفسیر این باورها و اعتقادات کوشیده اند به نمونه هایی دیگری برخورد میکنیم که ظهور انسانهایی است با ادعای رسالت از سوی وجودی بنام خدا.

اندیشه دین مبتنی بر الله یا خدا محوری که اول آخر آن به ایمان به خدا ختم میشود، شکل متعالی پرستش است. این اعتقاد مستلزم تعریفی اولیه از اساس خلقت و آفرینش است و فهم این نکته که همه چیز تحت اراده و اختیار خداست که با حکمت و قدرت خود بر این جهان بزرگ فرمانروائی مطلق دارد.

دین در این نوع از اعتقاد عبارتست از مجموعه از تعالیم الهی که برای سعادت و خوشبختی انسان در این جهان و جهان پس از مرگ توسط انسانهای برگزیده به سایر نوع بشر تقدیم میشود.

انسانهایی برگزیده، سفیران الهی هستند. خدواند با علم و حکمت خود افرادی را که از نظر روحی دارای لیاقت بودند گزینش می نماید و دستورات خود را به او تعلیم میدهد تا به سایرین برساند. این فرد از حیث رفتار و کردار و گفتار مورد اعتماد است می نماید و صاحب خصوصیاتی است که وی را از دیگر مردمان برتری میدهد.

آئین میترا

آئین میترایی مربوط به دوره های نخستین مهاجرین آریایی تبار به فلات ایران و سرزمین هند است که موجب اشتراکات اعتقادی زیادی در مدت زمان طولانی مابین اقوام ایران و هند شده بود. این پیشینه تاریخی به دو هزار و چهارصد سال قبل از میلاد مسیح میرسد.

این آئین در سرزمین هند بنام میترا و در ایران به نام مهر شناخته میشد.

مهرپرستی یا میترائیسم از دین های باستانی ایرانیان بود که بر پایه ایزد ایرانی مهر و دیگر ایزدان بنیاد شده بود. مهر پرستی پیرامون سده های نخستین یا دومین پیش از زایش مسیح در سرزمینهای ایرانی پدید آمد.

اساس آئین مهر پرستی اعتقاد به خدای بزرگ بنام مهر است که سایر خدایان کوچکتر در خدمت او هستند.

بیشتر معابد میترایی در درون کوهها و در دهانه غارها بنا گذاشته میشد. ضمن اینکه اینان اول مهر، گاوی را با عزت و احترام در حالیکه آذین بسته بودند بعد از عزاداری قربانی نموده و از آن می خوردند تا از وجود معبود چیزی در میان وجود آنان باشد.

میترا پرستان معتقد به پاداش و کیفر اخروی بودند و به حیات جاودان اعتقاد داشتند. از این رو در انجام کارهای نیک رغبت زیادی از خود نشان میدادند.

آئین میترا مبتنی بر قداست آتش و سایر قوای طبیعت بود و روحانیان این آئین ، مسلط بر زندگی مردم و حاکم بر مصالح آنان بودند.

عدد هفت درآئین مهر پرستی مقدس است. درجات هفتگانه مهرپرستی به قرار زیر بود:

کلاغ منسوب به عطارد

همسر منسوب به زهره

سرباز منسوب به مریخ

شیر منسوب به مشتری

پارسا منسوب به قمر

پیک خورشید منسوب به مهرپیما

پیر مرشد منسوب به زحل