تحقیق درباره روسازی 28 ص با فرمت ورد

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 28

لایه‌های روسازی

روسازی‌ها معمولاً از چندین لایه تشکیل می‌شوند. تعداد، ضخامت و جنس این لایه‌ها تابعی از مقاومت خاک بستر روسازی، خصوصیات آمد و شد وسائل نقلیه، شرایط جوی منطقه، مصالح موجود در محل و شرایط اقتصادی است. روسازی راههای با آمد و شد زیاد و فرودگاهها معمولاً از سه لایه متمایز رویه، اساس و زیر اساس که بر روی لایه متراکم شده بستر روسازی قرار می‌گیرند تشکیل می‌شود.

لایه متراکم شده خاک بستر

لایه متراکمی شده خاک بستر روسازی، لایه‌ای است از خاک زمین طبیعی که از مواد آلی و مواد مضره پاک شده و کوبیده شده باشد. در خاکریزها این لایه آخرین لایه خاکی است که ریخته شده و کوبیده می‌شود.

در برش‌ها، این لایه، لایه کوبیده شده و آماده شده خاک زمین طبیعی است.

لایه زیر اساس

لایه زیر اساس لایه‌ای است از مصالح نسبتاً مرغوب که بین لایه اساس و خاک بستر روسازی قرار می‌گیرد. لایه زیر اساس در راههایی که آمد و شد وسائل نقلیه در آنها زیاد بوده و یا مقاومت خاک بستر روسازی کم است بکار می‌رود. لایه زیر اساس معمولاً از مصالح سنگ شکسته و یا شن و ماسه ساخته می‌شود.

لایه اساس

لایه اساس لایه‌ای است از مصالح مرغوب که بین لایه‌های رویه و زیر اساس یا بین لایه رویه و خاک بستر روسازی قرار می‌گیرد. لایه اساس از مصالح مرغوب نظیر سنگ شکسته، شن و ماسه شکسته، مصالح تثبیت شده با قیر، آهک و سیمان ساخته می‌شود. لایه اساس در راههائی که آمد و شد وسائل نقلیه در آنها زیاد بوده و یا مقاومت خاک بستر روسازی کم است از بتن آسفالتی کم قیر (اساس قیری) ساخته می‌شود.

لایه رویه

لایه رویه لایه‌ای است از جنس خیلی مرغوب و با مقاومت نسبتاً زیاد که بالاترین لایه روسازی است و مستقیماً در تماس با چرخهای وسائل نقلیه قرار دارد. لایه رویه در راههای با آمد و شد زیاد از مصالح مرغوب نظیر بتن آسفالتی یا بتن سیمانی ساخته می‌شود. در راههای با آمد و شد متوسط گاهی از رویه‌های آسفالت مخلوط در محل و یا رویه‌های آسفالت سطحی استفاده می‌شود. راههای با آمد و شد کم نظیر راههای روستائی و راههای فرعی ممکن است از رویه‌های شنی که عمر چندانی ندارند ساخته شوند.

رویه‌های آسفالتی با ضخامت بیش از حدود 5 سانتی متر معمولاً در دو لایه ساخته می‌شوند. لایه زیرین که به لایه آستر موسوم است درصد قیر کمتری از لایه روئی که لایه رویه (توپکا) نامیده می‌شود دارد. بین لایه‌های آستر و رویه بتن آسفالتی از یک لایه اندود قیری که به اندود سطحی موسوم است استفاده می‌شود. هدف از بکار بردن اندود سطحی ایجاد چسبندگی و پیوستگی بین دو لایه آسفالتی است. بین لایه‌های رویه آسفالتی و اساس غیر آسفالتی (شن و ماسه‌ای و یا سنگ شکسته) از یک لایه اندود قیری که به اندود نفوذی موسوم است استفاده می‌شود. هدف از بکار بردن اندود نفوذی ایجاد چسبندگی و پیوستگی بین لایه آسفالتی با یک لایه غیر آسفالتی است. مزیت دیگر استفاده از اندود نفوذی غیر قابل نفوذ کردن اساس غیر آسفالتی در برابر آب است.

انواع روسازی‌ها

روسازی‌ها دارای انواع مختلف هستند که از نقطه نظر نحوه گسترش تنش در آنها و نحوه تحمل بارهای وارد آنها را می‌توان به دو دسته کلی روسازی‌های انعطاف پذیر که شامل انواع روسازی‌های سخت تقسیم کرد. روسازی‌های انعطاف پذیر که شامل انواع روسازی‌های آسفالتی و شنی می‌باشند، روسازی‌هائی هستند که در آنها از لایه‌های باسختی (ضریب ارتجاعی) کم استفاده می‌شود. این نوع روسازی‌ها بارهای خارجی را بدون گسترش زیاد و در یک سطح نسبتاً کوچک به خاک بستر روسازی منتقل می‌کنند. در مورد روسازی‌های قابل انعطاف، خاک بستر نقش فوق العاده مهمی را در طرح روسازی بازی می‌کند و از این نظر بررسی و مطالعه خاک بستر روسازی باید با دقت بیشتری انجام شود.

روسازی‌های سخت که شامل روسازی‌های بتنی هستند، روسازیهائی می‌باشند که در آنها از یک یا چند لایه با سختی زیاد استفاده می‌شود. این نوع روسازی‌ها بارهای خارجی را بدون تغییر شکل زیاد صفحه بتنی در یک سطح نسبتاً وسیع به خاک بستر روسازی منتقل می‌نمایند.

با توجه به مطالب بالا و به منظور تحلیل تنش‌ها و تغییر شکل‌های نسبی در روسازی‌های انعطاف پذیر، در طرح و محاسبه این نوع روسازی‌ها بصورت یک سیستم چند لایه‌ای نیمه بینهایت در نظر گرفته شده و مورد بررسی قرار می‌گیرند. در حالی که روسازی‌های سخت بر اساس فرضیات مربوط به خمش صفحات واقع

تحقیق درباره; روسازی راهها

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 93

عنوان :

روسازی راه

کلیات

تاریخچه روسازی راهها

راهسازان از زمان های قدیم بر لزوم و اهمیت روسازی راهها واقف بودند و بر حسب مورد از انواع روسازیها استفاده می کردند. روسازی راهها در مناطقی که دارای زمین‌های سست و آب و هوائی مرطوب بود و برای حمل و نقل کالا و مسافرین از ارابه استفاده می شد بیشتر توسعه یافت. از سروسازیعای قدیمی که هنوز هم آثاری از آنجا بجا مانده میتوان خیابانهای بابل و روسازی راههای رومیان را نام برد. در بابل برای ساختن خیابانها و محافظت آنها در برابر طغیان رودخانه دجله از آجر و ملات قیر معدنی استفاده می کردند. روسازی کف خیابانها و دیوارهای دو طرف آن با آجر و ملات قیر معدنی ساخته می شد و سپس کف خیابان با استفاده از سنگ فرش می گردید. روسازی راههای رومیان از چند لایه تشکیل می شد که از پائین به بالا عبارت بودند از یک لایه 30 سانتی لاشه سنگ و ملات, یک لایه 20 سانتی متری پارع سنگ و قلوه سنگ, یک لایه 25 سانتی متری شن و خرده سنک و ملات و یک لیه 20 سانتی متری شن و ماسه خاکدار. روسازی راههای رومیان که صدها کیلومتر از آن به این روش ساخته شد و قسمتی از آن هنوز هم باقی مانده است, در خندقی که از کندن زمین مسیر راه به عمقی حدود یک متر بدست می آمد ساخته می شد.

در مناطقی نظیر ایران راهها معمولاً بدون روسازی ساخته می شد زیرا آب و هوای این مناطق گرم و خشک بود, آبادی ها از یکدیگر فاصله زیادی داشتند و برای حل و نقل کالا و رفت و آمد مسافرین از چهارپایان استفاده می شد. از روسازی فقط در مواردی که راه از زمینهای سست, نمکزار, آب گیر و یا لجنی عبور میکرد استفاده می شد.

هدف از روسازی

هدف از روسازی راه و یا فرودگاه احداث یک سطح صاف و هموار و در عین حال با ایمنی کافی برای استفاده کنندگان از راه یا فرودگاه است. روسازی باید طوری طرح و ساخته شود که بتواند وزن وسائل نقلیه را تحمل کند و در هر شرایط جوی قابل استفاده باشد. زمین در حالت طبیعی معمولاً مقاومت کافی برای تحمل بارهای وارد از چرخهای وسایل نقیه سنگین نظیر کامیونها و هواپیماها را ندارد و بارگذاری این گونه خاکها موجب شکست برشی خاک و بوجود آمدن تغییر شکل های بیش از اندازه در آن می شود.

مقاله درمورد- عوامل مؤثر در طرح روسازی

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 6

عوامل مؤثر در طرح روسازی

روسازیها معمولاً تحت تأثیر عوامل زیادی قرار دارند و از این نظر طرح آنها در مقایسه با طرح پلها و ساختمانها و سایر ابنیه فنی از پیچیدگی بیشتری برخوردار است. یکی از اشکالات مهم در طرح روسازیها متغیر بودن عواملی است که در طرح روسازی مؤثرند. به علت طول زیاد یک راه یا محوطه یک فرودگاه و با توجه به این امر که شرایط جوی، خصوصیات خاک زمین طبیعی و نوع و تعداد وسائل نقلیه در طول راه متغیر است، مهندس طراح با عواملی که به شدت در طول راه تغییر می کند، روبرو است. پیچیدگی این مسئله با توجه به اینکه هر یک از این عوامل در هر نقطه مقدار ثابتی نبوده و در مواقع مختلف سال نیز متفاوت است، بیشتر می شود. بالاخره با توجه به اینکه حجم مصالح مصرفی در راهسازی قابل توجه است و معمولاً از نقطه نظر اقتصادی حمل این مصالح در مسافت های زیادی مقرون به صرفه نمی باشد، سبب می شود که مهندس طرح راه را در اغلب موارد اختیار چندانی نیز در انتخاب نوع مصالح نداشته و این امر نیز به نوبه خود به محدودیت ها و پیچیدگی های طرح روسازی می افزاید.

عوامل مؤثر در طرح روسازیها را می توان به 6 گروه تقسیم کرد که عبارت اند از:

الف) خاک بستر روسازی (جنس، مقاومت، قابلیت جذب رطوبت، قابلیت تراکم ...)

ب) مصالح روسازی ( جنس، مقاومت، دوام، نفوذپذیری ...)

ج)شرایط جوی ( رطوبت، یخبندان، درجه حرارت ...)

د) وسایل نقلیه ( نوع، وزن، تعداد ...)

ه) مخارج (مصالح، ماشین آلات، نیروی انسانی، تعمیر و نگهداری، اتلاف وقت ...)

و) سیستم مورد نظر ( راه یا فرودگاه)

روش طرح روسازی معمولاً به این نحو است که ابتدا با بررسی های ژئوتکنیکی خاک بستر روسازی، منابع مصالح، شرایط اقلیمی و جوی منطقه و آمد و شد احتمالی وسائل نقلیه چندین طرح که از نقطه نظر فنی قابل قبول هستند انتخاب می شود. سپس با بررسی این طرحها، طرحی که از نقطه نظر اقتصادی بهترین است به عنوان طرح نهائی انتخاب می شود.

انواع روسازی ها

روسازیها دارای انواع مختلف هستند که از نقطه نظر نحوه گسترش تنش در آنها و نحوه تحمل بارهای وارد آنها را می توان به دو دسته کلی روسازیهای انعطاف پذیر و روسازیهای سخت تقسیم کرد. روسازیهای انعطاف پذیر که شامل انواع روسازیهای آسفالتی و شنی می باشند روسازیهایی هستند که در آنها از لایه های با سختی (ضریب ارتجاعی) کم استفاده می شود. این نوع روسازیها بارهای خارجی را بدون گسترش زیاد و در یک سطح نسبتاً کوچک به خاک بستر روسازی منتقل می کنند. در مورد روسازیهای قابل انعطاف، خاک بستر نقش فوق العاده مهمی را در طرح روسازی بازی می کند و از این نظر بررسی و مطالعه خاک بستر روسازی باید با دقت بیشتری انجام شود.

روسازیهای سخت که شامل روسازیهای بتنی هستند، روسازیهائی می باشند که در آنها از یک یا چند لایه با سختی زیاد استفاده می شود. این نوع روسازیها بارهای خارجی را بدون تغییر شکل زیاد صفحه بتنی در یک سطح نسبتاً وسیع به خاک بستر روسازی منتقل می نمایند. روسازیهای بتنی خود انواع مختلفی به شرح زیر دارد که در فصول مربوط مفصلاً شرح آن آمده است:

1- روسازیهای بتنی با دال ساده ( دال غیرمسلح)

2- روسازیهای بتنی با دال مسلح

3- روسازیهای بتنی با دال (فولاد) یکسره

4- روسازیهای بتنی پیش تنیده

5- روسازیهای بتنی با رشته های فولادی.

حداقل مقاومت مصالح سنگی معمولاً بر حسب CBR تعیین می شود. حداقل مقاومت مصالح سنگی بستگی به موقعیت لایه مورد نظر در سیستم روسازی، نوع بارگذاری ها ( راه- فرودگاه) و نظر طراح دارد.

هر اندازه لایه مورد نظر در عمق بیشتری قرار داشته و یا میزان بارهای وارد کمتر باشد حداقل مقاومت را می توان کمتر اختیار نمود.

به موجب آیین نامه سازمان برنامه، انستیتوآسفالت و FAA حداقل مقاومت مصالح سنگی زیر اساس و اساس به ترتیب به 20 و 80 درصد محدود شده است. حداقل مقاومت مصالح رویه های شنی طبق آیین نامه سازمان برنامه 80 درصد مقرر شده است. کلیه این مقادیر برای نمونه های اشباع شده می باشد.

اجرای لایه های زیر اساس و اساس و رویه شنی

مقاومت و قدرت باربری لایه های زیر اساس، اساس و رویه شنی تابعی از تراکم آنهاست. این لایه باید در ضخامت های کم ( 15 سانتیمتر) پخش و در درصد رطوبت بهینه کوبیده شوند. پخش مصالح هر لایه باید پس از اتمام عملیات پخش و کوبیدن لایه زیر آن انجام شود. پخش مصالح ممکن است به وسیله پخش کن مکانیکی یا کامیون های پخش کن و یا تیغه گریدر انجام شود. ساده ترین روش پخش مصالح سنگی ابتدا ریسه کردن و یا کپه کردن مصالح سنگی در طول و بر روی سطح آماده شده راه، و سپس پخش آن با تیغه گریدر است. پخش مصالح به وسیله پخش کن مکانیکی از دقت بیشتری برخوردار است و کیفیت لایه به دست آمده از نظر یکنواختی ضخامت آن بهتر است.

مقدار آب لازم جهت آب پاشی لایه های زیر اساس، اساس و رویه شنی باید به انجام آزمایش تراکم ( اشتو استاندارد یا اشتو اصلاح شده) و تعیین درصد رطوبت بهینه به دست آید. متراکم کردن لایه های زیر اساس و اساس و رویه شنی با استفاده از غلتک

تحقیق؛. عوامل مؤثر در طرح روسازی

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 6

عوامل مؤثر در طرح روسازی

روسازیها معمولاً تحت تأثیر عوامل زیادی قرار دارند و از این نظر طرح آنها در مقایسه با طرح پلها و ساختمانها و سایر ابنیه فنی از پیچیدگی بیشتری برخوردار است. یکی از اشکالات مهم در طرح روسازیها متغیر بودن عواملی است که در طرح روسازی مؤثرند. به علت طول زیاد یک راه یا محوطه یک فرودگاه و با توجه به این امر که شرایط جوی، خصوصیات خاک زمین طبیعی و نوع و تعداد وسائل نقلیه در طول راه متغیر است، مهندس طراح با عواملی که به شدت در طول راه تغییر می کند، روبرو است. پیچیدگی این مسئله با توجه به اینکه هر یک از این عوامل در هر نقطه مقدار ثابتی نبوده و در مواقع مختلف سال نیز متفاوت است، بیشتر می شود. بالاخره با توجه به اینکه حجم مصالح مصرفی در راهسازی قابل توجه است و معمولاً از نقطه نظر اقتصادی حمل این مصالح در مسافت های زیادی مقرون به صرفه نمی باشد، سبب می شود که مهندس طرح راه را در اغلب موارد اختیار چندانی نیز در انتخاب نوع مصالح نداشته و این امر نیز به نوبه خود به محدودیت ها و پیچیدگی های طرح روسازی می افزاید.

عوامل مؤثر در طرح روسازیها را می توان به 6 گروه تقسیم کرد که عبارت اند از:

الف) خاک بستر روسازی (جنس، مقاومت، قابلیت جذب رطوبت، قابلیت تراکم ...)

ب) مصالح روسازی ( جنس، مقاومت، دوام، نفوذپذیری ...)

ج)شرایط جوی ( رطوبت، یخبندان، درجه حرارت ...)

د) وسایل نقلیه ( نوع، وزن، تعداد ...)

ه) مخارج (مصالح، ماشین آلات، نیروی انسانی، تعمیر و نگهداری، اتلاف وقت ...)

و) سیستم مورد نظر ( راه یا فرودگاه)

روش طرح روسازی معمولاً به این نحو است که ابتدا با بررسی های ژئوتکنیکی خاک بستر روسازی، منابع مصالح، شرایط اقلیمی و جوی منطقه و آمد و شد احتمالی وسائل نقلیه چندین طرح که از نقطه نظر فنی قابل قبول هستند انتخاب می شود. سپس با بررسی این طرحها، طرحی که از نقطه نظر اقتصادی بهترین است به عنوان طرح نهائی انتخاب می شود.

انواع روسازی ها

روسازیها دارای انواع مختلف هستند که از نقطه نظر نحوه گسترش تنش در آنها و نحوه تحمل بارهای وارد آنها را می توان به دو دسته کلی روسازیهای انعطاف پذیر و روسازیهای سخت تقسیم کرد. روسازیهای انعطاف پذیر که شامل انواع روسازیهای آسفالتی و شنی می باشند روسازیهایی هستند که در آنها از لایه های با سختی (ضریب ارتجاعی) کم استفاده می شود. این نوع روسازیها بارهای خارجی را بدون گسترش زیاد و در یک سطح نسبتاً کوچک به خاک بستر روسازی منتقل می کنند. در مورد روسازیهای قابل انعطاف، خاک بستر نقش فوق العاده مهمی را در طرح روسازی بازی می کند و از این نظر بررسی و مطالعه خاک بستر روسازی باید با دقت بیشتری انجام شود.

روسازیهای سخت که شامل روسازیهای بتنی هستند، روسازیهائی می باشند که در آنها از یک یا چند لایه با سختی زیاد استفاده می شود. این نوع روسازیها بارهای خارجی را بدون تغییر شکل زیاد صفحه بتنی در یک سطح نسبتاً وسیع به خاک بستر روسازی منتقل می نمایند. روسازیهای بتنی خود انواع مختلفی به شرح زیر دارد که در فصول مربوط مفصلاً شرح آن آمده است:

1- روسازیهای بتنی با دال ساده ( دال غیرمسلح)

2- روسازیهای بتنی با دال مسلح

3- روسازیهای بتنی با دال (فولاد) یکسره

4- روسازیهای بتنی پیش تنیده

5- روسازیهای بتنی با رشته های فولادی.

حداقل مقاومت مصالح سنگی معمولاً بر حسب CBR تعیین می شود. حداقل مقاومت مصالح سنگی بستگی به موقعیت لایه مورد نظر در سیستم روسازی، نوع بارگذاری ها ( راه- فرودگاه) و نظر طراح دارد.

هر اندازه لایه مورد نظر در عمق بیشتری قرار داشته و یا میزان بارهای وارد کمتر باشد حداقل مقاومت را می توان کمتر اختیار نمود.

به موجب آیین نامه سازمان برنامه، انستیتوآسفالت و FAA حداقل مقاومت مصالح سنگی زیر اساس و اساس به ترتیب به 20 و 80 درصد محدود شده است. حداقل مقاومت مصالح رویه های شنی طبق آیین نامه سازمان برنامه 80 درصد مقرر شده است. کلیه این مقادیر برای نمونه های اشباع شده می باشد.

اجرای لایه های زیر اساس و اساس و رویه شنی

مقاومت و قدرت باربری لایه های زیر اساس، اساس و رویه شنی تابعی از تراکم آنهاست. این لایه باید در ضخامت های کم ( 15 سانتیمتر) پخش و در درصد رطوبت بهینه کوبیده شوند. پخش مصالح هر لایه باید پس از اتمام عملیات پخش و کوبیدن لایه زیر آن انجام شود. پخش مصالح ممکن است به وسیله پخش کن مکانیکی یا کامیون های پخش کن و یا تیغه گریدر انجام شود. ساده ترین روش پخش مصالح سنگی ابتدا ریسه کردن و یا کپه کردن مصالح سنگی در طول و بر روی سطح آماده شده راه، و سپس پخش آن با تیغه گریدر است. پخش مصالح به وسیله پخش کن مکانیکی از دقت بیشتری برخوردار است و کیفیت لایه به دست آمده از نظر یکنواختی ضخامت آن بهتر است.

مقدار آب لازم جهت آب پاشی لایه های زیر اساس، اساس و رویه شنی باید به انجام آزمایش تراکم ( اشتو استاندارد یا اشتو اصلاح شده) و تعیین درصد رطوبت بهینه به دست آید. متراکم کردن لایه های زیر اساس و اساس و رویه شنی با استفاده از غلتک

دانلود تحقیق عوامل مؤثر در طرح روسازی

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 6

عوامل مؤثر در طرح روسازی

روسازیها معمولاً تحت تأثیر عوامل زیادی قرار دارند و از این نظر طرح آنها در مقایسه با طرح پلها و ساختمانها و سایر ابنیه فنی از پیچیدگی بیشتری برخوردار است. یکی از اشکالات مهم در طرح روسازیها متغیر بودن عواملی است که در طرح روسازی مؤثرند. به علت طول زیاد یک راه یا محوطه یک فرودگاه و با توجه به این امر که شرایط جوی، خصوصیات خاک زمین طبیعی و نوع و تعداد وسائل نقلیه در طول راه متغیر است، مهندس طراح با عواملی که به شدت در طول راه تغییر می کند، روبرو است. پیچیدگی این مسئله با توجه به اینکه هر یک از این عوامل در هر نقطه مقدار ثابتی نبوده و در مواقع مختلف سال نیز متفاوت است، بیشتر می شود. بالاخره با توجه به اینکه حجم مصالح مصرفی در راهسازی قابل توجه است و معمولاً از نقطه نظر اقتصادی حمل این مصالح در مسافت های زیادی مقرون به صرفه نمی باشد، سبب می شود که مهندس طرح راه را در اغلب موارد اختیار چندانی نیز در انتخاب نوع مصالح نداشته و این امر نیز به نوبه خود به محدودیت ها و پیچیدگی های طرح روسازی می افزاید.

عوامل مؤثر در طرح روسازیها را می توان به 6 گروه تقسیم کرد که عبارت اند از:

الف) خاک بستر روسازی (جنس، مقاومت، قابلیت جذب رطوبت، قابلیت تراکم ...)

ب) مصالح روسازی ( جنس، مقاومت، دوام، نفوذپذیری ...)

ج)شرایط جوی ( رطوبت، یخبندان، درجه حرارت ...)

د) وسایل نقلیه ( نوع، وزن، تعداد ...)

ه) مخارج (مصالح، ماشین آلات، نیروی انسانی، تعمیر و نگهداری، اتلاف وقت ...)

و) سیستم مورد نظر ( راه یا فرودگاه)

روش طرح روسازی معمولاً به این نحو است که ابتدا با بررسی های ژئوتکنیکی خاک بستر روسازی، منابع مصالح، شرایط اقلیمی و جوی منطقه و آمد و شد احتمالی وسائل نقلیه چندین طرح که از نقطه نظر فنی قابل قبول هستند انتخاب می شود. سپس با بررسی این طرحها، طرحی که از نقطه نظر اقتصادی بهترین است به عنوان طرح نهائی انتخاب می شود.

انواع روسازی ها

روسازیها دارای انواع مختلف هستند که از نقطه نظر نحوه گسترش تنش در آنها و نحوه تحمل بارهای وارد آنها را می توان به دو دسته کلی روسازیهای انعطاف پذیر و روسازیهای سخت تقسیم کرد. روسازیهای انعطاف پذیر که شامل انواع روسازیهای آسفالتی و شنی می باشند روسازیهایی هستند که در آنها از لایه های با سختی (ضریب ارتجاعی) کم استفاده می شود. این نوع روسازیها بارهای خارجی را بدون گسترش زیاد و در یک سطح نسبتاً کوچک به خاک بستر روسازی منتقل می کنند. در مورد روسازیهای قابل انعطاف، خاک بستر نقش فوق العاده مهمی را در طرح روسازی بازی می کند و از این نظر بررسی و مطالعه خاک بستر روسازی باید با دقت بیشتری انجام شود.

روسازیهای سخت که شامل روسازیهای بتنی هستند، روسازیهائی می باشند که در آنها از یک یا چند لایه با سختی زیاد استفاده می شود. این نوع روسازیها بارهای خارجی را بدون تغییر شکل زیاد صفحه بتنی در یک سطح نسبتاً وسیع به خاک بستر روسازی منتقل می نمایند. روسازیهای بتنی خود انواع مختلفی به شرح زیر دارد که در فصول مربوط مفصلاً شرح آن آمده است:

1- روسازیهای بتنی با دال ساده ( دال غیرمسلح)

2- روسازیهای بتنی با دال مسلح

3- روسازیهای بتنی با دال (فولاد) یکسره

4- روسازیهای بتنی پیش تنیده

5- روسازیهای بتنی با رشته های فولادی.

حداقل مقاومت مصالح سنگی معمولاً بر حسب CBR تعیین می شود. حداقل مقاومت مصالح سنگی بستگی به موقعیت لایه مورد نظر در سیستم روسازی، نوع بارگذاری ها ( راه- فرودگاه) و نظر طراح دارد.

هر اندازه لایه مورد نظر در عمق بیشتری قرار داشته و یا میزان بارهای وارد کمتر باشد حداقل مقاومت را می توان کمتر اختیار نمود.

به موجب آیین نامه سازمان برنامه، انستیتوآسفالت و FAA حداقل مقاومت مصالح سنگی زیر اساس و اساس به ترتیب به 20 و 80 درصد محدود شده است. حداقل مقاومت مصالح رویه های شنی طبق آیین نامه سازمان برنامه 80 درصد مقرر شده است. کلیه این مقادیر برای نمونه های اشباع شده می باشد.

اجرای لایه های زیر اساس و اساس و رویه شنی

مقاومت و قدرت باربری لایه های زیر اساس، اساس و رویه شنی تابعی از تراکم آنهاست. این لایه باید در ضخامت های کم ( 15 سانتیمتر) پخش و در درصد رطوبت بهینه کوبیده شوند. پخش مصالح هر لایه باید پس از اتمام عملیات پخش و کوبیدن لایه زیر آن انجام شود. پخش مصالح ممکن است به وسیله پخش کن مکانیکی یا کامیون های پخش کن و یا تیغه گریدر انجام شود. ساده ترین روش پخش مصالح سنگی ابتدا ریسه کردن و یا کپه کردن مصالح سنگی در طول و بر روی سطح آماده شده راه، و سپس پخش آن با تیغه گریدر است. پخش مصالح به وسیله پخش کن مکانیکی از دقت بیشتری برخوردار است و کیفیت لایه به دست آمده از نظر یکنواختی ضخامت آن بهتر است.

مقدار آب لازم جهت آب پاشی لایه های زیر اساس، اساس و رویه شنی باید به انجام آزمایش تراکم ( اشتو استاندارد یا اشتو اصلاح شده) و تعیین درصد رطوبت بهینه به دست آید. متراکم کردن لایه های زیر اساس و اساس و رویه شنی با استفاده از غلتک