تحقیق در مورد بازی

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

دسته بندی : وورد

نوع فایل :  .doc ( قابل ویرایش و آماده پرینت )

تعداد صفحه : 10 صفحه

 قسمتی از متن .doc : 

بازی» به هر گونه فعالیت جسمی یا ذهنی هدفدار که به صورت فردی یا گروهی انجام پذیرد و موجب امتناع نیازهای کودک شود، گفته می شود. بازی وسیله طبیعی کودک برای اظهار و بیان «خود» است. «آلفردآدلر» روانشناس معروف می گوید: «هرگز نباید به بازی به عنوان روشی برای وقت کشی نگاه کرد» و «گری لندرث» اظهار می دارد که: «بازی کردن برای کودک مساوی است با صحبت کردن برای یک بزرگسال، بازی و اسباب بازی، کلمات کودکان هستند.» بازی 5 ویژگی اساسی دارد: از درون برانگیخته می شود، آزادانه انتخاب می شود، لذت بخش است، واقعیت گریز است و بازیکنان به طور فعال در آن شرکت دارند. برای درک بیشتر دنیای کودکان می باید آنها را در هنگام مورد اشاره قرار داد. بازی برای کودکان همانند کلام برای بزرگسالان است. بازی وسیله ای است برای احساسات، برقراری روابط، توصیف تجربیات، آشکار کردن آرزوها و خود شکوفایی. فعالیت بازی در واقع تلاش کودک برای کنار آمدن با محیط است که از این طریق او خود را می یابد ودنیا را درک می کند.«پیاژه» روان شناس مشهور سوئیسی، بازی را تحت عنوان «یکی ساختن واقعیت با خود» تعریف می کند. برای شناخت بازی کار انسانی، پنج ضابطه بر شمرده است و این ضابطه ها عبارتند از:

1- بازی فعالیتی است که هدفش در خود آن نهفته است، در حالی که هدف کار در خارج آن قرار دارد.2 - بازی فعالیتی است که انجام آن موجب خوشنودی و خوشحالی بازی کننده می گردد، حال آنکه کار ضرورتا خوشایند نیست. 3- بازی فعالیتی است که فرد آن را اختیار می کند، در حالی که کار خاصیتی اجباری و الزامی دارد. 4- بازی از قید سازمان آزاد و رهاست، در حالی که کار معمولا با سازماندهی همراه است. 5- بازی از کشمکش و پرخاش به دور است، حال آنکه ماهیت کار گرایش آشکاری به سوی کشمکش و پرخاش دارد. کودکان از طریق بازی ارتباط برقرار می کنند.

مشکلات کودکان در جریان رشد اغلب توام است با عدم توانایی بزرگسالان برای درک آنها، پاسخگویی به آنچه که کودکان احساس می کنند و یا تلاشی که آنها برای ایجاد ارتباط می نمایند.اکثر بزرگسالان از کودکان انتظار دارند که به آنها از همان طرف که بزرگسالان خود راحت تر هستند ایجاد و ارتباط نمایند، یعنی ارتباط کلامی و آنها به جای اینکه با کودک در حد کودکانه رفتار نمایند، از او انتظار دارند که خود را به حد یک بزرگسال برساند. کودکان مذبوحانه سعی می کنند خود را بفهمانند، هر چند که اغلب از طریق کلامی موفق نیستند.میان آنچه که از زبان آنها فهمیده می شود و آنچه که کودکان بیان می کنند تفاوت وجود دارد. کودکان معمولا فراتر از آنچه بیان می دارند، درک می کنند.اکثر بزرگسالان قادرند احساسات (درماندگی، اضطراب و ...) و مشکلات شخصی خود را در قالب کلام اظهار دارند، در حالی که محدود نمودن کودکان به بیان خود از طریق کلامی به سبب تحصیل محدودیتهای غیر لازم و غیر واقعی در ارتباطی که باید بین کودک و مشاور بوجود آید، می گردد.بویژه اینکه این ارتباط برای یک تجربه درمانی باشد، بازی برای کودکان مساوی با صحبت با بزرگسالان، بازی وسیله ای است برای بیان احساسات، کشف روابط و ارضای خود.کودکان در صورتی که فرصت یابند، احساسات و نیازهای خود را از طریق بازی به همان صورت و روشی که مشابه روش بزرگسالان است بیان می دارند.پویایی بیان مساله و وسیله برای ارتباط در مورد کودکان متفاوت است. اما بیانات کودکان در مواردی نظیر (ترس، ارضا، عصبانیت، شادمانی، ناکامی، ...) شبیه بزرگسالان می باشد.انواع بازی کلمات کودکان هستند و چند مورد از آنها به دقت مورد گزینش قرار گرفته می تواند فرصتی برای کودکان فراهم آورد تا احساسات و مشکلات خود را همانگونه که تجربه کرده اند بیان دارند.

نقش بازی در رشد اجتماعی کودک

از بعد رشد اجتماعی، تعامل در بازی با دیگر کودکان، کودک را قادر می سازد تا تصورش را از خود و دیگران به صورت عام رشد دهد. کودکی که بازی می کند نقش خود را به طور مرتب تغییر می دهد و مجبور می شود چشم انداز خود را نیز تغییر دهد.در بازی های گروهی که دارای مقررات و قواعد است، بازیکن باید نقش دیگر بازیکنان را بداند و همچنین باید توانایی «برعهده گرفتن نقش دیگران» را در خود رشد و توسعه دهد. تا از طرق پیش بینی آنچه در آینده اتفاق خواهد افتاد، بتواند رفتار خود را با آن سازگار نماید. کودک شروع به ارزیابی توانایی های خود در مقابل دیگران و هویت یا تصور از خود را بهبود می بخشد. بچه هایی که بازی می کنند پیش از هویت خود یاد می گیرند، آنها

تحقیق در مورد بازی کودکان و اهمیت آن

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

دسته بندی : وورد

نوع فایل :  .doc ( قابل ویرایش و آماده پرینت )

تعداد صفحه : 10 صفحه

 قسمتی از متن .doc : 

بازی کودکان و اهمیت آن

بازی در فرآیند زندگی کودک علا وه بر عوامل روانی و جسمانی در رفتارهای او آثار قابل توجهی می گذارد. عوامل مهم و دیگری هم که آثار آن چند بعدی و چندگانه است تاثیر گذار می باشد. بازی و انجام آن از جمله عواملی است که در جریان زندگی کودک هم از نظر روانی و جسمانی و هم از نظر یادگیری اجتماعی، تقویت، دوست یابی و اعتماد به نفس قابل توجه و ارزشمند است.

کودک از زمان تولد تا 2 سالگی که دوره حس حرکتی را طی می کند از نتیجه کنکاش با محیط و اشیا، بخشی از تجربیات خود را به دست می آورد و این تجربیات ارزشمند باعث می شود که در دوره پیش عملیاتی یعنی (2 تا 7 سالگی) راحت تر و تواناتر بتواند با محیط محرک های آن ارتباط برقرار کند . باید توجه داشت این دوره، دوره افزایش ارزش های جسمانی، هیجان ها، تقلید کردن، شکوفایی زبان، کنجکاوی به محیط پربار شده خزانه لغات، استفاده از نهادها و رفتارها و تمایل به بازی فردی و دسته جمعی است. نوع بازی کودکان براساس سن آنها تفاوت پیدا می کند و حتی بین بازی دختران و پسران بر اساس ویژگی های روانی و جسمانی آنها تمایز وجود دارد و در دوره عملیات عینی یعنی (7تا 11 سالگی) بازی کودکان عینی تر و گسترده تر می شود .

بازی پسران معمولا خشن، نیازمند صرف انرژی حرکتی و جسمانی، دارای تنوع، استفاده از اشیای سخت، نیاز به دویدن وسرو صدا دارد و همچنین اکثرا جمعی و گروهی است. اما بازی دختران بر اساس ویژگی های روانی خاص آنها معمولا آرام، همراه با تفکر و حرکات جسمانی کمتر و علا قه مند به عروسک است. در آن از اشیای نرم و دوخت و دوز استفاده می شود و بازی های فردی و گروهی همراه با هیجان و جدیت می باشد. بازی کودکان با توجه به پسر و دختر بودن و سن آنها باید از سنخیت برخوردار باشد. برای بازی کردن سن مشخص را نمی توان اعلا م کرد وحتی ما انسانها در بزرگسالی هم گاهی بازی های دوران کودکی را انجام می دهیم و از تداعی آن لذت می بریم و این رفتار در حد معمول و منطقی اشکال ندارد. اما اگر برای کودک یا نوجوان شرایطی پیش بیاید که نوع بازی او با جنسیت وی و سن او به طور فاحش ناهماهنگ می باشد (مثلا اگر فقط بازی های پسرانه انجام دهد و با داشتن سن بالا با کودکان بازی کند) درچنین صورتی باید با کارشناس کودک مشاوره کرد تا ریشه روانی این حرکات ناموزون بررسی شود و در بعضی مواقع براساس شناختی که از فرزند خود داریم باید زمینه های لا زم را برای انجام بازی های متناسب فراهم نماییم تا کودک دوره کودکانه خود را سپری کند .

کارشناسان کودک و روانشناسان درباره آثار روانی و جسمانی «بازی» در کودکان سخن فراوان گفته اند و همه در این امر اتفاق نظر دارند که (بازی انرژی های روانی و هیجانی کودکان را تخلیه می کند و در متعادل کردن رفتار آنها نقش قابل توجهی دارد . یکی از روانشناسان می گوید :

«برای کودک هیچ چیز دردناکتر از این نیست که او را از بازی که دوستش دارد باز بدارید »

و صاحبنظر دیگری می گوید :

«کسی که بچه ای را در میان ترس و وحشت نگه می دارد و از بازی بازش می دارد و آوازش را خاموش می کند نه تنها خطا کرده بلکه جنایت مرتکب شده ».

از این گفته ها برمی آید که بازی کودکان، سروصدای آنها، آواز آنها، پریدن و رقص آنها یک نوع تخلیه هیجانی سالم را به دنبال می آورد و آثار این فرایند روانی در نوجوانی و بزرگسالی از رفتارها و عملکردهای او نمایان خواهد شد .

متاسفانه در زندگی شهری، عواملی چون ماشینی شدن زندگی، آپارتمان نشینی، داشتن زندگی مستاجری، کوچک شدن خانه ها، از بین رفتن طبیعت، مخارج زیاد رفت وآمد، اشتغال پدران تا پاسی از شب در سر کار، عدم آمادگی روانی و حوصله در والدین برای بازی با کودکان، صرف وقت والدین و کودکان برای تماشای تلویزیون و فراموش شدن نیازهای روانی کودکان باعث شده است که در این میان کودکان تنها بمانند و بازی آنها به طور مطلوب انجام نشود و انرژی های جسمانی و روانی به طور شایسته و بایسته تخلیه نگردد و همین است

تحقیق در مورد بازی کودکان و اهمیت آن

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

دسته بندی : وورد

نوع فایل :  .doc ( قابل ویرایش و آماده پرینت )

تعداد صفحه : 10 صفحه

 قسمتی از متن .doc : 

بازی کودکان و اهمیت آن

بازی در فرآیند زندگی کودک علا وه بر عوامل روانی و جسمانی در رفتارهای او آثار قابل توجهی می گذارد. عوامل مهم و دیگری هم که آثار آن چند بعدی و چندگانه است تاثیر گذار می باشد. بازی و انجام آن از جمله عواملی است که در جریان زندگی کودک هم از نظر روانی و جسمانی و هم از نظر یادگیری اجتماعی، تقویت، دوست یابی و اعتماد به نفس قابل توجه و ارزشمند است.

کودک از زمان تولد تا 2 سالگی که دوره حس حرکتی را طی می کند از نتیجه کنکاش با محیط و اشیا، بخشی از تجربیات خود را به دست می آورد و این تجربیات ارزشمند باعث می شود که در دوره پیش عملیاتی یعنی (2 تا 7 سالگی) راحت تر و تواناتر بتواند با محیط محرک های آن ارتباط برقرار کند . باید توجه داشت این دوره، دوره افزایش ارزش های جسمانی، هیجان ها، تقلید کردن، شکوفایی زبان، کنجکاوی به محیط پربار شده خزانه لغات، استفاده از نهادها و رفتارها و تمایل به بازی فردی و دسته جمعی است. نوع بازی کودکان براساس سن آنها تفاوت پیدا می کند و حتی بین بازی دختران و پسران بر اساس ویژگی های روانی و جسمانی آنها تمایز وجود دارد و در دوره عملیات عینی یعنی (7تا 11 سالگی) بازی کودکان عینی تر و گسترده تر می شود .

بازی پسران معمولا خشن، نیازمند صرف انرژی حرکتی و جسمانی، دارای تنوع، استفاده از اشیای سخت، نیاز به دویدن وسرو صدا دارد و همچنین اکثرا جمعی و گروهی است. اما بازی دختران بر اساس ویژگی های روانی خاص آنها معمولا آرام، همراه با تفکر و حرکات جسمانی کمتر و علا قه مند به عروسک است. در آن از اشیای نرم و دوخت و دوز استفاده می شود و بازی های فردی و گروهی همراه با هیجان و جدیت می باشد. بازی کودکان با توجه به پسر و دختر بودن و سن آنها باید از سنخیت برخوردار باشد. برای بازی کردن سن مشخص را نمی توان اعلا م کرد وحتی ما انسانها در بزرگسالی هم گاهی بازی های دوران کودکی را انجام می دهیم و از تداعی آن لذت می بریم و این رفتار در حد معمول و منطقی اشکال ندارد. اما اگر برای کودک یا نوجوان شرایطی پیش بیاید که نوع بازی او با جنسیت وی و سن او به طور فاحش ناهماهنگ می باشد (مثلا اگر فقط بازی های پسرانه انجام دهد و با داشتن سن بالا با کودکان بازی کند) درچنین صورتی باید با کارشناس کودک مشاوره کرد تا ریشه روانی این حرکات ناموزون بررسی شود و در بعضی مواقع براساس شناختی که از فرزند خود داریم باید زمینه های لا زم را برای انجام بازی های متناسب فراهم نماییم تا کودک دوره کودکانه خود را سپری کند .

کارشناسان کودک و روانشناسان درباره آثار روانی و جسمانی «بازی» در کودکان سخن فراوان گفته اند و همه در این امر اتفاق نظر دارند که (بازی انرژی های روانی و هیجانی کودکان را تخلیه می کند و در متعادل کردن رفتار آنها نقش قابل توجهی دارد . یکی از روانشناسان می گوید :

«برای کودک هیچ چیز دردناکتر از این نیست که او را از بازی که دوستش دارد باز بدارید »

و صاحبنظر دیگری می گوید :

«کسی که بچه ای را در میان ترس و وحشت نگه می دارد و از بازی بازش می دارد و آوازش را خاموش می کند نه تنها خطا کرده بلکه جنایت مرتکب شده ».

از این گفته ها برمی آید که بازی کودکان، سروصدای آنها، آواز آنها، پریدن و رقص آنها یک نوع تخلیه هیجانی سالم را به دنبال می آورد و آثار این فرایند روانی در نوجوانی و بزرگسالی از رفتارها و عملکردهای او نمایان خواهد شد .

متاسفانه در زندگی شهری، عواملی چون ماشینی شدن زندگی، آپارتمان نشینی، داشتن زندگی مستاجری، کوچک شدن خانه ها، از بین رفتن طبیعت، مخارج زیاد رفت وآمد، اشتغال پدران تا پاسی از شب در سر کار، عدم آمادگی روانی و حوصله در والدین برای بازی با کودکان، صرف وقت والدین و کودکان برای تماشای تلویزیون و فراموش شدن نیازهای روانی کودکان باعث شده است که در این میان کودکان تنها بمانند و بازی آنها به طور مطلوب انجام نشود و انرژی های جسمانی و روانی به طور شایسته و بایسته تخلیه نگردد و همین است

تحقیق در مورد بازی کودکان و اهمیت آن

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

دسته بندی : وورد

نوع فایل :  .doc ( قابل ویرایش و آماده پرینت )

تعداد صفحه : 10 صفحه

 قسمتی از متن .doc : 

بازی کودکان و اهمیت آن

بازی در فرآیند زندگی کودک علا وه بر عوامل روانی و جسمانی در رفتارهای او آثار قابل توجهی می گذارد. عوامل مهم و دیگری هم که آثار آن چند بعدی و چندگانه است تاثیر گذار می باشد. بازی و انجام آن از جمله عواملی است که در جریان زندگی کودک هم از نظر روانی و جسمانی و هم از نظر یادگیری اجتماعی، تقویت، دوست یابی و اعتماد به نفس قابل توجه و ارزشمند است.

کودک از زمان تولد تا 2 سالگی که دوره حس حرکتی را طی می کند از نتیجه کنکاش با محیط و اشیا، بخشی از تجربیات خود را به دست می آورد و این تجربیات ارزشمند باعث می شود که در دوره پیش عملیاتی یعنی (2 تا 7 سالگی) راحت تر و تواناتر بتواند با محیط محرک های آن ارتباط برقرار کند . باید توجه داشت این دوره، دوره افزایش ارزش های جسمانی، هیجان ها، تقلید کردن، شکوفایی زبان، کنجکاوی به محیط پربار شده خزانه لغات، استفاده از نهادها و رفتارها و تمایل به بازی فردی و دسته جمعی است. نوع بازی کودکان براساس سن آنها تفاوت پیدا می کند و حتی بین بازی دختران و پسران بر اساس ویژگی های روانی و جسمانی آنها تمایز وجود دارد و در دوره عملیات عینی یعنی (7تا 11 سالگی) بازی کودکان عینی تر و گسترده تر می شود .

بازی پسران معمولا خشن، نیازمند صرف انرژی حرکتی و جسمانی، دارای تنوع، استفاده از اشیای سخت، نیاز به دویدن وسرو صدا دارد و همچنین اکثرا جمعی و گروهی است. اما بازی دختران بر اساس ویژگی های روانی خاص آنها معمولا آرام، همراه با تفکر و حرکات جسمانی کمتر و علا قه مند به عروسک است. در آن از اشیای نرم و دوخت و دوز استفاده می شود و بازی های فردی و گروهی همراه با هیجان و جدیت می باشد. بازی کودکان با توجه به پسر و دختر بودن و سن آنها باید از سنخیت برخوردار باشد. برای بازی کردن سن مشخص را نمی توان اعلا م کرد وحتی ما انسانها در بزرگسالی هم گاهی بازی های دوران کودکی را انجام می دهیم و از تداعی آن لذت می بریم و این رفتار در حد معمول و منطقی اشکال ندارد. اما اگر برای کودک یا نوجوان شرایطی پیش بیاید که نوع بازی او با جنسیت وی و سن او به طور فاحش ناهماهنگ می باشد (مثلا اگر فقط بازی های پسرانه انجام دهد و با داشتن سن بالا با کودکان بازی کند) درچنین صورتی باید با کارشناس کودک مشاوره کرد تا ریشه روانی این حرکات ناموزون بررسی شود و در بعضی مواقع براساس شناختی که از فرزند خود داریم باید زمینه های لا زم را برای انجام بازی های متناسب فراهم نماییم تا کودک دوره کودکانه خود را سپری کند .

کارشناسان کودک و روانشناسان درباره آثار روانی و جسمانی «بازی» در کودکان سخن فراوان گفته اند و همه در این امر اتفاق نظر دارند که (بازی انرژی های روانی و هیجانی کودکان را تخلیه می کند و در متعادل کردن رفتار آنها نقش قابل توجهی دارد . یکی از روانشناسان می گوید :

«برای کودک هیچ چیز دردناکتر از این نیست که او را از بازی که دوستش دارد باز بدارید »

و صاحبنظر دیگری می گوید :

«کسی که بچه ای را در میان ترس و وحشت نگه می دارد و از بازی بازش می دارد و آوازش را خاموش می کند نه تنها خطا کرده بلکه جنایت مرتکب شده ».

از این گفته ها برمی آید که بازی کودکان، سروصدای آنها، آواز آنها، پریدن و رقص آنها یک نوع تخلیه هیجانی سالم را به دنبال می آورد و آثار این فرایند روانی در نوجوانی و بزرگسالی از رفتارها و عملکردهای او نمایان خواهد شد .

متاسفانه در زندگی شهری، عواملی چون ماشینی شدن زندگی، آپارتمان نشینی، داشتن زندگی مستاجری، کوچک شدن خانه ها، از بین رفتن طبیعت، مخارج زیاد رفت وآمد، اشتغال پدران تا پاسی از شب در سر کار، عدم آمادگی روانی و حوصله در والدین برای بازی با کودکان، صرف وقت والدین و کودکان برای تماشای تلویزیون و فراموش شدن نیازهای روانی کودکان باعث شده است که در این میان کودکان تنها بمانند و بازی آنها به طور مطلوب انجام نشود و انرژی های جسمانی و روانی به طور شایسته و بایسته تخلیه نگردد و همین است

تحقیق در مورد بازی درمانی

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

دسته بندی : وورد

نوع فایل :  .docx ( قابل ویرایش و آماده پرینت )

تعداد صفحه : 16 صفحه

 قسمتی از متن .docx : 

چکیده:

«بازی» به هر گونه فعالیت جسمی یا ذهنی هدف دار که به صورت فردی یا گروهی انجام پذیرد و موجب بروز نیازهای کودک شود، گفته می شود. بازی وسیله ی طبیعی کودک برای اظهار و بیان «خود » است. «آلفردآدلر» روانشناس معروف می گوید: هرگز نباید به بازی به عنوان روشی برای وقت کشی نگاه کرد و «گری لندرث» اظهار می دارد که: «بازی کردن برای کودک مساوی است با صحبت کردن برای یک بزرگسال، بازی و اسباب بازی، کلمات کودکان هستند». بازی 5 ویژگی اساسی دارد: از درون برانگیخته می شود، آزادانه انتخاب می شود، لذت بخش است، واقعیت گریز است و بازیکنان به طور فعال در آن شرکت دارند. برای درک بیشتر دنیای کودکان می باید آنها را در هنگام بازی مورد مشاهده قرار داد. بازی برای کودکان همانند کلام برای بزرگسالان است.

در این مقاله قصد داریم به بحث راجع به بازی درمانی که نوعی از انواع هنردرمانی است، بپردازیم. در بازی درمانی، کلامی ساختن چیزی که غیرکلامی است یا هوشیارسازی آن چه ناهوشیار بوده است یکی از جالب ترین و بدیع ترین فعالیت های بازی درمانگر محسوب می شود. اوست که تلاشی را با کمک بیمار/ مراجع برای تفسیر انواع بازی ها و یا حتی تصاویر و نقاشی های نمادین ایجاد شده، انجام می دهد و سعی می کند که این نمادها را به جهان واقعی متصل ساخته و وسیله ی شفادهندگی را در بیمار/ مراجع فراهم سازد.

از آنجایی که درکنار بازی درمانی بخصوص روی کودکان، جهت تشخیص بهتر، ممکن است از سایر مقوله های هنر درمانی از جمله: نقاشی درمانی، شن درمانی و موسیقی درمانی نیز بهره گرفته شود، لازم است به مبحث کلی هنر درمانی نیز اشاره مختصری گردد.

کلید واژه ها: هنر، بازی،نقاشی،موسیقی، درمان، کودکان

مقدمه

شاید علت اینکه تعریف دقیقی از بازی وجود ندارد به این خاطر است که فعالیت های مربوط به بازی و کار بسیار به هم امیخته اند.روانشناسان برای تشخیص بازی از کار پنج ضابطه را به عنوان شاخص های بازی معرفی میکنند:

۱- بازی دارای هدف است

۲-بازی اختیاری است.

۳- بازی دلپذیر و خوشایند است

۴- -بازی فاقد سازمان است.

۵- بازی از قید کشاکش و پرخاش آزاد است.

برای درک بیشتر دنیای کودکان باید انها را هنگام بازی مشاهده کرد زیرا کودکان از طریق بازی احساسات ناکامی ها و اضطرابهای خود را بیان می کنندو در این مورد هم فروید بر این باور است که بازی نوعی رفتار و وسیله ای برای بیان خواسته های درونی کودک است.بازی فعالیتی انطباقی است که توانایی های ذهنی معمول در کودکان را منعکس و مهارت های ادراکی و اجتماعی انها توسعه پیدا میکند.باید در نظر داشته باشیم که بازی جزئ جدا نشدنی زندگی کودکان و شیوه طبیعی یادگیری و ارتباط بر قرار کردن انها با دیگران می باشد.بازی هرگز نباید به عنوان روشی برای وقت کشی تلقی گردد

تاریخچه:

پیشتازان هنر درمانی همچون ارنست هارمز بنیان گذار و سردبیر مجله "هنر روان درمانگری" اثرات شفادهندگی هنری مختلف همچون موسیقی را با توجه به منابع کتاب مقدس بیان می دارند. این که چگونه حضرت داوود تلاش نمود بیماری مالیخولیای سلطان شائول را از طریق نواختن چنگ معالجه کند ( هارمز،1975).

امیل کراپلین در سال 1912 و یوجین بلولر در سال 1918 پیشنهاد کردند که نقاشی بیماران روانی باید در تشخیص بیماری آن ها مورد توجه قرار گیرد.

در سال 1935 نولن.دی.سی.لویس، نقاشی آزاد را درمورد روان نژندهای بزرگسال به کار برد. منظور از نقاشی آزاد، اجراهایی است که به صورت دلخواه و از روی اراده و بدون هیچ اجباری سرخود به وسیله فرد انجام می شود و هیچ گونه اجباری در ترسیم و زمان اجرای آن وجود ندارد.

هنردرمانی به هر صورت از تئوری های فروید، یونگ و سایرین نشأت یافته و به خصوص تحت تأثیر تکنیک روان تحلیل گری است. در مفهوم ناهوشیاری (ناخودآگاه) همان گونه که از طریق فروید ارائه گردیده است، افراد یادمانده ها و افکار خویش را از خلال سمبل ها یا نمادها بیان می دارند، که نهایتاً به عنوان اساس نظری هنردرمانی به کار می رود.

در اواخر قرن نوزدهم فعالیت ژان پیاژه، ماریا مونته سوری و جان دیوئی تأثیرات جالبی را در روانشناسی رشد به جا گذاشت که منجر به شناخت و مطالعه در نقاشی کودکان و ارتباط آموزش دهندگان هنر همچون ویکتورلانفلد، فلورنس کان و دیگران با این جریان شد. این حرکت در نهایت گسترش و توسعه تکنیک های مبتنی بر درک تازه در تعاریف نظری- مقدماتی هنر درمانی را به دنبال داشت.

استفاده از بازی در درمان نیز اولین بار توسط پیشگامان روان شناسی کودک مطرح شد.

آنا فروید(1928،1964،1965)، مارگارت لئون فلد(1935،1970) و ملانی کلاین(1987،1961) مفروضات تئوریکی را جهت استفاده از بازی ثابت کردند. مثلاً کلاین، بازی خود بخودی کودکان را به عنوان جایگزین تداعی آزاد در روان تحلیل گری بزرگسالان مطرح نموده است. می توان گفت، در نتیجه کارهای ملانی کلاین بود که روشی به نام «بازی درمانی» شکل گرفت و هنوز هم به طور وسیعی در روان درمانی مورد استفاده قرار می‌گیرد.

بیش از 50 سال است که بازی درمانی در آمریکا رواج داشته و روز به روز نیز در حال گسترش است. تا کنون این روش توسط تعداد زیادی از بازی درمانگران همچون: موستاکز(1953،1966،1973،1981،1992) و اسکافر (1976،1986،1993)، کسی که باعث ترقی و پیشرفت قواعد اصلی اکسلاینAxline شد و میان مدل های خانواده درمانی سیستماتیک، قصه درمانی و درمان شناختی_رفتاری تفاوت قائل گردید، هدایت شده است.

مبتکر بازی در خانواده درمانی (Play In Family Therapy) ستیر. ویتاکر.کیت هستند که تکنیک های بازی درمانی و مداخلات خانواده درمانی را برای کار با کودکان از تولد تا 12 سالگی همراه با خانواده هایشان ادغام کردند و از طریق آن اعضای خانواده ارتباط مثبت را برقرار کنند و بیاموزند و شناختشان از مشکلات همدیگر افزایش یابد و با تعارضات بهتر مواجه شوند و یا آن را حل کنند اغلب از بازی های روی تابلو مانند بازی تغییر خانواده (The Chenging Family Game)، بازی قرارداد خانواده (The Family Contract Game) و راه حل ها (Solutions) استفاده می شود از بازی مصاحبه عروسکی خانواده (Family Puppet Therapy) برای آموزش با ایجاد داستانی استفاده از عروسک ها به کار می رود.

پنج فعالیت ساختار یافته که پایه های خانواده درمانی کودک محور (Child-Centered Family Therapy) را می سازند، بر تکنیک های خانواده درمانی استوار است. فعالیت ها شامل: دفتر یادداشت خانواده، عکس های خانواده، نقاشی شبکه خانواده، مجسمه سازی زنده و ایفای نقش خانواده است.

اهمیت بازی:

بازی به عنوان فرایند چند بعدی که به نحوی قابل توجه درخدمت تکامل ورشد کودک است می تواند راهی جهت تخلیه این انرژیها در مسیر رسانده باشد.کارل گروس از صاحبنظران قرن نوزدهم اعتقاد دارد : بازی عاملی است برای رشد نیروهای خام وآماده سازی آنها برای استفاده در زندگی , بازی فرایند یادگیری را برای کودک , این انسان کوچک لذت بخش می کند وهمچنین منجر به ارضای بسیاری از نیازهای اساسی وزیر بنایی او می شود . اهمیت بازی در مباحث روانشناسی رشد تا حدی است که صاحبنظرا ن آن را تفکر کودک نامیده اند.

بازی وسیله ای است برای احساسات، برقراری روابط، توصیف تجربیات، آشکار کردن آرزوها و خود شکوفایی. فعالیت بازی در واقع تلاش کودک برای کنار آمدن با محیط است که از این طریق او خود را می یابد ودنیا را