دانلود مقاله درباره تغذیه وساله های نوزاد

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

دسته بندی : وورد

نوع فایل :  .doc ( قابل ویرایش و آماده پرینت )

تعداد صفحه : 6 صفحه

 قسمتی از متن .doc : 

پیشگفتار:

آینده هر مجموعه پرورش گاو شیری بستگی به موفقیت در امر پرورش گوساله های شیری دارد. سالانه 20 تا 33 درصد از گاوهای شیری به علل مختلف از گله حذف می شوند. بنابراین برای ثابت نگه داشتن تولید شیر و یا افزایش آن، سالانه به همان تعداد گاوی که از گله حذف می شود، تلیسه مورد نیاز است. عدم نیاز به موقع یک گاو از گله خسارت اقتصادی زیادی به بار خواهد آورد. یکی از دلایل بسیار مهم پایین بودن میانگین تولید شیر در بسیاری از گاوداری های کشور، نگهداری گاوهای کم شیر و وازده در گله می باشد. از عوارض نگهداری این گونه گاوها در گله، تغذیه بیش از حد، تولید کم و شیوع بیماری های مختلف، بخصوص ورم پستان را می توان برشمرد.

مقدمه:

گوساله ها در هنگام تولد، مقاومت کمی در برابر بیماری ها دارند. زیرا دیواره های جفت مانع از عبور پادتن ها(ایمینو گلوبولین ها) از مادر به دستگاه گردش خون گوساله می شوند. اولین شیری که بعد از زایش به وسیله گاو تولید می شود، آغوز می باشد که سرشاز از مواد غذایی و پادتن است. زنده ماندن گوساله و رشد آن بستگی به دو عامل تغذیه و مدیریت دارد. تغذیه صحیح، مهمترین عامل در سلامتی گله های جایگزین،(که همان گوساله های تازه متولد شده می باشند) است.

دستگاه گوارش گوساله:

گوساله شیرخوار، دارای معده چهار قسمتی است، ولی در آغاز زندگی عملکرد تک معده ای ها را دارد. هنگام تولد، سه بخش از معده چهار قسمتی گوساله ها مانند شکمبه، نگاری و هزار لا، غیرفعال و توسعه نیافته می باشند. با بزرگ شدن گوساله و خوردن غذاهای گوناگون، شکمبه شروع به رشد و تغییر می نماید.

شیردان حدود 60 درصد معده گوساله جوان را تشکیل می دهد که در گاو بالغ به 8 درصد کاهش می یابد. در حالی که شکمبه در گوساله جوان 25 درصد معده را شامل می شود که در گاو بالغ به 80 درصد افزایش می یابد.

جدول 1- اندازه نسبی بخش های مختلف معده چهار قسمتی از هنگام تولد تا بلوغ

سن

شکمبه

نگاری

هزارلا

شیردان

هنگام تولد

25%

5%

10%

60%

4-3 ماه

65%

5%

10%

20%

هنگام بلوغ

80%

5%

8-7%

8-7%

در گوساله های جوان، مایعات می توانند از شکمبه گذشته و مستقیما از طریق ناودان مری وارد شیردان یا معده حقیقی شوند. ناودان مری در اثر تغییر شکل بافت شکمبه و نگاری در هنگام تغذیه گوساله با شیر یا مایعات ایجاد می شود و معمولا در اثر تحریک شدن با عمل مکیدن تشکیل می شود.

هر چند تغذیه گوساله با مواد جایگزین شیر، ممکن است باعث تحریک بافت های مذکور را تشکیل ناودان مری به طور کامل نشود. عدم تشکیل ناودان مری به طور کامل باعث می شود که هضم و جذب به خوبی انجام نگیرد.

دستگاه گوارش گوساله به تدریج در دو ماه اول زندگی کامل می شود و این تکامل بستگی زیادی به نحوه تغذیه دام دارد. توسعه شکمبه بستگی به مدت شیرخواری، زمان شروع تغذیه با علوفه خشک و مقدار شیر و علوفه مصرفی دارد.

در شرایط نرمال شکمبه گوساله دو هفته بعد از تولد، شروع به بزرگ شدن و توسعه یافتن می نماید. جمعیت میکروبی شکمبه در اثر مصرف علوفه خشک افزایش می یابد. بعد از شیرگیری گوساله سیستم دستگاه گوارش به سرعت به سمت افزایش اندازه شکمبه توسعه پیدا می کند.

مواد مغذی:

قبل از اینکه گوساله توانایی نشخوار کردن داشته باشد همانند یک حیوان تک معده ای عمل می کند و بایستی با مواد خوراکی سهل الهضم در سطوح مناسب و با کیفیت خوب از نظر پروتئین، انرژی و مواد معدنی تغذیه شود.

پروتئین:

به دلیل اینکه گوساله نوزاد فاقد آنزیم های گوارشی است، نمی تواند از پروتئین های گیاهی به خوبی پروتئین های شیر استفاده نماید. بنابراین دامدار بایستی به گوساله نوزاد بلافاصله آغوز داده و به همراه آغوز جیره ای حاوی شیر کامل، آغوز ترش و یا جایگزین شیر حاوی پروتئین شیر یا سویای برشته شده به گوساله بدهد و در موقع از شیرگیری گوساله یعنی زمانیکه شکمبه به طور کامل توسعه پیدا کرد، ترکیبات ازت غیر پروتئینی(مانند اوره) را می توان به گوساله داد، به دلیل اینکه میکروب های شکمبه می توانند آنها را تبدیل به پروتئین میکروبی نمایند.

انرژی:

به دلیل نقص سیستم آنزیمی، گوساله های جوان قادر به هضم کامل نشاسته، برخی از قندها(مثل ساکاروز) و بعضی از چربی ها نیستند. در حالی که گوساله ها می توانند چربی های اشباع مانند چربی شیر، روغن نارگیل، چربی خوک و پیه گاو را هضم نمایند. ولی توانایی هضم چربی های غیر اشباع مانند روغن ذرت و روغن سویا را ندارند. منبع اصلی انرژی برای گوساله های نوزاد از لاکتوز(قند شیر) و چربی شیر تامین می شود.

دانلود مقاله درباره تغذیه وساله های نوزاد

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

دسته بندی : وورد

نوع فایل :  .doc ( قابل ویرایش و آماده پرینت )

تعداد صفحه : 6 صفحه

 قسمتی از متن .doc : 

پیشگفتار:

آینده هر مجموعه پرورش گاو شیری بستگی به موفقیت در امر پرورش گوساله های شیری دارد. سالانه 20 تا 33 درصد از گاوهای شیری به علل مختلف از گله حذف می شوند. بنابراین برای ثابت نگه داشتن تولید شیر و یا افزایش آن، سالانه به همان تعداد گاوی که از گله حذف می شود، تلیسه مورد نیاز است. عدم نیاز به موقع یک گاو از گله خسارت اقتصادی زیادی به بار خواهد آورد. یکی از دلایل بسیار مهم پایین بودن میانگین تولید شیر در بسیاری از گاوداری های کشور، نگهداری گاوهای کم شیر و وازده در گله می باشد. از عوارض نگهداری این گونه گاوها در گله، تغذیه بیش از حد، تولید کم و شیوع بیماری های مختلف، بخصوص ورم پستان را می توان برشمرد.

مقدمه:

گوساله ها در هنگام تولد، مقاومت کمی در برابر بیماری ها دارند. زیرا دیواره های جفت مانع از عبور پادتن ها(ایمینو گلوبولین ها) از مادر به دستگاه گردش خون گوساله می شوند. اولین شیری که بعد از زایش به وسیله گاو تولید می شود، آغوز می باشد که سرشاز از مواد غذایی و پادتن است. زنده ماندن گوساله و رشد آن بستگی به دو عامل تغذیه و مدیریت دارد. تغذیه صحیح، مهمترین عامل در سلامتی گله های جایگزین،(که همان گوساله های تازه متولد شده می باشند) است.

دستگاه گوارش گوساله:

گوساله شیرخوار، دارای معده چهار قسمتی است، ولی در آغاز زندگی عملکرد تک معده ای ها را دارد. هنگام تولد، سه بخش از معده چهار قسمتی گوساله ها مانند شکمبه، نگاری و هزار لا، غیرفعال و توسعه نیافته می باشند. با بزرگ شدن گوساله و خوردن غذاهای گوناگون، شکمبه شروع به رشد و تغییر می نماید.

شیردان حدود 60 درصد معده گوساله جوان را تشکیل می دهد که در گاو بالغ به 8 درصد کاهش می یابد. در حالی که شکمبه در گوساله جوان 25 درصد معده را شامل می شود که در گاو بالغ به 80 درصد افزایش می یابد.

جدول 1- اندازه نسبی بخش های مختلف معده چهار قسمتی از هنگام تولد تا بلوغ

سن

شکمبه

نگاری

هزارلا

شیردان

هنگام تولد

25%

5%

10%

60%

4-3 ماه

65%

5%

10%

20%

هنگام بلوغ

80%

5%

8-7%

8-7%

در گوساله های جوان، مایعات می توانند از شکمبه گذشته و مستقیما از طریق ناودان مری وارد شیردان یا معده حقیقی شوند. ناودان مری در اثر تغییر شکل بافت شکمبه و نگاری در هنگام تغذیه گوساله با شیر یا مایعات ایجاد می شود و معمولا در اثر تحریک شدن با عمل مکیدن تشکیل می شود.

هر چند تغذیه گوساله با مواد جایگزین شیر، ممکن است باعث تحریک بافت های مذکور را تشکیل ناودان مری به طور کامل نشود. عدم تشکیل ناودان مری به طور کامل باعث می شود که هضم و جذب به خوبی انجام نگیرد.

دستگاه گوارش گوساله به تدریج در دو ماه اول زندگی کامل می شود و این تکامل بستگی زیادی به نحوه تغذیه دام دارد. توسعه شکمبه بستگی به مدت شیرخواری، زمان شروع تغذیه با علوفه خشک و مقدار شیر و علوفه مصرفی دارد.

در شرایط نرمال شکمبه گوساله دو هفته بعد از تولد، شروع به بزرگ شدن و توسعه یافتن می نماید. جمعیت میکروبی شکمبه در اثر مصرف علوفه خشک افزایش می یابد. بعد از شیرگیری گوساله سیستم دستگاه گوارش به سرعت به سمت افزایش اندازه شکمبه توسعه پیدا می کند.

مواد مغذی:

قبل از اینکه گوساله توانایی نشخوار کردن داشته باشد همانند یک حیوان تک معده ای عمل می کند و بایستی با مواد خوراکی سهل الهضم در سطوح مناسب و با کیفیت خوب از نظر پروتئین، انرژی و مواد معدنی تغذیه شود.

پروتئین:

به دلیل اینکه گوساله نوزاد فاقد آنزیم های گوارشی است، نمی تواند از پروتئین های گیاهی به خوبی پروتئین های شیر استفاده نماید. بنابراین دامدار بایستی به گوساله نوزاد بلافاصله آغوز داده و به همراه آغوز جیره ای حاوی شیر کامل، آغوز ترش و یا جایگزین شیر حاوی پروتئین شیر یا سویای برشته شده به گوساله بدهد و در موقع از شیرگیری گوساله یعنی زمانیکه شکمبه به طور کامل توسعه پیدا کرد، ترکیبات ازت غیر پروتئینی(مانند اوره) را می توان به گوساله داد، به دلیل اینکه میکروب های شکمبه می توانند آنها را تبدیل به پروتئین میکروبی نمایند.

انرژی:

به دلیل نقص سیستم آنزیمی، گوساله های جوان قادر به هضم کامل نشاسته، برخی از قندها(مثل ساکاروز) و بعضی از چربی ها نیستند. در حالی که گوساله ها می توانند چربی های اشباع مانند چربی شیر، روغن نارگیل، چربی خوک و پیه گاو را هضم نمایند. ولی توانایی هضم چربی های غیر اشباع مانند روغن ذرت و روغن سویا را ندارند. منبع اصلی انرژی برای گوساله های نوزاد از لاکتوز(قند شیر) و چربی شیر تامین می شود.

دانلود مقاله درباره تغذیه وساله های نوزاد

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

دسته بندی : وورد

نوع فایل :  .doc ( قابل ویرایش و آماده پرینت )

تعداد صفحه : 6 صفحه

 قسمتی از متن .doc : 

پیشگفتار:

آینده هر مجموعه پرورش گاو شیری بستگی به موفقیت در امر پرورش گوساله های شیری دارد. سالانه 20 تا 33 درصد از گاوهای شیری به علل مختلف از گله حذف می شوند. بنابراین برای ثابت نگه داشتن تولید شیر و یا افزایش آن، سالانه به همان تعداد گاوی که از گله حذف می شود، تلیسه مورد نیاز است. عدم نیاز به موقع یک گاو از گله خسارت اقتصادی زیادی به بار خواهد آورد. یکی از دلایل بسیار مهم پایین بودن میانگین تولید شیر در بسیاری از گاوداری های کشور، نگهداری گاوهای کم شیر و وازده در گله می باشد. از عوارض نگهداری این گونه گاوها در گله، تغذیه بیش از حد، تولید کم و شیوع بیماری های مختلف، بخصوص ورم پستان را می توان برشمرد.

مقدمه:

گوساله ها در هنگام تولد، مقاومت کمی در برابر بیماری ها دارند. زیرا دیواره های جفت مانع از عبور پادتن ها(ایمینو گلوبولین ها) از مادر به دستگاه گردش خون گوساله می شوند. اولین شیری که بعد از زایش به وسیله گاو تولید می شود، آغوز می باشد که سرشاز از مواد غذایی و پادتن است. زنده ماندن گوساله و رشد آن بستگی به دو عامل تغذیه و مدیریت دارد. تغذیه صحیح، مهمترین عامل در سلامتی گله های جایگزین،(که همان گوساله های تازه متولد شده می باشند) است.

دستگاه گوارش گوساله:

گوساله شیرخوار، دارای معده چهار قسمتی است، ولی در آغاز زندگی عملکرد تک معده ای ها را دارد. هنگام تولد، سه بخش از معده چهار قسمتی گوساله ها مانند شکمبه، نگاری و هزار لا، غیرفعال و توسعه نیافته می باشند. با بزرگ شدن گوساله و خوردن غذاهای گوناگون، شکمبه شروع به رشد و تغییر می نماید.

شیردان حدود 60 درصد معده گوساله جوان را تشکیل می دهد که در گاو بالغ به 8 درصد کاهش می یابد. در حالی که شکمبه در گوساله جوان 25 درصد معده را شامل می شود که در گاو بالغ به 80 درصد افزایش می یابد.

جدول 1- اندازه نسبی بخش های مختلف معده چهار قسمتی از هنگام تولد تا بلوغ

سن

شکمبه

نگاری

هزارلا

شیردان

هنگام تولد

25%

5%

10%

60%

4-3 ماه

65%

5%

10%

20%

هنگام بلوغ

80%

5%

8-7%

8-7%

در گوساله های جوان، مایعات می توانند از شکمبه گذشته و مستقیما از طریق ناودان مری وارد شیردان یا معده حقیقی شوند. ناودان مری در اثر تغییر شکل بافت شکمبه و نگاری در هنگام تغذیه گوساله با شیر یا مایعات ایجاد می شود و معمولا در اثر تحریک شدن با عمل مکیدن تشکیل می شود.

هر چند تغذیه گوساله با مواد جایگزین شیر، ممکن است باعث تحریک بافت های مذکور را تشکیل ناودان مری به طور کامل نشود. عدم تشکیل ناودان مری به طور کامل باعث می شود که هضم و جذب به خوبی انجام نگیرد.

دستگاه گوارش گوساله به تدریج در دو ماه اول زندگی کامل می شود و این تکامل بستگی زیادی به نحوه تغذیه دام دارد. توسعه شکمبه بستگی به مدت شیرخواری، زمان شروع تغذیه با علوفه خشک و مقدار شیر و علوفه مصرفی دارد.

در شرایط نرمال شکمبه گوساله دو هفته بعد از تولد، شروع به بزرگ شدن و توسعه یافتن می نماید. جمعیت میکروبی شکمبه در اثر مصرف علوفه خشک افزایش می یابد. بعد از شیرگیری گوساله سیستم دستگاه گوارش به سرعت به سمت افزایش اندازه شکمبه توسعه پیدا می کند.

مواد مغذی:

قبل از اینکه گوساله توانایی نشخوار کردن داشته باشد همانند یک حیوان تک معده ای عمل می کند و بایستی با مواد خوراکی سهل الهضم در سطوح مناسب و با کیفیت خوب از نظر پروتئین، انرژی و مواد معدنی تغذیه شود.

پروتئین:

به دلیل اینکه گوساله نوزاد فاقد آنزیم های گوارشی است، نمی تواند از پروتئین های گیاهی به خوبی پروتئین های شیر استفاده نماید. بنابراین دامدار بایستی به گوساله نوزاد بلافاصله آغوز داده و به همراه آغوز جیره ای حاوی شیر کامل، آغوز ترش و یا جایگزین شیر حاوی پروتئین شیر یا سویای برشته شده به گوساله بدهد و در موقع از شیرگیری گوساله یعنی زمانیکه شکمبه به طور کامل توسعه پیدا کرد، ترکیبات ازت غیر پروتئینی(مانند اوره) را می توان به گوساله داد، به دلیل اینکه میکروب های شکمبه می توانند آنها را تبدیل به پروتئین میکروبی نمایند.

انرژی:

به دلیل نقص سیستم آنزیمی، گوساله های جوان قادر به هضم کامل نشاسته، برخی از قندها(مثل ساکاروز) و بعضی از چربی ها نیستند. در حالی که گوساله ها می توانند چربی های اشباع مانند چربی شیر، روغن نارگیل، چربی خوک و پیه گاو را هضم نمایند. ولی توانایی هضم چربی های غیر اشباع مانند روغن ذرت و روغن سویا را ندارند. منبع اصلی انرژی برای گوساله های نوزاد از لاکتوز(قند شیر) و چربی شیر تامین می شود.

دانلود مقاله درباره تغذیه گیاهی(در مورد برنج)

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

دسته بندی : وورد

نوع فایل :  .doc ( قابل ویرایش و آماده پرینت )

تعداد صفحه : 12 صفحه

 قسمتی از متن .doc : 

تغذیه گیاهی(در مورد برنج)

مقدمه

ایران با داشتن سطح زیر کشت برنج به میزان 620.000 هکتار جزو کشورهای عمده برنج خیز دنیاست مصرف کود و سم زیاد در این مزارع باعث آلودگی محیط زیست می‌گردد بنابراین از طرفی برای تولید بیشتر گرایش به مصرف کود زیادتر و از طرفی با مشکلات محیط زیستی مواجه هستیم. استان مازندران رتبه اول و گیلان و گلستان و خوزستان و فارس در رتبه‌های بعدی از نظر سطح زیر کشت قرار دارند مصرف بهینه کود در برنج با انجام آزمون خاک اجرای تحقیقات گسترده همه جانبه بمنظور استفاده صحیح از عناصر پرمصرف و کم مصرف- مواد آلی – کودهای بیولوژیک و روش‌های مختلف کود دهی مثل آغشتن بذر با کود – کود آبیاری – برگپاشی – مصرف سطحی یا عمقی کود – جایگزاری کود در زیر بذر یا در کنار آن و روش‌های افزودن کود سرک و خلاصه روش‌های هزینه کمتر و محصول بیشتر هدف می‌باشد.

بطور کلی رعایت مصرف کودی و همگانی کردن مصرف کود پتاسیم و روی و مصرف اوره با پوشش گوگردی که باعث کاهش آلاینده نیترات در آبهای زیرزمینی می‌گردد می‌توان تولید برنج را تا حد 5/7 تن در هکتار افزایش داد که در مقایسه با وضع موجود که حدود 5/5 تن می‌باشد باعث افزایش محصول به میزان چهل هزار تن در شهرستان بابلسر که دارای سطح زیر کشت 21500 هکتار می‌باشد گردد، چنانچه بتوانیم حتی یک تن در هکتار افزایش محصول داشته باشیم ارزش ریالی آن معادل هشت میلیارد تومان می‌باشد.

ازت = N

حال می‌پردازیم به نحوه مصرف کودهای پرمصرف که از همه مهمتر ازت است.

مصرف کود سبز (مثلاً برگرداندن شبدر پس از چین آخر با یک شخم به خاک) یا مصرف کاه کلش پس از برداشت محصول به خاک و یا مصرف کود حیوانی بصورت کود پایه همراه با اوره باعث افزایش بازیافت نیتروژن توسط گیاه می‌گردد و در چنین شرایطی اوره جذب شده توسط گیاه برنج به kg 5/90 بجای kg46 بدون مصرف کود سبز افزایش می‌یابد.

وضعیت فیزیکی کودی که مصرف می‌شود مهم است بعنوان مثال کود اوره گرانوله به مراتب بیشتر از کود محلول اوره یا نیترات آمونیوم موثر است علت آن است که گیاه برنج در ابتدای امر توان جذب نیترات را ندارد و حدود 21 روز پس از کشت در زمان افزایش گره‌ها که ریشه بسرعت توسعه می‌یابد میزان بازیافت نیتروژن تا 73 درصد را دارا می‌باشد.

بهتر است کود اوره در حالت عادی در دو زمان قبل از غرقاب دائم زمین و مدتی پس از نشاء برنج به زمین اضافه شود – جذب نیتروژن در گیاه در تمام مدت رشد ادامه دارد و کمترین آن در زمان رسیدگی کامل گیاه است.

دادن کود بصورت پایه و با مخلوط کردن با خاک بدون آنکه آبی روی آن بایستد باعث بازیافت نیتروژن حداکثر خواهد شد و اگر آبی به ارتفاع 25 تا میلی متر50 روی خاک بایستد باعث کاهش راندمان به میزان 7-5 درصد می‌شود.

دادن کود سرک نیز بدون آنکه آبی روی خاک ایستاده باشد باعث راندمان بیشتری می‌شود این عوامل که به آن اشاره شد باعث افزایش محصول برنج می‌گردد.

خلاصه مواد مهم در مصرف نیتروژن

مصرف 15 تا 20 کیلوگرم نیتروژن خالص در هر تن عملکرد دانه

کودهای نیتروژنی بصورت تقسیط حداقل سه بار مصرف شود مطابق نیاز رشدی گیاه و آخرین بار باید قبل از گلدهی گیاه باشد.

در خاکهای با نیتروژن معدنی کم و در جائیکه فواصل کشت زیاد است برای افزایش پنجه زنی و در جائیکه در زمان نشاء درجه حرارت آب و هوا پائین باشد باید نیتروژن بیشتر مصرف شود.

مصرف اوره با پوشش گوگردی که علاوه بر 28 درصد نیتروژن دارای 14 درصد گوگرد نیز می‌باشد ضروریست (آموزش کشاورزان توسط واحد ترویج)

دانلود مقاله درباره تغذیه گیاهی(در مورد برنج)

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

دسته بندی : وورد

نوع فایل :  .doc ( قابل ویرایش و آماده پرینت )

تعداد صفحه : 12 صفحه

 قسمتی از متن .doc : 

تغذیه گیاهی(در مورد برنج)

مقدمه

ایران با داشتن سطح زیر کشت برنج به میزان 620.000 هکتار جزو کشورهای عمده برنج خیز دنیاست مصرف کود و سم زیاد در این مزارع باعث آلودگی محیط زیست می‌گردد بنابراین از طرفی برای تولید بیشتر گرایش به مصرف کود زیادتر و از طرفی با مشکلات محیط زیستی مواجه هستیم. استان مازندران رتبه اول و گیلان و گلستان و خوزستان و فارس در رتبه‌های بعدی از نظر سطح زیر کشت قرار دارند مصرف بهینه کود در برنج با انجام آزمون خاک اجرای تحقیقات گسترده همه جانبه بمنظور استفاده صحیح از عناصر پرمصرف و کم مصرف- مواد آلی – کودهای بیولوژیک و روش‌های مختلف کود دهی مثل آغشتن بذر با کود – کود آبیاری – برگپاشی – مصرف سطحی یا عمقی کود – جایگزاری کود در زیر بذر یا در کنار آن و روش‌های افزودن کود سرک و خلاصه روش‌های هزینه کمتر و محصول بیشتر هدف می‌باشد.

بطور کلی رعایت مصرف کودی و همگانی کردن مصرف کود پتاسیم و روی و مصرف اوره با پوشش گوگردی که باعث کاهش آلاینده نیترات در آبهای زیرزمینی می‌گردد می‌توان تولید برنج را تا حد 5/7 تن در هکتار افزایش داد که در مقایسه با وضع موجود که حدود 5/5 تن می‌باشد باعث افزایش محصول به میزان چهل هزار تن در شهرستان بابلسر که دارای سطح زیر کشت 21500 هکتار می‌باشد گردد، چنانچه بتوانیم حتی یک تن در هکتار افزایش محصول داشته باشیم ارزش ریالی آن معادل هشت میلیارد تومان می‌باشد.

ازت = N

حال می‌پردازیم به نحوه مصرف کودهای پرمصرف که از همه مهمتر ازت است.

مصرف کود سبز (مثلاً برگرداندن شبدر پس از چین آخر با یک شخم به خاک) یا مصرف کاه کلش پس از برداشت محصول به خاک و یا مصرف کود حیوانی بصورت کود پایه همراه با اوره باعث افزایش بازیافت نیتروژن توسط گیاه می‌گردد و در چنین شرایطی اوره جذب شده توسط گیاه برنج به kg 5/90 بجای kg46 بدون مصرف کود سبز افزایش می‌یابد.

وضعیت فیزیکی کودی که مصرف می‌شود مهم است بعنوان مثال کود اوره گرانوله به مراتب بیشتر از کود محلول اوره یا نیترات آمونیوم موثر است علت آن است که گیاه برنج در ابتدای امر توان جذب نیترات را ندارد و حدود 21 روز پس از کشت در زمان افزایش گره‌ها که ریشه بسرعت توسعه می‌یابد میزان بازیافت نیتروژن تا 73 درصد را دارا می‌باشد.

بهتر است کود اوره در حالت عادی در دو زمان قبل از غرقاب دائم زمین و مدتی پس از نشاء برنج به زمین اضافه شود – جذب نیتروژن در گیاه در تمام مدت رشد ادامه دارد و کمترین آن در زمان رسیدگی کامل گیاه است.

دادن کود بصورت پایه و با مخلوط کردن با خاک بدون آنکه آبی روی آن بایستد باعث بازیافت نیتروژن حداکثر خواهد شد و اگر آبی به ارتفاع 25 تا میلی متر50 روی خاک بایستد باعث کاهش راندمان به میزان 7-5 درصد می‌شود.

دادن کود سرک نیز بدون آنکه آبی روی خاک ایستاده باشد باعث راندمان بیشتری می‌شود این عوامل که به آن اشاره شد باعث افزایش محصول برنج می‌گردد.

خلاصه مواد مهم در مصرف نیتروژن

مصرف 15 تا 20 کیلوگرم نیتروژن خالص در هر تن عملکرد دانه

کودهای نیتروژنی بصورت تقسیط حداقل سه بار مصرف شود مطابق نیاز رشدی گیاه و آخرین بار باید قبل از گلدهی گیاه باشد.

در خاکهای با نیتروژن معدنی کم و در جائیکه فواصل کشت زیاد است برای افزایش پنجه زنی و در جائیکه در زمان نشاء درجه حرارت آب و هوا پائین باشد باید نیتروژن بیشتر مصرف شود.

مصرف اوره با پوشش گوگردی که علاوه بر 28 درصد نیتروژن دارای 14 درصد گوگرد نیز می‌باشد ضروریست (آموزش کشاورزان توسط واحد ترویج)